Stop de tijd: Tamagotchi?s
Ieder jaar mocht ik van mijn ouders een verlanglijstje voor Sinterklaas maken. Ik kon mijn geluk niet op toen ik in 1997 een Tamagotchi in mijn schoen vond; die had ik bovenaan gezet! Ken jij dit digitale huisdiertje nog?
Ik ben altijd al gek geweest op dieren. Levend, als knuffel of digitaal: ik vond het allemaal even leuk. Toen ik hoorde van Tamagotchi?s, wilde ik er natuurlijk ook eentje hebben. Want tsja, ik had zo veel dierenliefde om te geven.
Ei, ei, ei
Je had ze in alle kleuren: de oorspronkelijk Tamagotchi?s waren kleine, eivormige computertjes met drie knopjes. Die knopjes had je nodig om je beestje te verzorgen. Als je de Tamagotchi uit de verpakking haalde, stak er een lipje uit het eivormige dingetje. Zodra het lipje eruit werd getrokken, verscheen er een eitje op het scherm en werd hij/zij geboren: je allereerste Tamagotchi.
Eten, drinken, poep
Het geslacht kon je niet kiezen, dat deed het computertje voor je. De naam, die vijf tot acht tekens moest zijn, mocht je wel zelf bepalen. Vanaf dat moment was de Tamagotchi helemaal van jou afhankelijk. Je moest ?m eten en drinken geven, spelletjes met ?m spelen, op het juiste gewicht houden en zijn poep opruimen (want - zo niet - dab begon het apparaatje hysterisch te piepen).
Misdroeg het beestje zich? Dan kon je ?m corrigeren. Was het arme ding ziek? Dan selecteerde je wat medicijnen om ?m weer beter te maken. Voor het slapen gaan deed je zelfs het licht voor je Tamagotchi uit.
Oeps, verhongerd
Voor mij was het één groot feest. Ik zorgde ontzettend goed voor mijn Tamagotchi, die Tweety heette. Ik mocht Tweety helaas niet mee naar school nemen en dat resulteerde er weleens in dat ze doodging. Mama moest onder schooltijd voor Tweety zorgen, maar vergat het ding regelmatig. Net als in het echte leven, konden ook Tamagotchi?s verhongeren.
Fotografiecredit: Tomasz Sienicki
