Stout, Amsterdam
|
Stout, Haarlemmerstraat 73, Amsterdam, 020-6163664 De inrichting is als vele hippe restaurantjes tegenwoordig: een rij tweepersoonstafeltjes met links een lange bank en rechts kan plaatsgenomen worden op een stoel. Een nadeel hiervan is dat ik bijna op schoot zit bij mijn buurman en mijn intiemste privégesprekken blijven hier niet privé. Aan de rechterkant van het restaurant zijn ook ruimere tafels, dus met grotere groepen kun je hier ook terecht. We beginnen met een lekker licht rood wijntje, aanbevolen door één van de serveersters. De menukaart is verrassend en kiezen is moeilijk. De salade van groene en witte asperges met gerookte zalm en ansjovismayonaise klinkt goed, maar ook de Terrine 'PataNegra' (scharrelvarken bereid met sherry en knoflook) lijkt geen Als hoofdgerecht besluit ik de Fricassé van lam met zomerse groenten en romige saus van basilicum en grove mosterd te nemen. Mijn tafelgenoot is benieuwd wat hem te wachten staat met Surf en Turf van ossenhaas en gamba met lauwwarme aardappelsalade, rode wijnsaus en wasabi-hollandaise. Het laatste gerecht is een lekker torentje van een mooi stukje ossenhaas met daarop een met kaas bestrooide, uit de kluiten gewassen, gamba met als fundering de aardappelsalade. Het is jammer dat de gamba niet pittiger gekruid is, maar verder smaakt het prima. De lam valt eerlijk gezegd een beetje tegen. Het blijkt een soort stoofpotje te zijn van zompig lamsvlees. De saus is best lekker, maar de zomerse groente blijkt een ballenbad van bonen te zijn. Nu lust ik graag bonen, maar toch laat ik de helft ervan op mijn bord liggen. Iets teveel van het goede...
Mijn eindoordeel: de inrichting van het restaurant is een voor Amsterdamse begrippen vrij standaard, krap en rumoerig, maar het verrassende en origineel gepresenteerde eten maken dit en de trage bediening grotendeels goed. Gezellig om een keer met een groepje vrienden te gaan eten, maar niet geschikt voor een intieme date. Geschreven door Martine |
vervelend begin. Uiteindelijk ga ik toch voor de Yakatori van eend, lente-ui, champignons met chillies, citroengras en soja. Omdat ik niet weet wat Yakatori is en ik te eigenwijs ben om het te vragen. Mijn tafelgenoot gaat de confrontatie met de Thaise krabkoekjes in pittige papajasalade en mangochillidip aan. Het duurt even, maar het kleine halfuur wachten is de moeite waard. Yakatori blijkt een soort saté te zijn: lekker malse stukjes eend op een lekkere salade in een iets te zoute sojadressing. De Thaise krabkoekjes zijn verrassender dan de kaart doet vermoeden: de koekjes zien eruit als kipkorns op een stokje in een borrelglas met mangochillidip. Het ziet er niet alleen verrassend uit, het smaakt ook erg goed! De dip maakt het geheel lekker fris.
Wanneer we vragen om de dessertkaart, somt de serveerster vijf mogelijkheden op. Helaas is ons geheugen iets minder getraind dan dat van haar en onthouden we meestal alleen het laatstgenoemde, dus gaan we maar voor een kopje thee. Omdat de bediening al de hele avond niet zo vlot verloopt, vragen we gelijk de rekening. De drankjes komen, de rekening niet. Wanneer we nog een keer de aandacht vragen, krijgen we wel direct de rekening, die overigens voor de kwaliteit van het eten heel redelijk is.