De sportschool is niet mijn vriend
Belangrijkere dingen
Oké, ik geef toe, ik ben al een poosje niet meer naar de sportschool geweest. Om precies te zijn heb ik mezelf al twee maanden lang weten te overtuigen dat het niet nodig was om te sporten, dat ik belangrijkere dingen te doen had en dat mijn lichaam nog altijd even soepel en strak is als tien jaar geleden. Over dat laatste valt te discussiëren, maar ik had zeer zeker belangrijkere dingen te doen?
In gevecht met mezelf
Elke week weer ga ik een strijd met mezelf aan. Dit begint in de ochtend op de dag dat ik met mezelf heb afgesproken om te sporten en zet zich voort tot het moment dat ik thuis kom na werk, nog altijd in de veronderstelling dat ik mijn spullen pak en naar de sportschool fiets. Dat ene moment als ik thuis kom is cruciaal. Dat is het moment dat ik binnen een fractie van een seconde bedenk dat ik eigenlijk ook wel heel veel dingen thuis te doen heb. De afwas. Eten maken. De was. Stofzuigen. Qualitytime met mezelf. Kopje thee drinken. Even op internet (alsof ik dat nog niet genoeg doe).
Een stukje schrijven, want ineens schiet de inspiratie als wortels uit de grond, natúúrlijk. En ik moet eigenlijk ook nog even met mijn vriendinnetje bellen om de afgelopen dagen door te nemen. We moeten uiteraard wel op de hoogte blijven van alle belangrijke zaken die zich in onze interessante levens afspelen, ook al hebben we elkaar twee dagen geleden nog gezien. Er kan veel veranderen in 48 uur, toch?
Kortom: er zijn een hoop belangrijkere dingen in het leven dan sport en dat bedenk ik vaak pas op het allerlaatste moment.
De God van de Sport ziet alles
Als ik eenmaal heb besloten dat ik ál die andere dingen toch wel écht vandaag móet doen, valt er een last van mijn schouders. Ik hoef niet te sporten, nee, want er zijn andere dingen die óók moeten gebeuren en er moeten nu eenmaal keuzes worden gemaakt in het leven.
Héél soms gebeurt het dat de God van de Sport ? ja, ja, kijk maar uit - me op slinkse wijze confronteert met mijn gespijbel. Opeens blijkt dat ik na een uurtje alle andere 'belangrijke' zaken heb afgehandeld en dat sommige dingen toch eigenlijk minder belangrijk waren:
- Ik heb geen was.
- Stofzuigen had ik gisteren al gedaan om niet te hoeven sporten.
- Mijn beste vriendin heeft geen tijd om te bellen.
Als het schuldgevoel vervolgens op heel sluwe wijze door mijn aderen begint te kruipen en ik helemaal niets meer kan bedenken om er onderuit te komen, besluit ik eindelijk om dan tóch maar - verdomme - naar de sportschool te fietsen. Eenmaal aangekomen ben ik altijd heel erg trots op mezelf, laat staan als ik na een uurtje intensief zweten de sportschool weer verlaat.
Eerlijk is eerlijk: sporten voelt goed en na afloop heb ik zowaar meer energie dan ervoor. Maar waarom is het toch elke keer weer zo moeilijk om die eerste stap te zetten?
Konden we maar voor eeuwig slank en strak blijven zonder hier iets voor te doen. If only?
Wat zijn jullie tips & trucs om fit en gezond te blijven?
