Backstage bij Cirque du Soleil - Deel I

De kleine energieke Canadese Chantal leeft voor 'haar' Cirque. Sinds 1998 reist zij al mee met diverse shows van het gezelschap. Bij Varekai was ze zelfs vanaf het begin betrokken: 'Het creatieve proces neemt zo'n twee jaar in beslag. Dan moet alles gezet worden, moeten de artiesten de routines eigen maken en worden de puntjes op de i gezet. Daarna gaan we pas touren. Varekai is nu al vijf jaar on the road. In 2002 gingen we in Montreal in première en voor we in februari in Amsterdam aankomen, hebben we al vier steden in Canada, 27 in de VS, zeven in Australië en Nieuw Zeeland en eentje in Europa aangedaan!'

Chantal leidt het selecte gezelschap door de regen naar de Artiestentent. Door haar betreden we het heiligdom achter de schermen. Zo kleurrijk en schitterend als dat voorstellingen zijn, zo gewoon zijn meestal de coulissen en ruimtes voor de artiesten. In de eerste ruimte die we treffen, staan vier wasmachines te loeien. 'Dat is niet voor de kostuums, maar voor de kleding van de medewerkers zelf. We wonen allemaal in hotels in de stad en daar is niet altijd capaciteit om zelf te wassen. Sommigen willen hun kleding niet laten wassen en kunnen dat hier dus zelf doen.'

Er reizen maar liefst 180 mensen mee met Varekai. Dat zijn niet allemaal artiesten en medewerkers. Chantal vertelt: 'Sommigen hebben hun familie meegenomen. Echtgenoten en kinderen krijgen ook onderdak. Het is onmogelijk om zoveel jaar van je geliefden gescheiden te zijn. Dat betekent ook dat we een eigen schooltje hebben. De kinderen krijgen dus gewoon les hier.' Op dat moment betreden we de warming-up ruimte. Op de kleurrijke matten wordt gerekt en gestrekt. Niet alleen door de optredende volwassenen en kinderen, ook het klasje is aanwezig. Handstandjes, balanceeroefeningen, ze krijgen het met de paplepel ingegoten. Maar ze treden nog niet op.

Chantal: 'In de voorstelling spelen maar drie kinderen mee. Dat zijn Chinese acrobaatjes van 9 en 10 jaar oud. Zij nemen de Watermeteors voor hun rekening. Toevallig zijn deze drie kinderen een week geleden gearriveerd. Ze hebben hun training in Montréal achter de rug en maken nu echt deel uit van de show. Ze worden niet begeleid door hun ouders, maar door een legal guardian, een voogd. En een tolk natuurlijk. Ze krijgen les in het Chinees. We willen dat ze een goede opleiding krijgen in hun eigen taal, voor ze aan de andere talen beginnen. Hoewel ze die zich vaak spelenderwijs snel eigen maken'

Kleine kinderen. Helemaal alleen aan de andere kant van de wereld. Tourend met zo'n groot gezelschap. Is dat niet zielig? 'Nee!' zegt Chantal. 'Natuurlijk zullen ze hun familie missen, maar vaak weten ze niet beter. In China worden ze al heel jong weggehaald bij hun ouders. Zij krijgen kansen die anderen niet krijgen. Dat is toch een andere cultuur dan hier. En wij zorgen dat er goed op hen gepast wordt. Per slot van rekening zijn ze de drie mini's van de show. Ze worden dus tot op het bot verwend!' Ondertussen leert één van de Chinese kinderen zichzelf opmaken. Want hoe klein ze ook zijn, daar zijn ze zelf verantwoordelijk voor.

Zo'n groot gezelschap. Zoveel mensen die ver van huis zijn en alles achterlieten. De meesten zijn al vanaf het begin bij de show betrokken. Dan wordt de band zeker wel sterk? 'We zijn net een klein dorp,' zegt Chantal. 'En er zijn altijd mensen waarmee je het beter kunt vinden dan met anderen. Er ontstaan ook relaties hier! Maar meestal niet tussen de artiesten onderling. Gek genoeg gebeurt dat vaker tussen artiesten en andere medewerkers. Dat kan ook niet anders als je zo dicht op elkaar leeft.'

Dan gaat Chantal ons voor naar Le Grand Chapiteau, de grote witte tent. 2500 lege stoelen staren ons aan, maar zelfs met het kale werklicht is de tent een indrukwekkende ruimte. 'We hebben tien voorstellingen per week, daarvan spelen we twee matinees. Dat betekent dat we continu moeten checken of de techniek nog in orde is. Werken de systemen waarmee sommige artiesten vliegen wel goed, zijn de kostuums in orde en gewassen, is de vloer schoon en liggen de attributen op hun plek. Elke artiest heeft, naast zijn eigen routine, ook een heleboel andere taken. Ze brengen decorstukken naar hun plaats of halen die juist geruisloos en onzichtbaar weg. Zo kan de voorstelling continu doorlopen en hoef je niet te stoppen om belangrijke dingen te verplaatsen of op te bouwen. Dat is allemaal geïntegreerd in het script van de show.'

Ondertussen stellen een paar mannen zonder hoogtevrees de lampen in de nok van de tent. Op het podium schuift een jongen voort. Hij ligt op zijn buik op een plank met wieltjes en maakt met een doekje en spuitbus de kleinste vlekjes op het gladde oppervlak schoon. Een ander checkt de openslaande luiken in de grond. Cirque du Soleil is een geoliede machine. Dat staat vast.

Deel II van de backstage tour bij Cirque du Soleil lees je op woensdag 12 december!