Hoe het allemaal begon...

Ondanks dat, is het ook gewoon leven, net zoals in Nederland en in ieder ander land. Ik schrijf vanuit mijn eigen perspectief en ervaringen. Sommige verhalen zullen grappig zijn, sommige verdrietig, net hoe de ervaring en mijn bui is wanneer ik schrijf. Het gaat over avontuur, liefde, vriendschap, mezelf vinden, cultuurverschillen en nog veel meer.

Hoe het allemaal begon: Toen mijn moeder 20 jaar was besloot ze door Indonesië te gaan reizen. Ze is zelf half Chinees en half Nederlands en geboren in Medan, Sumatra (Indonesië). Eenmaal in Bali aangekomen ontmoette ze mijn vader. Na een korte relatie vertrok ze weer naar Nederland, maar vergeten konden ze elkaar echter niet. Na enige jaren besloot mijn moeder terug te gaan en zijn mijn ouders getrouwd. Samen hebben ze een zaak opgezet; een restaurant, wat liep als een trein. Op 21-04-1982 ben ik geboren in Bali. Het huwelijk hield echter geen stand en we vertrokken definitief uit Bali toen ik 4 jaar was. Ik heb toen veel gereisd met mijn moeder, we hebben in Maleisië, Spanje en de Canarische eilanden gewoond waarna we uiteindelijk, toen ik een jaar of 7 was, in Nederland zijn gesetteld. Het was in het begin erg wennen voor mij, daar ik gewend was om Engels, Indonesisch en Maleis te spreken. Hoewel mijn moeder wel altijd Nederlands met me had gesproken, wilde ik er eigenlijk weinig van weten! Nu moest ik wel en ondanks dat ik een achterstand had op school, is het allemaal snel goed gekomen.

De jaren vlogen eigenlijk voorbij, eerst natuurlijk de basisschool, toen de middelbare school. Toen ik een jaar of 16 was kreeg ik zo'n ongelooflijke drang om naar het buitenland te gaan! Ik heb altijd graag naar Nieuw Zeeland, Ierland en de Caribbean gewild. Had nooit sterk de behoefte om naar Bali terug te gaan.

Echter, toen ik 19 was, ben ik met mijn moeder, broertje, vriendin van mijn moeder en mijn toenmalige vriend, Niels, naar Bali gegaan. We verbleven in mijn vaders hotel. Ook was een goede vriend van ons, Frank, uit Nederland er dezelfde periode met een paar van zijn vrienden. Deze vakantie was geen succes! We hebben ontzettende ruzie met mijn vader gehad en toen ik terug keerde naar Nederland dacht ik: Bali? Nooit meer!

In september 2005 ben ik na een mislukte studie Psychologie, begonnen aan de opleiding Vastgoed & Makelaardij aan de HES te Rotterdam. Ik verhuisde met mijn toenmalige vriend Tristan, naar Rotterdam. Binnen een maand ging het al niet meer tussen mij en mijn vriend, we hebben het toen nog een tijdje volgehouden, maar na een lange nasleep en veel bedrog heb ik het uiteindelijk afgekapt. Zoals bij het afkappen van iedere relatie voelde het ook dit keer als een bevrijding!

Omdat ik een V.W.O. diploma heb, was het mogelijk om de eerste 2 jaar van de studie in 1 jaar te doen. Dat betekende dat ik in het tweede jaar al op stage zou gaan. Het was ook mogelijk om op stage naar het buitenland te gaan. Fantastisch dacht ik!! Ik maakte een selectie van een aantal landen: Nieuw Zeeland, Ierland en de Nederlandse Antillen. Uiteindelijk besloot ik dat het Ierland zou worden. Tot ieders stomme verbazing: wat ga je daar nu doen? Het is koud en het regent nog meer dan in Nederland! Maar ik wist het zeker; het zou Ierland worden. Ik zag het al helemaal voor me; lekker uitwaaien op de groene cliffs, paardrijden, zo nu en dan een bezoekje aan de pub, maar boven alles wilde ik rust zodat ik eindelijk kon beginnen aan dat boek wat ik altijd heb willen schrijven. Als ik het aan andere mensen vertelde keken ze me aan alsof ze water zagen branden; WAT SAAI! Ze kennen me en weten dat ik eigenlijk een ontzettend feestbeest ben, altijd al geweest.

Uiteindelijk is het toch allemaal anders gelopen, niet omdat ik ook ging geloven dat het SAAI was, want die reis naar Ierland gaat er zeker nog komen. Op een dag toen ik op zoek was naar vastgoed bedrijven in Ierland, gebeurde er iets geks. Ik typte zomaar 'Bali' in op google in plaats van 'Ierland'. Het was gewoon zo'n sterk gevoel dat ik het moest doen. En vanaf dat moment wist ik het; ik moest en zou naar Bali, koste wat kost, stageplaats of geen stageplaats. Ik had nog maar 2 weken om iets te vinden en het lukte! Ik vond een plek bij een Nederlandse makelaar, genaamd Boris. Hij deed zaken in Lovina (Noord Bali) en wilde dat ik een afdeling ging opzetten in Zuid Bali. Klonk natuurlijk geweldig! Dus zo gezegd, zo gedaan, ticket gekocht, koffer gepakt en op het vliegtuig met die handel!

Voordat ik vertrok, heb ik die meneer Boris natuurlijk wel gecheckt op het internet. Ik vond een foto van hem en wat verhalen die hij had geschreven. Scheen een normale kerel zo op het eerste gezicht. Aan de telefoon klonk 'ie ook schappelijk.

Ik had al in geen 5 jaar contact met mijn vader gehad na die ruzie. Mijn moeder heeft hem nog wel een paar keer gesproken en vertelde me dat hij was gescheiden van zijn 2^de vrouw, die echt een bitch was. Hij was hertrouwd met een veel jongere Balinese vrouw. Ik was eigenlijk wel benieuwd. Ik heb toen maar eens gebeld. Het was vreemd hem te spreken, maar wel fijn. Hij bood meteen aan dat ik bij hem in huis kon. Ik stemde toe en dat was dat, als het niet ging kon ik altijd wat voor mezelf zoeken. De stage zou 5 maanden duren en ik wist eigenlijk wel dat ik niet voor 5 maanden in Sanur, waar hij woont, wilde zijn. Sanur is namelijk wel SAAI!

De laatste weken voor mijn vertrek in Nederland waren heel hectisch, veel te druk eigenlijk, want ik wilde wel op gepaste manier afscheid nemen van iedereen, maar moest ook nog veel werken. De laatste avond was echt te gek; lekker uit eten geweest met een paar van mijn beste vrienden en natuurlijk mijn allerliefste broeder. Daarna op stap gegaan en ons lekker laten gaan. De volgende dag moest ik al om 9.00 uur op Schiphol zijn, een aantal vrienden, mijn broertje, moeder en opa en oma kwamen me uitzwaaien. Daar stond ik dan op Schiphol met mij koffer, laptop, handbagage en een ongelooflijke kater. Ik had maar 2 uur geslapen en voelde me eerlijk gezegd compleet emotieloos. Zelfs toen het grote moment daar was, ik moest door de poortjes en mijn moeder, oma en vriendinnen Becca en Pam begonnen te huilen, kon ik geen traantje wegpinken. Pam gaf me nog een kaart en ik moest beloven dat ik hem pas in het vliegtuig zou lezen. Ik liep door de poortjes en keek steeds achterom naar die lieverds die ik zo lang niet zou zien. Iedere keer als ik omkeek begonnen ze met zijn allen te zwaaien, dat was zo'n mooi moment, ik zal het nooit vergeten.

Eenmaal in het vliegtuig viel de bom; ik ga weg! Deze kist stijgt zo op en er is niks meer aan te doen, ik ga! Ik wil niet, laat me eruit! Ik wil naar huis toe en gewoon een saai leven leiden, ik zal nooit meer zeuren dacht ik. Gelukkig ging dat gevoel snel weg toen ik aan de kaart van Pam dacht. Ik haalde hem uit mijn tas en begon te lezen. Het was een vriendschaps-kaart en de tekst die ze erin had geschreven raakte me diep. Daar zat ik dan, in mijn uppie in het vliegtuig en begon eindelijk te huilen. Wat een opluchting, toch nog gevoel. Toen ik een beetje gekalmeerd was, was het allemaal in een klap goed; de mensen die ik achterlaat zijn er zo lang, dat houdt niet op bij 5 maandjes Bali.

Ik ging het avontuur tegemoet! Eindelijk, na al die jaren. Oké, het was voor school en om te werken, maar toch... En vanaf dat moment wist ik het zeker; deze reis gaat mijn leven veranderen.

De volgende artikelen zijn afgeleid van e-mails die ik aan vrienden heb geschreven vanaf het begin van mijn reis. Hier en daar heb ik wat aanpassingen gedaan en beschrijvingen toegevoegd om het beter leesbaar te maken voor jullie.

Het vervolg van mijn reis kunnen jullie lezen in 'Hoofdstuk 1'...

Geschreven door Myra