Het vervolg: Hoofdstuk 1
|
De voorbereidingen, kriebels en redenen voor mijn reis kun je lezen in 'Hoe het allemaal begon'... Voor Indonesië heb je een visum nodig. Als je langer dan twee maanden blijft dien je hiervan in bezit te zijn, voordat je het land binnenkomt. Er was voor mij niet genoeg tijd om het in Nederland op te halen, dus moest ik het ophalen in Kuala Lumpur, aangezien ik met Malaysia Airlines vloog.
Het was erg spannend om naar KL te gaan. Mijn moeder en ik hadden er een jaar of 20 geleden een jaartje gewoond en ik ben die stad nooit vergeten. Het is een geweldige stad, met hoge wolkenkrabbers, goede wegen en een mengelmoes van Maleisiërs, Indiërs en Chinezen. De vliegreis van Amsterdam naar KL was lang en vermoeiend. In het begin zat er niemand naast me. Mooi dacht ik, dan kan ik straks languit. Hehe, was dat even jammer. Ik zag aan de andere kant van het gangpad al steeds een kerel naar me gluren vanuit zijn ooghoeken. 'He-nee-he!' Hier heb ik echt geen zin in, dacht ik. En ja hoor, daar ging 'ie; hij sp
Nadat ik mijn koffer had opgehaald, de lelijkste en oudste koffer die je ooit hebt gezien (grijs canvas wat minimaal 25 jaar oud is), liep ik bepakt en bezakt naar de uitgang. Onderweg even wat geld gewisseld en op weg naar de haaien. Er kwam er al meteen eentje op me af om me een taxi aan te smeren. Ik wist de prijzen nog niet, dus was er bijna zeker van genaaid te worden. Hij wilde 125 Ringgit hebben voor de taxi. Uiteindelijk stemde hij in met 100 (ongeveer 25 euro). Ik boekte ook nog even snel een hotel in Chinatown, aangezien Kitty en Slave daar ook zaten. Eenmaal buiten kreeg ik meteen een enorme klap van de hitte. De haai liep met me mee naar de taxi en daar sloeg mijn hart bijna over. Mijn taxichauffeur was het meest onooglijke mannetje wat ik ooit had gezien. Hij was eng! Het was de Indiase versie van Quasimodo! Nee echt, serieus, echt waar het was hem, maar dan uit India. Ik stapte in de auto en controleerde eerst nog even de deuren, of ze niet stiekem op kinderslot zaten en deze meneer geen snode plannen in de zin had.
Na het inchecken ben ik gelijk naar mijn kamer gegaan en ben meteen in slaap gevallen. Ik had de wekker gezet voor Kitty en Slave. Mijn kamer had geen ramen en was ijskoud vanwege de airco. Toen de wekker eenmaal ging, was het moeilijk om op te staan. Ik heb snel even een douche gepakt en ben naar beneden gegaan. Daar kwamen Kit en Slave al aangelopen. Zo, mijn KL tripje was begonnen! Hoe mijn reis verder gaat, kan je hier lezen! Geschreven door Myra |
De dag voordat ik vertrok, sprak ik toevallig Kitty, een vriendin van me, op msn. Zij en haar vriend Slave waren in april op wereld/ Azië reis gegaan. Wat bleek nou? Zij zaten momenteel in Kuala Lumpur(KL)! Dus besloten we daar af te spreken. Ik had verder natuurlijk niks geregeld, geen airport transfer, geen hotel, helemaal niks. Ik wist alleen dat ik naar de Indonesische ambassade moest met mijn handjevol documentjes die ik via de e-mail van een visum agent uit Bali had gekregen. De documenten zagen er weinig officieel uit, maar ja, we zien wel!
rak de stewardess aan en ik wist het; hij vroeg haar of hij van plek mocht wisselen. Naast MIJ dus! Heh bah, dacht ik, zo'n ouwe snoeperd naast me. Nou ja niks aan te doen. En jawel, daar kwam 'ie en voor ik een smoes had bedacht zat hij al naast me. Stom! Ik had natuurlijk gewoon moeten zeggen dat ik hem niet naast me wilde. Ik ben altijd aardig op de verkeerde momenten. Dit is dus les 1 van de reis. En natuurlijk begon hij gelijk te ouwehoeren. Hij stonk nog naar salami ook! Gatverdamme! Heb ik weer?! Na een paar beleefde woorden te hebben gewisseld heb ik me maar op mijn dagboek gestort. Iedere keer als ik even stopte met schrijven en uit het raampje keek, begon 'ie weer tegen me te praten en kwam die salami lucht me weer tegemoet. Echt, ik vind dat een van de ergste geuren die iemand uit kan stoten! En helemaal als ik een kater heb! Vanaf toen deed ik steeds maar snel alsof ik sliep als hij aanstalte maakte om zijn mond weer open te doen. Gelukkig heb ik het grootste gedeelte van de reis inderdaad geslapen.
Toen ik eenmaal wakker werd, waren we al bijna in KL. Salami-man vertelde me dat hij in KL woonde en liet me, terwijl hij me zijn kaartje gaf, meteen even weten dat ik tijdens mijn verblijf in KL van harte welkom was om hem even een bezoekje te brengen. Ik was te moe om te reageren en zei maar dat ik daar geen tijd voor had.
In het begin van de reis waren we allebei stil op een paar akelige rochel-geluiden van Quasimodo na. Na een tijdje begonnen we toch te praten en Quasimodo heette in het echt Chris en was eigenlijk ontzettend aardig! We kwamen erachter dat de Haai hem maar 40 Ringgit had gegeven in plaats van 100! De rest lekker in eigen zak gestoken! Tja, zo gaat dat dus. Dit was les nummer 2; altijd rechtstreeks onderhandelen. Hij dropte me af bij het hotel en gaf me zijn kaartje voor als ik hem nog eens nodig had.