McDonalds: nostalgie of nachtmerrie?

"Kijk mama, McDonalds!", riep ik toen ik klein was, terwijl ik wees naar de grote gele M langs de weg. Het kinderparadijs om te eten. Rijd je er nu met mij langs, dan kijk ik snel de andere kant op. Tot vorige week?

 

Oké, ik geef toe dat ik in eerste instantie nu ook de andere kant op keek. Maar nadat mijn vriend en ik al talloze brasserietjes, cafeetjes, pannenkoekenhuizen en andere eettentjes waren gepasseerd en nog steeds een rammelende maag hadden, leek er weinig anders op te zitten. "Maar als je er nog niet klaar voor bent, hoeft het niet liefie," zei hij nog. Eerlijk gezegd wist (en weet) ik dat ik er waarschijnlijk nooit klaar voor ben. Maar om beter te worden, moet ik mezelf blijven uitdagen. McDonalds it was.

 

Een beetje nostalgisch was het wel. Het was dat ik stijf stond van de zenuwen, maar anders was een duik in de ballenbak misschien wel verleidelijk geweest. Vroeger was eten bij de McDonalds iets bijzonders, een feest. Het eten kon me eigenlijk niet zo deren ? ik vond de hamburgers net sponzen en was dus altijd veroordeeld tot een McNugget Happy Meal ? maar de ballenbak en vooral het speeltje wat je kreeg wél. Als ik vol enthousiasme mijn nuggets in de chemisch gele saus doopte en verslond, was dat niet omdat ik zo?n trek had. Nee, ik wilde vooral weer tussen de ballen spartelen of met mijn nieuwe aanwinst spelen.

 

Het was alweer tien jaar geleden sinds ik voor het laatst de McDonalds bezocht. En er is een hoop veranderd. Vooral dat ik nu te oud ben voor een Happy Meal met speeltje. Dat ik niet meer in de ballenbak pas en waarschijnlijk te zwaar ben om nog op het toestel te mogen. En dat er dus eigenlijk niets anders op zit dan naar de Mac te gaan om te eten. Er gingen duizenden dingen door mijn hoofd. Vooral dat het geen eten is, maar chemische caloriebommen waar je geeneens een voldaan gevoel van krijgt. In de loop der jaren was mijn angst voor de Mac wel wat aangewakkerd door de nodige documentaires, artikelen en niet te vergeten, mijn toch al hardnekkige anorexia. Hoe goed het ook gaat, dit was mijn grootste vijand en angst.

 

Mijn vriend hapte zorgeloos van zijn hamburger terwijl ik wat prikte in mijn salade en staarde naar het doosje kipnuggets, dat naar mij terugstaarde. 'Open me dan', leek het te zeggen. Uiteindelijk nam ik, tegen heug en meug in, een hapje van zo?n rubberen nugget met z?n fluorescerende sausje. Het duurde lang, maar uiteindelijk was het doosje leeg.

 

Hij was zo trots dat ik mijn grootste angst overwonnen had. Dat wilde ik ook zijn, maar dat ben ik niet: ik ben nog net zo bang als voorheen. Ik schaam me zelfs. Iedere overwinning deel ik met mensen die ik liefheb. Maar deze angst zit diepgeworteld. Zo diep, dat zelfs mijn ouders (sorry!) in dit artikel moeten lezen dat ik na jaren weer bij een Mac heb gegeten.

 

Het is zo tegenstrijdig. Ik heb mezelf uitgedaagd en het overwonnen. Maar voor mijn gevoel heb ik er, naast de trots van mijn vriend, niets voor terug gekregen. Geen vooruitgang. Niet eens een speeltje. Slechts het keiharde verdriet en besef dat ik er toch nog niet ben.
________________________________________________________________________________________