ZeMama: Lach eens naar het vogeltje!

Die smile is in de meeste gevallen slechts spreekwoordelijk. Vaak kan de tandpasta vervangen worden door chocopasta of etensresten. Vervolgens omarmen zijn met viltstift besmeurde knuistjes zijn oudere broer, die inmiddels ook in de tandpastahouding naast hem is komen staan, maar dan een kop groter. Samen grijnzen ze breeduit naar het vogeltje. Van enige spontaniteit is nul komma nul sprake.

De scheethouding
Als hij te lang moet wachten, omdat we bijvoorbeeld in een donker restaurant zitten en het even duurt voordat de flitser is ingesteld, verandert zijn snoetje in een ongeduldige blik. Of de jongens gaan met elkaar klieren. Omdat de één vindt dat de ander hem te stevig vasthoudt. Of omdat de ander vindt dat de één in zijn beeld staat. In dat geval moet de fotograaf tactisch te werk gaan om te voorkomen dat er een onwerkbare situatie ontstaat tussen de modellen onderling.

Na een halve minuut, zo'n beetje nadat de eerste twee foto's een feit zijn, gaat de jongste voor de coole poses. Een cool gezicht kijkt heel boos of moeilijk, alsof je een scheet moet laten of probeert je wenkbrauwen zo diep mogelijk te laten zakken. De oudste staat er meestal wat lafjes naast, in een laatste poging toch nog mooi of lief in beeld te komen. Maar hij wordt natuurlijk compleet van de lens gespeeld door onze kleine Godfather.

Als dit stadium eenmaal is vastgelegd, volgt de clowneske fase, de meest gevreesde voor ons ouders. De fase van het smeren met mayo in haren, frietjes in de neus en het rondsproeien van eten. Altijd leuk voor aanwezige opa's en oma's die heus wel weten dat je opvoedkundig gezien in zo'n situatie nooit of te nimmer mag lachen, maar het verder ook niet kunnen helpen dat de wijn door hun neus naar buiten spuit. Klik, klak. Klik, klak. Alles wordt minutieus vastgelegd. De oudste geeft zijn lieve smoeltje er nu ook aan en probeert een soort Spiderman-pose, of een andere superheld. Iets met spierballen in elk geval. Tevergeefs. De jongste steelt de show. Het hele restaurant kijkt inmiddels mee.

De jongste is meestal ook degene die het als eerste weer beu is. Met kracht snuit hij de frietjes uit zijn neus. "Kijke! Kijke!", roept hij en graait met zijn vettige mayonaisehandjes naar de camera waarop - zo wist hij al na twee keer - de kiekjes te bewonderen zijn. Samen met zijn broer is het lachen, gieren en brullen geblazen als ze zichzelf terugzien. En vervolgens begint het circus weer van voren af aan.

Na het weekend vragen mijn collega's geïnteresseerd of ik nog wat leuks heb gedaan. Ik mompel iets over een restaurant.
"Leuk! Heb je foto's?"
"Eh? nee. Niet echt", lieg ik.
"Jammer zeg, we hebben je jongens al zo lang niet meer gezien!"

En als ze thuis dan een keer liefjes samen aan het spelen zijn en ik denk: 'Ha, nu heb ik ze! Even een spontaan plaatje van ze maken', en ik buiten gehoorsafstand de camera aanzet en instel, op mijn sokken naar ze toesluip, stiekem afdruk en inwendig jubelend de memory card in de laptop stop om mijn geweldige snapshots te bewonderen, is het enige wat ik zie? aangekoekte mayonaise.

________________________________________________________________________________________

Iris is de winnares van de ZeMama-wedstrijd en is daarmee onze nieuwe columniste. Iris is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat ze kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.