Amazones vertellen hun verhaal: Karin

Borstkanker is al heel lang aanwezig in mijn leven. Mijn moeder heeft borstkanker gehad toen ik klein was en mijn oma ook toen zij jong was. Om die reden was ik al snel onder controle in het ziekenhuis. Vanwege mijn zwangerschap, kon de jaarlijkse controle niet doorgaan. Eind december 2009 voelde ik zelf tijdens het douchen een bultje in mijn borst. In januari 2010 kreeg ik een afspraak bij de mammapoli: een speciale afdeling in het ziekenhuis voor borstkankerpatiënten.

Onderzoeken
Na diverse onderzoeken werd ons verteld dat we in de middag de uitslag zouden krijgen van een patholoog. Toen we in het kamertje van de verpleegkundige kwamen, keek ze me aan en zei dat ze het niet had verwacht, maar dat ze toch slecht nieuws voor ons had. Dan wil je eigenlijk een potje janken, maar ook gaat er meteen een knop om. 'Ik heb geen tijd om te huilen', dacht ik meteen. Ik moest namelijk nog vervolgonderzoeken ondergaan. 

We kregen een aantal boekjes over borstkanker mee en ze zei nog dat ik nu moest gaan nadenken of ik een borstbesparende operatie wilde of dat ik een amputatie wilde laten doen. Wel moest ik ook in mijn keuze meenemen dat borstbesparend opereren altijd betekende dat je dan ook bestralingen zou krijgen.

Thuisgekomen zaten mijn tante en één van mijn beste vriendinnen op ons te wachten. We hebben met z'n allen een potje gejankt en toen kwamen de vragen van hoe het nu verder zou gaan. Nog dezelfde week volgden mijn vervolgonderzoeken, weer een week later waren deze uitslagen bekend en moesten we bij de chirurg komen. "U heeft kanker en ik denk dat een amputatie in uw geval het beste is." En toen viel er voor het eerst het woord chemotherapie. Ik schrok me werkelijk kapot. Chemo? Ik dacht het niet! 

De operatie
Ondertussen had ik al besloten dat ik een volledige amputatie wilde. Twee weken later was het zover. De operatie is me erg meegevallen, weinig pijn en twee dagen erna mocht ik al naar huis. Ik heb weinig last ondervonden en binnen een week kon ik ook weer tillen. Best fijn als je een klein mannetje door de kamer hebt rennen. Drie weken later waren de uitslagen van het weefselonderzoek allemaal binnen. Ik zou 24 weken chemotherapie krijgen en daarna nog dertien kuren immunotherapie. Al met al zou ik bezig zijn tot volgend jaar mei. Op dit moment heb ik zestien chemokuren gehad en starten we volgende week met de eerste keer immunotherapie.

Chemotherapie
Tijdens de kuren heb ik me verschrikkelijk gevoeld. Na de eerste kreeg ik koorts en ik werd meteen opgenomen in het ziekenhuis om antibiotica te krijgen via een infuus. Ik heb wel het geluk gehad dat ik niet misselijk ben geweest: ik kreeg zelfs enorme trek van dat 'gif'. Na de derde kuur heb ik even gedacht aan stoppen, zo wilde ik me niet voelen. Maar na de eerste vier kuren was er een gevoel van: het eerste gedeelte zit erop. De volgende kuren zouden minder zwaar moeten zijn, maar daar had ik me in vergist. Ik weet al weken niet hoe mijn eten smaakt, heb erg last van bot/spierpijnen en ik houd enorm veel vocht vast.

En ja, ik heb ook geen haar meer. Dit is me niet zo zwaar gevallen als dat ik dacht dat het zou zijn. Wel heb ik verschillende pruiken, dus de ene dag ben ik rood, de andere dag blond en soms ben ik een brunette. Het was moeilijker om kaal te worden dan om kaal te zijn. Uitvallend haar zien was niet fijn. Maar toen eenmaal de tondeuse over mijn hoofd was gegaan, ging het eigenlijk wel. Ik krijg gelukkig wel ontzettend veel complimenten over mijn 'kapsel'.

En nu?
Op dit moment ben ik aan het herstellen van de chemokuren en dat valt niet mee. Ik wil zo veel, maar mijn lichaam doet niet mee. Ik ben nog erg vermoeid en heb geen conditie meer. Leuke dingen doen, zoals een dagje winkelen, zit er voorlopig nog niet in. Het is maar goed dat ik weet waar ik het allemaal voor doe. Ik wil ook graag tachtig worden. Mijn prognose is goed, dus wie weet. Gelukkig krijgen we erg veel steun van vrienden en familie, al meteen vanaf de diagnose.

Karin over Stichting Amazones
Ook heb ik heel veel steun aan het forum van de stichting Amazones. Dit is een website voor jonge vrouwen met borstkanker. Ik kan hier werkelijk met al mijn vragen en ongerustheden terecht. Niet alleen voor de moeilijke dingen, maar ook voor de leuke dingen. Zo zijn we met een stel dames op de foto gegaan om mee te doen aan de Pink Ribbon Award.

Ik wil de Ze.nl-lezeressen meegeven dat je nooit te jong bent voor borstkanker. Het is een fabel dat het een ziekte is die alleen oudere vrouwen treft. Ook wil ik meegeven dat je écht de huisarts moet bellen, zodra je iets denkt te voelen. Laat je niet met een kluitje het riet in sturen! Je kunt er niet vroeg genoeg bij zijn. Ik was er op tijd bij en daarom is mijn prognose aanzienlijk beter dan wanneer je laat bent. Er gaan echt nog mensen dood aan borstkanker!
________________________________________________________________________________________