LEO

Ik kom thuis van mijn werk, laat de voordeur openstaan om Peter te porren voor een sigaretje (we roken buiten, ja echt). Peter zit TopGear te kijken en ik spot Hugh Grant die daar te gast is, dus ik ga er even voor zitten. Hugh met een helm, dat moet ik zien, en ik vergeet de voordeur die nog open staat.

Dan is er reclame en we springen op om een sigaret te roken. Als Peter me een kus en knuffel wil geven, want ik kom tenslotte net binnen huppelen, denk ik een geintje uit te halen want ik bedenk me dat de voordeur nog openstaat, dus ik roep "pak me dan als je kan" en ik trek een sprint naar de deur. Helaas helaas, haastige spoed is zelden goed, en ik knal met mijn hand knetterhard tegen de deurpost aan. Misselijk van de pijn vindt Peter mij in de voortuin, steunend op de container. Resultaat: een zwaar gekneusde pink, gelukkig niet gebroken, en ik voel me stom stommer stomst.

Gelukkig valt het allemaal wel weer mee, de ergste pijn is weg en ik kan vrijdag gewoon naar Parijs rijden. Ik zag het al voor me, ik ga ook eens een weekendje met de auto naar Parijs en ik zal het nog even verpesten door de LEO uit te hangen en mijn pink te breken. Maar er zijn nog andere manieren om het mezelf heel erg moeilijk te maken, ik heb namelijk nogal een dwangstoornis zodra ik in de auto stap. En dat is dat ik, zodra mijn voet het gaspedaal raakt, er heilig van overtuigd ben dat ik moet pissen. En ik weet nu al dat ik vrijdagochtend voor ik de Nederlandse grens over ben, al zeker 5 keer een stop heb gemaakt en met mijn pis-kit achter de auto ben gedoken. Zo gaat dat namelijk altijd. Neem daarbij mijn alter-ego Leo en je hebt een levensgroot probleem. Bijvoorbeeld een tijdje geleden toen ik op weg was naar het ziekenhuis in Nieuwegein. Voor ik wegging had ik nog drie keer druppelend boven de pot gehangen, zeker wetend dat mijn blaas leeg was. Ik haalde het tot Amersfoort. Ik was toen nog vol goeie moed, niet te hard rijdend tegen de druk op mijn blaas. Helaas, tussen Amersfoort en Nieuwegein zit geen enkele vrouwvriendelijke optie om te lozen. Ik haalde de afrit van Nieuwegein, biddend om een oplossing die niet kwam. Ik moest nog zoeken naar het ziekenhuis ook, en ik was inmiddels in het stadium dat het me niets meer kon schelen, ik zou op de mat pissen en het later nog wel uitleggen aan Peter. Want, belangrijk detail in dit verhaal: ik was met Peter's nieuwe auto, hij had 'm net twee dagen. Ik scheurde de parkeerplaats op, smeet de auto ergens neer, trok een sprint naar de ingang, ik kon bij de receptie nog maar één woord uitbrengen: "toiletten!?!?!", en een minuut later hing ik verzaligd tegen de koele toiletmuur aan, wat een genot.

Even later drong de harde werkelijkheid tot me door. Na het bezoek liep ik weer de parkeerplaats op, autosleutels in de hand, op zoek naar mijn eigen auto die ik niet bij me had. Daar kwam ik 10 minuten later ook achter, nadat ik me al afvroeg of 'ie gejat was. Toen had ik een volgend probleem, want ik realiseerde me dat ik niet op zoek was naar een zwarte golf, maar naar een Volvo waarvan ik de kleur niet meer wist. Het is dat Peter me al wat langer kent dan vandaag, want ik heb hem dus moeten bellen met de vraag wat voor kleur auto hij nou had en of 'ie het kenteken wist? Kleur bleek zwart te zijn, kenteken wist 'ie niet, dus ik ben nog met de sleutels langs de rijen auto's gelopen, ondertussen drukkend op de afstandsbediening, in de hoop dat er ergens in mijn buurt een auto zou reageren. Eind goed al goed, ik vond de auto, moest onderweg natuurlijk weer zeiken, en kwam uiteindelijk mét Peter's nieuwe (en van binnen droge!) auto thuis.

Weet je, als je dit maar lang genoeg overkomt, dan heb je op een gegeven moment ook geen schaamte meer. Ik laat zo mijn broek zakken in een parkeergarage, recht onder de beveiligingscamera, als ik het maar kwijt ben.

Enige tijd geleden was ik in Ikea en natuurlijk moest ik weer, ergens halverwege Ivar en Billy. En Leo zou Leo niet zijn, als het alleen bij pissen zou blijven. Toiletten gevonden, deurtje op slot, broek laten zakken, kont naar achteren om te gaan zitten en dan gebeurt het. WC-bril stuitert van de pot af, klettert keihard op de grond, en schuift onder het opstaande muurtje door naar mijn buurvrouw die zich een ongeluk schrikt. Ik zie er de humor wel van in, en bedeesd vraag ik aan de mevrouw in kwestie of ik mijn bril terug mag. Als ik even later de wc uit kom, hangt de vriendin van die vrouw paars van het lachen over de wasbakken gedrapeerd en even later hebben we alledrie de slappe lach. En jawel, van al dat lachen moet je toch echt weer...

Ik heb iets met wc's. Ik weet niet wat het is. Als ik me er niet in opsluit, dan sloop ik wel iets, zonder dat ik er iets aan kan doen. Menig familielid en vriendin kan beamen dat ik altijd wel met een onderdeel van een toilet naar buiten kom. De deurklink bijvoorbeeld, of het trekkoord. Of er wordt echt wat gesloopt, de wc-rolhouder, het fonteintje, de stortbak of wat dan ook. Vorig jaar had ik het in Amsterdam in een oud pand, een fotostudio waar we met een groep meiden waren voor een vrijgezellenfeestje. Het was gewoon een levensbedreigende situatie, alles ging goed tot het moment dat ik nét was opgestaan en mijn broek omhoog trok. Het was net of de wereld verging, ik dook in elkaar van schrik, want de deksel van de stortbak kwam met een donderend geraas naar beneden. En ik was er niet eens aan geweest! Buiten de deur stonden mijn zus en mijn vriendin en die vroegen niet eens meer of ik wel oké was, die lagen slap van het lachen want het zou Laura weer eens niet gebeuren. Zo bedoel ik maar.

Ik heb me er inmiddels maar bij neergelegd, die ongein hoort gewoon bij mij, ik ben er aan gewend geraakt en het zorgt voor leuke verhalen op verjaardagen. Ik ga het komende weekend in Parijs heerlijk genieten en je zult nog wel van me horen, voorlopig voel ik me Lekker En Onbevangen!

Geschreven door Laura