De 5 clichés van de kantoormuts

Voorheen was ik me nooit zo bewust van hoe laat het was. Zolang ik geconcentreerd bezig was, konden de uren aan me voorbij tikken zonder dat ik het doorhad. Sinds ik op kantoor werk, ben ik er steeds meer op gebrand om de klok in de gaten te houden. Soms zijn er zelfs momenten dat mijn ogen om de haverklap afdwalen naar het computerklokje onderin mijn beeldscherm. Is het al lunchtijd? Kan ik al een koffiepauze nemen? Is het al vijf uur en dus tijd om te gaan? De 9 tot 5-mentaliteit sluipt erin en knaagt langzaam maar zeker de flexibiliteit uit mijn lijf.

Van ?s morgens vroeg bij de koffieautomaat tot de allerlaatste minuten in de lift naar beneden: een kantoordag is gevuld met standaardgesprekjes met collega?s. Van ?Ga je nog wat leuks doen dit weekend?? tot ?Hoe was het bij de tandarts vanmorgen??. Eén grote opstapeling van basale interesse, die zelden gevoed wordt door de antwoorden die je krijgt. Want wees eerlijk: het feit dat Henk dit weekend gaat varen met de kids, is geen waardevolle aanvulling op je eigen bestaan. En heel fijn dat Miranda vanavond doperwtjes op het menu heeft staan, maar zolang jij er geen hap van gaat nemen, is de meerwaarde van het gesprek ver te zoeken.

Klagen
Wat je ook veel ziet in de kantoorcultuur: mensen die klagen. Of het nu gaat over het werk, salaris, managers, andere collega?s of iets onzinnigs als de airconditioning. Er is altijd wel iets te klagen. Op een gegeven moment plofte er een van mijn collega's achter zijn bureau met de woorden: ?Zo, daar zijn we weer: nóg een dagje doorbrengen in de gevangenis.? Je kunt ook overdrijven natuurlijk.

De hele dag achter een bureau zitten heeft wel meer negatieve effecten op een mens dan de continue drang om op de klok te kijken. Het gebrek aan lichaamsbeweging veroorzaakt de zogenaamde bureaustoelreet. Als je maar lang genoeg op de stoel blijft zitten, begint je kont vanzelf uit te zakken en zichzelf van een goede dosis cellulitis te voorzien. Wegens het gebrek aan beweging zijn er sommige collega?s die de trap nemen. Ik ben er daar niet één van, want ondanks de luie werkdag, maak ik mezelf wijs genoeg te doen te hebben. Een trapritje houdt me alleen maar van mijn werk af.

Het to do-lijstje
Alsof het al niet erg genoeg is dat een vrijgevochten, open minded vrouw als ik me aan het bureautje heeft gekluisterd, ben ik sindsdien ook een ware to do-lijstjes freak geworden. Ik durf zelfs de woorden ?Goh, dit is handig!? in mijn mond te nemen, terwijl ik de ene werkzaamheid na de ander afstreep met een rood vinkje.

Het kan gelukkig altijd erger. Vermoedelijk loop ik over een jaar met een broodtrommeltje onder mijn arm ?want de kantine is zo duur?, doe ik mee aan de casual Fridays en zet ik mij vrijwillig in om de bedrijfssportdag te organiseren. We zullen moeten aanzien wat het kantoorleven nog meer weet te verwoesten.

Wat voor werk doe jij? Maak jij je ook schuldig aan bovenstaande clichés? En hoe beschouw jij het kantoorleven?