Fijne feestdagen of vet varken?

Gezellig samen eten met vrienden en familie, snackjes tijdens de bordspelletjes en het uitpakken van de cadeautjes. Ze staan weer voor de deur: de feestdagen. Even ontspannen? Dat zat er voor mij niet in.

 

Het begon al wanneer Sinterklaas in het land kwam. Was het vroeger een groot feest waarbij ik met een bakje pepernoten aan de buis gekluisterd zat om geen seconde van de intocht te missen, zo hoopte ik nu dat het stilletjes voorbij zou gaan. Uit alle lekkernijen ? pepernootjes, schuimpjes en taaitaai ? koos ik trouw de mandarijntjes.

 

5 december was slechts een voorproefje voor wat zou komen: Kerstmis. Op kerstavond werden de mooie pakjes onder de boom uitgepakt en soms ging daar een uitgebreid (lees: drie gangen of nog erger, gourmetten) diner aan vooraf. Standaard kwamen de gebruikelijke hapjes op tafel tijdens het uitpakken en de spelletjes. En ook al had ik een geweldige partij wilskracht, toch bleef het soms moeilijk om niet mee te doen. Die blikken van de familie waren namelijk verschrikkelijk. Dan stopte ik maar weer zo?n zalmtoastje in m?n mond en kauwde er langzaam op.

Muizenhapjes

Nog voor ik de tijd had om mijn ?overmatige? eten van de avond ervoor te compenseren, stond het kerstontbijt op eerste kerstdag alweer voor de deur. Het meest ironische? Dat ik het zelf klaarmaakte. Ik was namelijk een ster in eitjes perfect koken, zelfs al was ik er zelf niet gek op. De zelfgemaakte croissantjes waar ik ooit verzot op was, werden nu als slecht bestempeld en ik wist dat mijn humeur alleen al door dit ontbijt bepaald zou worden. Verdorie. Terwijl papa en mama van verse afbakbroodjes en gekookte eitjes genoten, nam ik muizenhapjes zodat ik lang bezig zou zijn met één croissantje. Klinkt best makkelijk, toch? Mis. Weinig eten terwijl de rest zit te genieten is des te moeilijker. Oh, het schuldgevoel. Met in het vooruitzicht een diner en een soortgelijke tweede kerstdag.
 

Tweestrijd
Een kerstdiner is altijd wel iets speciaals. Er staat een mooie, versierde kerstboom, de tafel is gedekt en er worden meerdere gangen bereid. Maar ik vind het verschrikkelijk. Of ik nu thuis of bij andere mensen Kerst vier, ik word hoe dan ook de keuken uitgestuurd. Weg controle. Ik heb nul invloed op wat ik ga eten. Bijzonder weinig eten is eigenlijk geen optie: op zo?n avond wil ik dat niemand last heeft van mijn eetstoornis. Daar ontstaat de tweestrijd. Jikke, die gewoon mee wil doen en een leuke, zorgeloze avond wil hebben, of anorexia, die vooral dun wil blijven.

 

Waar ik ook voor kies, rustig zal het niet zijn. Ofwel: ik ben aan het stressen over wat ik allemaal naar binnen werk om erbij te horen en ?normaal? te zijn, of ik voel me kut omdat ik gefaald heb in mijn strijd tegen de anorexia en gekozen heb om dun te blijven. Jarenlang zijn de feestdagen voor mij niets anders dan strijd geweest. Eten ? niet eten? Maar dit jaar ga ik het winnen van anorexia.
________________________________________________________________________________________