Heb jij er schijt aan?

Vooral poepen in het openbaar en tijdens de bevalling worden gezien als ware nightmares. Vrouwen doen vaak hun stinkende best om alle geuren en kleuren van het poepen zo goed mogelijk te camoufleren. Mannen hebben er vaak ?schijt aan?. Die poepen overal. In het door jullie als stel meest bezochte Chinese restaurant, thuis met de deur open: het maakt ze niks uit. Maar vrouwen vinden het vaak lastig. Stel dat iemand het ruikt. Stel dat iemand het hoort.

Poepfobie
Ik zelf heb een ware poepfobie. Ik durf nergens. Zelfs thuis poep ik het liefst met de toiletdeur op dubbel slot, spray in de aanslag en de muziek in de woonkamer aan. Ergens anders zou ik dan ook nooit zonder extreem hoge nood de toilet bezoeken voor een ?number two?.

Hier komt ook mijn afkeer tegen campings vandaan. Daar hebben ze van die hokjes, het liefst zo veel mogelijk naast elkaar, die van onder en boven open zijn. Ik begrijp dat campingmensen dit ?heel natuurlijk? vinden, maar dat vind ik natuurlijk niet! Vreselijk! De enige oplossing voor mij was dan ook ?s nachts met een rol toiletpapier onder mijn arm wegglippen en het letterlijk zo snel mogelijk achter de rug hebben. En dan maar hopen dat niemand anders hetzelfde idee heeft op jouw tijdstip. Dan zou je daar maar zitten, muisstil, beiden afwachtend en billen samenknijpend tot één van de twee besluit om, uiteraard ongedane zaken, het toiletgebouw te verlaten en het op een ander tijdstip nog eens te proberen.  

Poepen tijdens de bevalling
Van alle helse bevallingshorrors zoals uitscheuren en inknippen stond het per ongeluk vrijlaten van een number two bij mij toch echt op angstplaats number one. Eén op de drie vrouwen schijnt dit te overkomen. Dus toen ik aan het persen was keek ik de pufjuf heel benauwd aan en zei ?volgens mij pers ik uit het verkeerde gat?, waarop zij antwoordde ?er is maar één manier van persen. Als er iets meekomt dan is dat heel ?normaal? en geeft het niks?. ?Nou dat bepaal ik zelf wel? dacht ik. Vanaf dat moment probeerde ik zo gedoseerd mogelijk te persen. Dat lukt natuurlijk voor geen meter, gezien ik geleefd en geleden werd door mijn lijf. Op een gegeven moment was er zo veel stront aan de knikker dat ik mijn gedachten er gelukkig vanaf kon zetten. Of ik nou daadwerkelijk wat heb laten glippen is mij onduidelijk. En als het wel zo is, dan heb ik het vast verdrongen. Zoals de helft van mijn bevalling. Zoals de natuur het bepaald heeft! Zoals het uiteraard ook maar het beste is.

Schone schijn, schone schijt
Om de schone schijn op te kunnen houden dat er door de dames niet gepoept wordt is er gelukkig iets bedacht: luchtverfrisser! Verkrijgbaar in verschillende geuren, sommige zelfs bijpassend bij een bepaald seizoen. Naar mijn mening een ?retegoede? uitvinding en onmisbaar in je huishouden! Daar kon men vroeger alleen maar van dromen. Toen werd de geur nog verdoezeld met het afsteken van een doodgewone lucifer. Hedendaags zou daar denk ik alleen het rookalarm maar van afgaan.

Wat ik me afvraag is waar onze poepangst nou werkelijk vandaag komt. Mijn 2-jarige zoontje bijvoorbeeld heeft daar totaal geen last van. Die zit vaak gewoon tijdens het eten aan tafel lekker ongegeneerd te persen en zegt daarna heel trots ?Jaaaa, poep!?, waarop papa dan lachend zegt ?Heel goed jongen, lekker poepen.? Hij wipt vervolgens vrolijk in zijn stoeltje op en neer en zit er totaal niet mee dat zijn billen in de stront zakken. Hij is natuurlijk wel een jongen, dus zijn houding zal hoogstwaarschijnlijk niet al te veel veranderen.

Zijn vriendinnetje van 3 zei laatst heel hard, met net zo veel trots, midden in de Albert Heijn ?Milaaaa, ik heb poep gepoept?. Uiteraard bij de versafdeling. ?Ssst, zeg dat maar zachtjes?, zei ik tegen haar. ?Dat is niet zo netjes hè. Denk je dat een prinses dat ook zomaar zo hard zou zeggen??. Waarop ze me beteuterd aankeek en me daarna heel zachtjes vroeg of ze de prinsessen billendoekjes nog wel in het mandje mocht leggen. Eenmaal thuis gekomen wilde ze, na het uittesten van de billendoekjes, toch nog even zelf op het potje. Deze moest achter de deur uit het zicht geplaatst worden. En ik mocht absoluut niet in de buurt komen. Totdat er heel zachtjes ?Mila, ik heb geplast. Ik ben klaar? gefluisterd werd. Snel geleerd. Weg enthousiasme en trots, hallo schaamte.

Wat denk jij: is poepangst bij ons vrouwen aanleg of aangeleerd? En hebben moeders hier invloed op?
________________________________________________________________________________________

Mil@, onze 26-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolfen in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboe kwesties en nog veel meer.