De sportschoolflirt - deel 1
Inmiddels een jaar geleden, maar ik moet dit toch even van mijn hart. Het was hartje winter - januari 2011 - toen ik hem voor het eerst zag. Tot op de dag van vandaag met stip op nummer 1: de allermooiste, meest sexy, woest aantrekkelijke man die ik ooit gezien heb. Vanaf dat moment wist ik het: IK. WIL. HEM.
De sportschool is eigenlijk de laatste plek op aarde waar je zelfverzekerd kan flirten, maar toch één van de meest voorkomende plekken waar je iemand ontmoet. En laten we wel wezen, als hij op de sportschool voor je valt dan blijft er weinig over om nog op af te knappen: wilde haren in een knot, knalrode wangen, zweet op je voorhoofd, zweet op je rug en tussen je borsten: het maakt het er allemaal niet mooier op. Wat zal hij opkijken als hij je de volgende keer ontmoet tijdens een vakkundig voorbereide date?
Sportende mannen zijn HOT
Mannen daarentegen worden er alleen maar aantrekkelijker op. Althans, de juiste man. In het bovenstaande geval kwam hij er in ieder geval goed mee weg. Zijn donkerbruine haren vielen nonchalant in model, zijn bakkebaarden zag ik vanaf meters afstand uit mijn ooghoeken en zijn gespierde, bezwete rug was als een kers op de slagroomtaart. Om maar niet te spreken van zijn tattoos; I love it.
Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden, maar besefte maar al te goed in welke staat van zijn ik verkeerde: alles behalve mijn charmante zelf. Maar mannen zijn vreemde wezens en ook ik was hem blijkbaar niet ontgaan. Hij hield me in de gaten en zodra hij even niet mijn kant op keek probeerde ik een glimp van zijn fraaie rug op te vangen. Een paar keer kruisten onze blikken waarop ik vliegensvlug de andere kant op keek. Ik moest er niet aan denken dat hij me aan zou spreken en dat ik een praatje met hem aan moest knopen, terwijl de zweetdruppels over mijn gezicht rolden. Nee, dat kon ik zowel hem als mezelf niet aan doen. Kans verspeeld, ik moest de eer aan mezelf houden. Na mijn intensieve sportuurtje verliet ik de sportschool. Uiteraard niet zonder nog één keer naar hem om te kijken om de middag waardig af te sluiten met een verleidelijke blik. Hij had me nagekeken en ontving de blik met een glimlach.
Vrouwen en hun tegenstrijdige signalen
De maanden erna zijn we elkaar sporadisch tegengekomen als gevolge van mijn incidentele bezoekjes aan de sportschool - die overigens wel meer regelmaat genereerde nadat ik hem voor het eerst gezien had. Ik heb hem ? God knows why ? geen blik waardig gegund. Ik had het liefst mijn nagels in zijn rug gezet en hem meegetrokken naar de kleedkamer, maar in plaats daarvan leek het me veiliger om hem te negeren. Aan oogcontact ontbrak het niet, maar een babbeltje is er niet van gekomen.
En toen brak de lente aan en werd mijn drang om te genieten van elk schaars zonnestraaltje groter dan mijn drang hem weer te zien. Een pijnlijk gemiste kans dus. Ik heb de sportschool maar liefst drie maanden niet betreden en hem dus ook drie maanden niet gezien.
Wordt vervolgd?
Durven jullie te flirten in de sportschool?
