|
Het kan niet anders of ik was aan het ovuleren toen ik Ralph ontmoette. Met zijn behaarde, gespierde lichaam en simplistische, zelfingenomen kijk op het leven, was hij namelijk verre van een man waar ik normaal gesproken op zou vallen, maar wel degelijk een goede kandidaat om me mee voort te planten. Zodra ik hem zag wist ik het: met hem wil ik neuken. De natuur nam bezit van me. Ik had geen behoefte aan vergaande conversaties; ik zag hem als een wandelende penis met heel goede genen. Eentje die mijn eitje mocht bevruchten, of mijn pil daar nou mee instemde of niet.
De voortplantingsdrang bleek bij Ralph ook ruimschoots aanwezig toen hij me diezelfde nacht nog meerdere malen met mijn kop tegen het bedframe b/n eukte. Zijn grote lijf bovenop me: ik voelde me zo?n gewillige loopse vrouwenolifant die zich onder luid getetter van haar kuddegenoten goed te grazen liet nemen. Ik kan vol weerzin naar een paringsscène van die dieren kijken op Animal Planet. De aanblik alleen al van dat er een gevaarte ter grote van een menselijk ledemaat bij zo?n wijfje naar binnen geschoven wordt, terwijl zij door haar voorpoten zakt. Wat een ellende. Gelukkig was Ralph dan ook niet van dat formaat. Wel leek hij het idee te hebben dat hij in een natuurfilm verzeild was geraakt. Grommend als een beer kwam hij tot zijn hoogtepunt en ik, een beetje angstig, liet het allemaal maar gebeuren.
Na een aantal bootiecalls kwam ik dan toch weer in de normale menstruatiecyclus terecht en dat betekende dat ik veranderde in wie ik werkelijk ben: een naar liefde smachtende vrouw. Terwijl Ralph alweer in vol, stijf ornaat klaar was om er bovenop te springen, besloot ik dat het tijd werd 'om elkaar beter te leren kennen'. Het bed maakte dan ook plaats voor een witbiertje op een terras en ik vroeg Ralph naar zijn ambities.
Er kwam weinig zinnigs uit, kan ik jullie vertellen. Ralph had maar een beperkt vocabulaire dat eigenlijk grotendeels gekleurd was door seks, bier, snelle auto?s en zwaar sjouwwerk. Ik verveelde me meer met de minuut, maar Ralph leek er wel van te genieten om eens goed van leer te trekken over wat nu maakt dat witbier geen echt bier is, maar wijvenbier. Toen ik eigenlijk dacht dat we alle clichés wel afgewerkt hadden, vertelde Ralph waar hij zich nu echt op verheugde.
"Een natuurramp."
Ik verslikte me in een slokje wijvenbier. "Sorry?"
"Ja, je hoort het goed mevrouwtje," - nee hè, hij zei toch niet echt 'mevrouwtje'? - "Een natuurramp!"
"Mmaar wwaarom?? stotterde ik.
"Als er een natuurramp zou uitbreken, zou dat een enorme uitdaging voor me zijn. Want wat zal ik doen? Een overstroming bijvoorbeeld. Zou ik een bootje maken? Me van het ene dak naar het andere verplaatsen op een inventieve manier? Zou ik..."
Zijn opties verveelden me.
"En het heeft nog een heel groot voordeel, zo?n natuurramp,? opperde Ralph.
"Vertel.?
"De zwakken zouden afvallen.?
Verontwaardigd keek ik hem aan.
"Kan je zo kijken,? sneerde hij, "maar het is wel zo. Deze samenleving barst van de zwakkelingen. Een natuurramp zou ze allemaal in één klap uitroeien. De sterken blijven over en er ontstaat een heel nieuw mensenras. Het toppunt van evolutie."
Hallo Adolf Hitler, mijn naam is Alex. Ken ik u niet ergens van?
Die avond hoopte Ralph er nog wel even overheen te kunnen. Maar bij voorbaat voelde ik me als het verkrachte vrouwenolifantje. Uitgeput, moedeloos en vooral heel erg teleurgesteld in mannen.
Alex.
|
