Help, ik heb fotovrees!

Anderen zullen denken: 'Waar hééft ze het over?'

Ik heb fotovrees. En dan met name: foto-vraag-vrees. Hoe vaak was ik niet ergens en bedacht ik me hoe mooi het zou zijn er een foto van te hebben, één waar ik zelf óók op zou staan. Op een geweldig feestje. Bij die waterval in IJsland. Voor ons nieuwe huis, als illustratie op ons verhuiskaartje. In dat romantische restaurant aan het water. Op het strand bij zonsondergang. Maar hoe lang je ook zoekt in mijn fotoalbums: foto's waarop ik samen met iemand anders sta, met mijn lief of met een vriendin, zijn op één hand te tellen. Ik hou er namelijk niet van mensen te vragen of ze een foto van mij willen maken. Ze zouden eens denken dat ik erop kick mezelf terug te zien op foto's...

Als een bekende een foto van me maakt, weet ik me al geen houding te geven. Laat staan wanneer een vreemde het doet. Straks zouden ze nog denken dat ik mezelf ontzettend fotogeniek vind, terwijl ik zelf ook wel weet dat ik dat niet ben. En daarom zijn er in mijn fotoalbums veel lege plekken te vinden. Gewoon omdat ik niemand heb durven vragen een foto te maken. Achteraf heb ik altijd spijt van mijn lafheid...

Ik zei het al eerder: of je herkent jezelf hierin, of je vindt dat ik totale onzin uitkraam. Sinds gisteren ben ik het eens met hen die de laatste mening hebben. Ik ging sporten en toen ik de sportschool inliep zag ik direct dat het een drukke boel was. In het kader van de Nationale Sportweek werd er deze morgen een fitnessintroductie gegeven aan 'mensen met een verstandelijke beperking', zoals de poster vermeldde. Zeker zestien enthousiastelingen gingen vergezeld van hun begeleiders en de sportinstructrice aan de slag. Op de fietsen, de loopband, de crosstrainers. Eén iets oudere man, ook met een verstandelijke beperking, stond er een beetje afwachtend bij. Toen al zijn groepsgenoten bijna uitgefietst en -gelopen waren, waagde hij zich op één van de loopbanden. De instructrice zette de band op de rustigste stand, zodat hij op zijn gemak kon wennen aan het bijzondere verschijnsel: lopen zonder vooruit te komen. Op een gegeven moment had de groep zich naar beneden, naar de krachtapparaten verplaatst. Maar het mannetje liep, zo leek, wat verloren rond. Terwijl ik mijn buikspieren geweld aandeed, zag ik dat hij mijn kant op kwam. Ik wou al bijna zeggen: 'Ze zijn beneden hoor!' toen ik zag dat hij iets in zijn hand had en het mij aanreikte. 'Zou u misschien een foto van mij willen maken?' vroeg hij. 'Ja 'tuurlijk!' Geen moment heb ik gedacht: 'Wat een stomme vraag!' Zelfs niet toen de man trots op een stilstaande loopband poseerde. 

Tevreden liep de man naar beneden, naar de rest van de groep. Zo, hij had een mooie herinnering aan deze voor hem speciale gelegenheid. Over tientallen jaren zal de man door zijn albums bladeren en denken: 'Oh ja, dat was een leuke dag!'

Deze man heeft mij aan het denken gezet: wat is er gênant aan, iemand het verzoek te doen een foto te maken van iets dat jij je wilt blijven herinneren? Geen pijnlijk lege plekken meer in mijn albums!

Dus kom maar op: wie wil er een foto van mij maken op de memorabele dag dat ik mijn fotovrees overwon?