Dochter met anorexia

Als tiener heb je ongetwijfeld weleens geheimpjes gehad voor je ouders. Dat ene foute vriendje, die eerste keer dat je iets deed wat niet mocht of stiekem naar een feestje gaan. Ik had ook een geheim voor mijn ouders.

 

Maar mijn geheim was niet iets onschuldigs wat bij het opgroeien hoort. Mijn geheim was levensbedreigend (niet dat ik me daar bewust van was) en een dubbelleven. Het moment waarop ik het vertelde was hartverscheurend. Voor ons allemaal.

 

Glad ijs

Toen papa en mama eenmaal ?gewend? waren aan mijn eetstoornis, deden ze enorm hun best om te begrijpen hoe het precies werkte bij mij. Dat was voor mij moeilijk en fijn tegelijk. Moeilijk, omdat ik het gevoel had dat ik me op glad ijs bevond, maar fijn omdat ik niet meer constant een show hoefde op te voeren.

 

En toch hield ik mijn ouders op afstand. Sommige dingen lazen ze pas in mijn artikelen, simpelweg omdat ik het niet aan kon om ze alles te vertellen. Ik wilde ze niet nog meer pijn doen. Het verdriet dat ik zag toen ik mijn geheim onthulde, staat nog vers in mijn geheugen gegrift en ik wilde ze dat nooit meer aan doen.

 

Een uur bellen

Allebei zijn ze er altijd voor me geweest en ik ben ze zo dankbaar voor hun steun en vertrouwen. Ze gingen mee naar het Rintveld en stonden klaar als ik een moeilijk moment had. Een paar maanden geleden belde ik ze weleens op dagen dat ik niet zo lekker in mijn vel zat. Dan kwam alles eruit en een uur later zat ik nog huilend aan de telefoon. Maar wel opgelucht. Blij dat ik nog steeds altijd bij ze terecht kon, ook al was ik zo?n stommeling geweest. Dat mijn lieve papa en mama nog net zo veel van mij houden.

 

Alleen? hoe beleven zij het? Niemand weet dat beter dan zijzelf. Mijn vader vertelt.

 

Machteloosheid

Machteloos: zo voelde ik me heel lang in de periode dat ik wist dat je ziek was, maar het nog niet verteld had. Machteloos, omdat duidelijk zichtbaar was dat je een probleem had en ik door familie en mensen in de omgeving geconfronteerd werd, en er luchtig over deed tegenover hen. Maar voor mezelf wist ik dat het ernstiger was. Machteloos omdat je moeder en ik bang waren dat als we actie zouden ondernemen, dit alleen maar tegen ons zou gaan werken.

 

Tijdens de zomer van 2010 hebben we veelvuldig over je gesproken. We vroegen ons keer op keer weer af hoe lang we nog moesten wachten voor we ingrepen.
 

Opluchting

Gelukkig kort na onze vakantie kwam je zelf je verhaal doen en was je al druk bezig om beter te worden. De familie mag weten wat er speelt; we kunnen ons masker laten zakken. Godzijdank heb je een vriend die jou op alle mogelijke manieren steunt. We zien allemaal de vooruitgang en krijgen een dochter terug die weer positief in het leven staat en stukje bij beetje meer energie krijgt.
 

Ja Jikke, je bent een sterke meid die de strijd is aangegaan, uiteindelijk alles zonder doktoren of instellingen doet, en ik zie en geloof heilig dat je deze strijd gaat winnen.

 

Hier spreekt een trotse vader die niet meer terug wil kijken, maar de toekomst heel positief wil blijven benaderen. Een vader die zeker weet dat zijn dochter er op deze manier gaat komen.

 

Ga zo door en de hele wereld zal trots op je zijn.

 

Je vader.

 

Het beste medicijn

Dat is wat ik nodig heb: vertrouwen. Van mijn vriend, mijn ouders, familie en vrienden. En mezelf.
________________________________________________________________________________________