Ik wil veel!

Ik mag niets mislopen, want stel je voor dat daar net datgene hangt wat perfect bij dat ene broekje past. Op de een of andere manier ben ik in de loop der tijd ingewikkelder geworden in het samenstellen van mijn outfits. Vroeger dacht ik ook wel na over het feit wat leuk was en echt niet kon, maar op het moment gaat het van kwaad tot erger. Hoe meer ik heb, hoe moeilijker het wordt.

Zodra ik wakker word bedenk ik me wat aan wil gaan doen. Wat voor dag is het? ( netjes, casual, sexy?) Wat voor weer wordt het? In wat voor bui ben ik? ( Ben ik in staat om in die strakke jurk de gehele dag mijn buik in te houden?) Wie ga ik tegenkomen? ( Stel je voor dat iemand me twee keer in hetzelfde ziet). Ga ik seks hebben? (Ivm makkelijk los te knopen broek , de mood daalt zo erg als hij daar een half uur over doet en als een bouwvakker uiteindelijk de knoop van je broek af laat schieten.) 

Zo schieten er nog wel honderd afwegingen door mijn hoofd. Als ik na een lange tijd denken een vage schets van mijn outfit voor die dag heb, begint het pas echt. Welk ondergoed? Welke riem? Welke ketting? Welke tas? Welke jas? Welke coupe? Welke sjaal? Welke schoenen? En tot pas geleden... welke telefoon?! ( Ja, zover gaat het!) En me dan nog afvragen waarom ik op een vriendinnen-vakantie altijd als eerste moet beginnen met douchen.

Hetgeen is, dat ik het niet erg vind. Het komt er alleen altijd op neer dat ik wel iets mis. Dat ene perfecte hakje , de een is de ander niet, dat ene rokje met de perfecte kleur en lengte en zo nog wat dingen. 

Daar komen we weer precies aan bij het probleem van mijn ouders: mijn koopgedrag. Het is gewoon nodig, anders kun je net zo goed je hele kast weggooien. Aan halve outfits heb je ook niets. Op straat vraag ik me soms af hoe mensen zo de deur uit kunnen gaan. Het lijkt dan ook nog alsof ze gewoon gelukkig en zich er niet van bewust zijn. Had ik maar iets weg van deze mensen, zou ik misschien een keer op tijd op een afspraak kunnen komen.

Ik heb een oudere vriendin. Ze heeft een walk-in closet. Soms zitten we uren in haar kasten te snuffelen en van alles en nog wat te re-stylen. Ik geniet van deze middagen. Het is zaterdagavond en ze heeft een feest. Ik zit op de grond in haar kamer en we zijn op zoek naar een schoentje voor onder de 'most stoere dress' ever. Ze past zwarte pump met lage hak, ze past een zwarte pump met hoge hak, ze past een zwart open schoentje met lage hak, ze past een zwart open schoentje met hoge hak, zo past zij nog 13 zwarte schoentjes. We zuchten. Geen van allen is oké voor onder de jurk. Het is het allemaal net niet. Ze moet en zal de jurk aan, want die is gewoon geweldig voor de gelegenheid en ze kan niet zonder deze avond. Na een uur twijfelen en passen gaat ze toch voor de zwarte pump met hoge hak. Ze vertrekt met pijn in het hart, want eigenlijk is het niet helemaal af. Ik leef met haar mee.

Ik heb mijzelf een doel gesteld. Drie keer nadenken over iets en dan besluiten. Niet te lang twijfelen en iets makkelijker denken. Zo ben ik vanochtend de deur uit gegaan met een zwarte outfit en zilveren sieraden en een tas met gouden ritssluiting.

Halverwege de dorpsstraat fietste ik weer hard naar huis...

Geschreven door Mimi