Van verwende prinses naar keukenprinses?

Er wordt zelfs in 2011 nog altijd verwacht dat wij vrouwen van nature keukenprinsessen zijn. Toch merk ik dat mannen steeds vaker het heft in handen nemen als het de keuken betreft. Doe mij maar zo?n keukenprins!

 

Tot voor kort dacht ik dat ik, sinds ik op mezelf woon, aardig wat skills had opgebouwd in de keuken. Ik ben van huis uit een redelijk verwend meisje: mamalief heeft altijd voor mij gekookt en mijn enige taak was het schillen van de aardappels ? waar ik dus ook waanzinnig sterk in ben geworden, maar dat terzijde. Toen ik op mijn 22e een poging tot samenwonen deed werd mijn bordje eten wederom elke dag op tafel gezet en hoefde ik zelfs de aardappels niet meer te schillen! Ik had het behoorlijk goed voor elkaar, al zeg ik het zelf. 
 

Maar goed, toen het samenwonen toch geen daverend succes bleek, moest ik er echt aan geloven: de keuken. Het aanrecht, recepten, kookboeken, verse groenten, kruiden, bijzondere oliën. En het is grappig, want sinds ik dus op mezelf woon, eet ik nooit meer aardappels. Waarschijnlijk heb ik er zo veel geschild in mijn leven, dat ik overgekwalificeerd ben en het geen uitdaging meer is. Ik kook nu liever rijst. Of pasta.

 

Ik heb aardig wat staan kokkerellen in mijn vrijgezelle periode. Vooral voor mezelf, maar soms ook voor mijn vriendinnen, scharrels en natuurlijk mijn ouders. En tot ieders grote verbazing kan ik best iets lekkers in elkaar flansen. Wie had dat gedacht? Het verwende prinsesje is inmiddels volgroeid tot keukenprinses, totdat HIJ voorbij kwam??

 

De beste koks zijn mannen

De keukenprins, mijn huidige keukenprins welteverstaan. Die heeft me een partij kookskills! Hij doet er weliswaar minstens twee uur over, maar dan heb je wel wat (Heel veel honger vooral, een beetje koppijn en de angst om flauw te vallen als je nog één wijntje drinkt).
 

Hij maakt er een ?culinair avondje? van: glas wijn erbij, peuk in z?n hand, lekker muziekje op - voorkeur voor jazz - het kan werkelijk niet beter. En in tegenstelling tot mijn ?pasta á la twintig minuten? of ?ratatouille-binnen-tien-minuten?, maakt hij heerlijk romige risotto?s of gezonde (héél welkom!) schotels die verrassende smaakexplosies teweegbrengen. Ik eet mijn vingers erbij op, wat misschien ook wel weer te maken heeft met het feit dat ik doorgaans twee uur op het eten moet wachten natuurlijk.

Misschien is dat wel zijn geheim. Hij schenkt mijn wijntjes rijkelijk bij, verspreid verleidelijke geuren door mijn kleine huisje en manoeuvreert me naar een punt waar mijn maag SCHREEUWT om voedsel, mijn hoofd lichtelijk begint te tollen en ik uiteindelijk in staat verkeer alles op te eten wat geen poep is. Ja, zo kan ik het ook wel! Althans, nee. Zo kan ik het niet. Ik heb geen geduld om langer dan een halfuur, oké vooruit: drie kwartier, in de keuken te staan. Op een gegeven moment is de lol ervan af.

 

Simpel kan ook lekker zijn

Maar om een lang verhaal kort te maken: waar ik dus dacht in het bezit te zijn van keukenskills, mezelf zelfs al een keukenprinses durfde te noemen (what was I thinking?), is mijn zelfverzekerdheid door mijn keukenprins lichtelijk aangetast. Wat hij daar in dat kleine keukentje presteert, doe ik hem gewoonweg niet na. En deze onzekerheid uit zich in de vorm van verontschuldigingen als ik weer eens een poging waag.

 

?Ik ga niets bijzonders maken, hoor!?, zeg ik dan, terwijl ik aan één van mijn specialiteiten begin. Gelukkig zegt hij tot nu toe altijd dat hij mijn breisels lekker vindt, dus laten we er maar gewoon van uit gaan dat ieder zijn eigen specialiteiten heeft, dat hij kookt als we alle tijd van de wereld hebben (de weekenden) en dat ik kook als ik thuiskom van werk en verga van de honger. Bij deze ben ik simpelweg gezegend met een keukenprins en doe ik wel weer een stapje terug naar mijn oude vertrouwde plekje: de verwende prinses.  
 

Voor alle andere verwende prinsessen en snelle-maaltijd-mensen heb ik hier één van mijn simpelste ? maar smakelijke ? gerechtjes!

 

Romige pasta met gegrilde groenten

(voor 2 personen)

 

Wat heb je nodig?

Hoe maak je het?

Verwarm de oven voor op ongeveer op 180 graden. Kook water in een pan. Snij ondertussen de courgette en de aubergine in dunne schijfjes. Maak een marinade van extra vierge olijfolie, basilicum, zout en peper. 

 

Doe de pasta in de pan zodra het water kookt (zie verpakking voor instructies). Haal de grilplaat uit je oven en leg hier een groot stuk bakpapier op. Verdeel de schijfjes groenten op het bakpapier en sprenkel de marinade eroverheen. Stop de grilplaat terug in de oven zodra deze warm genoeg is en houd dit scherp in de gaten. Het gaat namelijk best rap; voor je het weet zijn je groenten aangebrand. Dit duurt ongeveer vijf minuten.

 

Als de pasta klaar is, giet je het water eruit. Gooi de geraspte Parmezaanse kaas, een royale klont crème fraiche en een scheut extra vierge olijfolie door de pasta en roer dit totdat er een smeuïge, romige brei ontstaat.

 

Schep de romige pasta op een bord en leg de plakjes gegrilde groenten er boven op. Ziet er nog leuk uit ook.

 

Eet smakelijk!