Foute mannen, foute vrouwen

Vrije tijd 17 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Helaas maakt de schrijfster Fenny Brinkman, mijn hooggespannen verwachtingen niet waar. Sterker nog: zelden heb ik me zó geërgerd tijdens het lezen! Het idee op zich is natuurlijk leuk. De aanleiding om dit boek te gaan schrijven, was een scenario dat de meesten van ons wel zullen kennen: laat op de avond staat er plotseling een huilende vriendin aan je deur, die woest is op haar overspelige echtgenoot. Een fles rosé helpt om het ergste verdriet weg te spoelen en een rusteloze nacht vol overpeinzingen volgt. Brinkman keek eens goed om zich heen en zag in haar directe omgeving voorbeelden te over van mensen die elkaar soms genadeloos bedriegen en kwetsen. Ze besloot deze levensverhalen op te schrijven en te bundelen. Het maandblad Opzij heeft een aantal van deze columns gepubliceerd.

Veel relaties die Fenny Brinkman beschrijft zijn multicultureel. Op zich niet zo vreemd want de schrijfster heeft wel wat met onze multiculturele samenleving. Haar eerste boek Haram waarmee ze veel stof deed opwaaien, ging over haar ervaringen als kleuterjuf op een islamitische school. In haar nieuwe bundel schenkt ze ook aandacht aan de moord op Pim Fortuyn en Theo van Gogh, waarbij de onderhuidse spanning en de verschillende denkwijzen die in onze multiculturele samenleving leven, worden belicht.

De hamvraag blijft echter, waarom een thema dat op zich zó boeiend is, mij toch niet kon bekoren? Het antwoord daarop is niet eenvoudig te omschrijven. Allereerst denk ik dat een column niet de meest geschikte vorm is om dit soort levensverhalen in op te tekenen. Vanwege de beperkte vorm word je bijna gedwongen om aan de oppervlakte te blijven en dat staat in schril contrast met de intensiteit aan emoties die de foute mannen en vrouwen met hun gedrag oproepen.

Daarnaast ligt het ook aan de schrijfstijl. In het begin van een verhaal wordt de situatie vaak vrij gedetailleerd beschreven, zodat je je als lezer een goed beeld kunt vormen. Maar verderop in het verhaal worden er regelmatig grote sprongen in de tijd gemaakt en belangrijke processen in slechts een paar zinnen samengevat. Dat vond ik bijzonder storend. Maar waar ik keer op keer écht gefrustreerd van raakte, waren de uitsmijters. De ene keer voorspelbaar, de andere keer vergezocht en in het ergste geval een enorme dooddoener, maar altijd abrupt, afgeraffeld. Ik hield er in ieder geval een behoorlijke kater aan over en het ontnam mij alle leesplezier.

Al met al vind ik het een gemiste kans voor Fenny Brinkman. Foute mannen, foute vrouwen: het had zo mooi kunnen zijn!

_{Afbeelding verwijderd door redactie}

Foute mannen, foute vrouwen
Fenny Brinkman