Joehoe, ik doe het leuk!

Zelf ben ik van mening dat je trots mag zijn op wat je hebt bereikt en wat je doet. Er zijn ongetwijfeld ook zaken die je liever achterwege wilt laten, bijvoorbeeld dat je ?s ochtends altijd een uur aan dat mooie kapsel van je knutselt, of dat je ook vre-se-lijke bijbanen hebt gehad. Maakt dat uit, als je uiteindelijk wel een coupe bezit waar Doutzen jaloers op is en nu een baan hebt waar je altijd van hebt gedroomd? Vind ik niet. Vinden anderen vaak wel.

Geef ik een compliment, dan krijg ik meestal geen ?dank je wel?, maar negen van de tien keer een argument waarom ik het compliment eigenlijk niet zou moeten maken. Is er iemand die wel van zichzelf durft te zeggen dat hij of zij het best leuk doet, dan komt de ?doe nu maar gewoon, dan doe je al gek genoeg?-ploeg (is minstens de helft van de bevolking) achter je aan om je op je vingertjes te tikken.

"Jij schrijft leuk!", "Valt wel mee, hoor." "Goede presentatie hield je!", "Ach, ik had ook wel vijftig keer geoefend." "Wat kan jij lekker koken!", "Welnee, ik heb dit gewoon heel vaak gemaakt, dus het is echt geen kunst." Het blijft moeilijk: "Dank je wel!". Maakt het feit dat je iets vaker kookt het eten minder lekker? Doet het aantal keer dat je geoefend hebt af aan hoe sterk je verhaal over het verband tussen Albert Einstein en Elvis Presley (allebei briljant) overkwam? Ik vind antwoorden als bovenstaande niet bescheiden, ik vind het onnodig. Ik zeg dat je lekker kookt of dat je goed kan presenteren, niet dat je Herman den Blijker op moet volgen of je eigen praatprogramma moet starten. Alhoewel. Hoe zou je reageren?

Even langs Ivo
Zoals gezegd, vonden sommige mensen Ivo Niehe een beetje arrogant. Ik zag een trotse, stralende, gelukkige man. Ik heb direct opgeschreven wat ik zelf denk te kunnen bereiken en daarna heb ik hem een brief gestuurd om hem te bedanken. Echt? Bijna. Ik kan het me voorstellen dat niet iedereen met hetzelfde gemak over zijn of haar succes praat, maar moeten we onze competenties dan maar ontkennen? Nee! Het zal je bijvoorbeeld maar gebeuren, een sollicitant die alleen negatieve eigenschappen van zichzelf kan opnoemen en "al sla je me dood" antwoordt op de vraag wat zijn sterke kanten zijn. Wat ik als werkgever zou zeggen? "Eerst langs Ivo Niehe, jij! Die laat namelijk zien wat voor leuke dingen er gebeuren als JIJ je ermee bemoeit." Is dat echt zo belangrijk, geloven in jezelf? Ja. Wie doet het anders voor je?

Kun jij gemakkelijk complimentjes ontvangen?