ZeTipt: Tandemsprong op Texel

Als ik heel eerlijk ben, maakt het idee dat ik met een ervaren parachutist een tandemsprong ga maken, de zenuwen toch een heel stuk minder dramatisch. Want het is toch wel wat: drie kilometer naar beneden vallen in de hoop dat je weer met beide benen op de grond terechtkomt.

Een tandemsprong is niets anders dan springen uit een vliegtuig, samen met een ervaren instructeur die vastzit op je rug. In Nederland heb je elf mogelijkheden om zo?n ?duik? te maken. Mijn keuze is gevallen op Texel, vooral vanwege het feit dat het een eiland is. Als je dan toch in de lucht hangt, is het beeld dat je dan hebt - een stuk land omgeven door heel veel water - toch iets spectaculairder dan wanneer je alleen maar weilanden om je heen ziet. En toegegeven, het is gelijk een goede reden om een weekendje weg te gaan.

De sprong
Samen met drie andere springers worden we uitgebreid voorbereid op wat er komen gaat. Eén van de instructeurs vertelt dat we in het vliegtuig allemaal tussen elkaars benen moeten gaan zitten, heel charmant. Een ander zorgt ervoor dat we de juiste pakken aankrijgen en goed worden gezekerd. Daarna is het een kwestie van wachten tot het vliegtuig gereed is en de instructeurs aan de springers worden toegewezen. Na nog één laatste zekeringscheck kunnen we gaan!

Pas wanneer ik in het vliegtuig zit, komt het besef dat ik echt ga springen. Of beter gezegd: ik ga me echt laten vallen. Ik ga dertig seconden lang met 200 km/h naar beneden, om vervolgens m?n parachute open te trekken en op een langzamer tempo mijn reis naar de grond voort te zetten. En dan maar hopen dat er niets misgaat. Een kleine paniekaanval overvalt me, maar zodra het vliegtuig stijgt, door de wolken heen vliegt en ik de zon in de verte zie, is het vooral een kwestie van genieten. Wanneer we op drie kilometer hoogte zijn, laten mijn medespringers zich één voor één uit het vliegtuig vallen.

En dan komt het moment dat het mijn beurt is. Of ik nu wil of niet, ik moet wel. Het gevoel dat door je heen gaat wanneer je valt is (bijna) met geen pen te beschrijven. Ik gil heel hard en houd mijn ogen dicht: als schrikreactie op de snelheid van 200 km/h. Al snel komt het besef dat ik zo natuurlijk geen hout zou zien. Wanneer ik m?n ogen open doe, zie ik vooral heel veel mist, maar ?langzaamaan? zie ik het eiland en de zee dichterbij komen.

Na een halve minuut mag je zelf de parachute opentrekken. Nadat je het gevoel hebt dat je weer een kilometer omhoog wordt getrokken, is het vervolgens puur genieten van de omgeving. Want voor je het weet ben je weer beneden en is het avontuur alweer voorbij.

Ik kan me voorstellen dat mijn instructeur het na 16.000 keer nog steeds niet zat is. Het gevoel dat je vliegt, dat je on top of the world bent, dat niemand je iets kan maken. En vooral die adrenaline die door je lijf giert. Het is één van de gaafste dingen die ik ooit heb gedaan. Dat vraagt om meer, veel meer.

In mijn situatie was het erg bewolkt. Natuurlijk is het leuker om met mooi weer te springen, maar een grijze dag hoeft geen nadeel te zijn. Zo kan je zeggen dat je door een wolk heen bent gevallen en zo zie je langzaamaan pas de grond tevoorschijn komen, in plaats van dat je alles meteen al kunt zien.

Reserveren
Het is aan te raden om van tevoren te reserveren, zodat je zeker weet dat je ook echt kan springen op die dag. Mocht het weer heel slecht zijn (te koud/regen/onweer/dikke mist), dan kan het gebeuren dat je sprong wordt uitgesteld. Ziet het er niet goed uit, bel ?s ochtends even naar het desbetreffende paracentrum, zij kunnen je precies vertellen wat de procedure zal zijn. In mijn geval kon ik gewoon komen, maar werd mijn sprong een uurtje uitgesteld vanwege de ijspegels die zich op het vliegtuig hadden gevormd.

Voor een overzicht van alle paracentra, neem je een kijkje op deze website.

Prijs
Die varieert, maar gemiddeld spring je voor ?200,-

Heb jij weleens een tandemsprong gemaakt? Of zou je dat ooit willen doen?