ZeMama: Evil Cookie Monster

Zijn moeder bevestigt dat als ze hem komt brengen. "Nee hoor, Daniel is heel gemakkelijk", antwoordt ze op mijn vraag of er nog bijzonderheden zijn. We zijn nog aan het lunchen, dus ik vraag of hij al gegeten heeft.
"Nee", antwoordt ze schouderophalend. "Hij zei dat hij niets hoefde."
Een beetje vreemd vind ik het wel. Voor de zekerheid vraag ik het nog eens aan Daniel als zijn moeder weg is. Zijn antwoord is hetzelfde: nee, hij hoeft niets. Hij begint met de autootjes te spelen en wij eten onze boterhammen.

Heropvoeden
"Mag ik een koekje?", vraagt Daniel opeens.
"Nee", antwoord ik verbaasd. "Als je honger hebt mag je een boterham."
"Hoef ik niet", zegt hij en hij racet weer verder met het speelgoedautootje. "Mag ik een koekje?"
"Nee."
"Mag ik een koekje?"
"Nee!"
"Mag ik een koekje?"
Oh, what the hell, denk ik. Als jouw moeder het normaal vindt dat je niet luncht, is het niet aan mij om je te heropvoeden. Ik geef de kinderen een koekje en vervolgens duik ik achter mijn laptop.

Gelukkig gaan de jongens gezellig met de lego spelen.
"Mag ik een koekje?", klinkt de stem van Daniel weer.
"Je hebt er net één gehad!"
"Maar die vond ik niet lekker."
"Dan had je hem niet op moeten eten." Ik rammel verder op mijn toetsenbord. Ik typ een mail naar een vriendin die advies vraagt over de opvoeding van haar dochtertje dat door een onhandelbare fase gaat.
"Mag ik een koekje?"
"Nee."
"Mag ik een koekje?" Vreemd dat het me niet eerder is opgevallen wat voor zeikstemmetje hij heeft.
"Nee!"
"Mag ik een koekje?"
Het enige wat ik wil is eindelijk die e-mail eens afronden, dus Daniel krijgt zijn koekje en mijn zoontje natuurlijk ook.

Poepiemonster
Van veel koekjes op een nuchtere maag ga je poepen. Dus even later zit Daniel op het toilet. Met dezelfde vaart waarmee hij de koekjes naar binnen propte, glijdt het er van achteren weer uit. Diarree, gatverdarrie.
"Jij moet mijn billen afvegen. Dat kan ik niet", jokt hij.
Ik geloof er niets van, want op school moeten ze ook alles zelf doen. Ik help toch maar een handje en wijs hem vervolgens op de kraan.
"Na het poepen hoef je geen handjes te wassen", zegt hij.
"O jawel!", repliceer ik en er volgt een strijd die ik uiteindelijk win.

Schreeuwen
Tevreden ga ik verder met mijn mail. Ik ben al drie keer opnieuw begonnen aan een zin over het belang van consequent gedrag. Maar ook nu moet ik halverwege stoppen, omdat Daniel met speelgoed gooit. Zodra ik hem aankijk trekt hij een pruillip.
"Mag ik een koekje?"
"Nee."
Hij gooit een autootje door de kamer. "Mag ik een koekje?"
"Nee."
"Ik wil een koekje!"
"Weet je wat?", zeg ik ontwijkend. "Gaan jullie maar eens lekker televisie kijken."
Ik plant de kinderen voor Cars II en ga voor de vierde keer verder met dezelfde zin: "Het is belangrijk dat je consequent blijft in je gedrag naar je dochtertje toe, hoe moeilijk dat soms ook is. En nooit schreeuwen. Héél belangrijk: nooit schreeuwen."
Eindelijk kan ik op send drukken.

Pedagogisch
"Mag ik een koekje?"
"Nee!"
"Mag ik een koekje?"
"Nee!"
"Mag ik een koekje?"
"N?"
Net voordat ik pedagogisch verantwoord uit mijn slof wil schieten, word ik gered door de bel. Eindelijk, daar is Daniels moeder.
"Is alles goed gegaan?"
"Ja hoor, ze hebben lekker gespeeld", jok ik. Als Daniel het kan, kan ik het ook. Kleine, irritante, zeurderige jokkebrok.
"Da-hag!", zeg ik iets te enthousiast wanneer ik de deur achter hem dichtsla.

Braaf
Als ik de woonkamer weer inloop maakt mijn laptop het geluid van een binnenkomende mail. Het is de reactie van mijn vriendin: "Bedankt voor je advies, ik ga ermee aan de slag. Gaat vast lukken, die twee van jou zijn altijd zo braaf!"
Ik grijp naar de muis om op reply te klikken, maar iets houdt me tegen. Het is mijn zoontje dat aan mijn mouw staat te trekken.
"Mama, mag ik een koekje?"
Ik draai me langzaam naar hem toe.
"Nee, nee en nog eens NEE! Je mag GÉÉN KOEKJE!!!"
________________________________________________________________________________________

Iris is onze vaste ZeMama-columniste. Ze is getrouwd en heeft twee zoontjes van vier en anderhalf jaar. Voordat Iris kinderen had, snapte ze nooit waarom ouders niet ingrepen als kinderen alles bij elkaar krijsten in de supermarkt; waarom alles aan je kind énig is: zelfs poepluiers verschonen. En van overbezorgde ouders kreeg ze helemaal de kriebels. Totdat ze zelf moeder werd.

Iris is meer dan alleen moeder: Secretaresse, wannabe schrijfster, 'francofille', chocoholic... En ook daarover schrijft ze, op Miss Moneypenny Blogs.