Deel 3 voorpublicatie 'Countdown'
> Kira tegen Eva
Wat een houding...
> Eva
Jezus, wie is dit een meter negentig lange prachtexemplaar?
> Kira tegen Eva
... die de hele tijd joints rond laten gaan...
> Kira tegen Hanna
Mama wil dat we met z’n drieën in haar Boxter vertrekken, Vivianne heeft een crisis en ik wil een scooter.
‘Doet het eigenlijk pijn?’ Kira zit naast me in de auto, frunnikt aan haar vingernagels en staart naar de rijweg.
‘Ja, op sommige plekken is het echt onaangenaam en doet het ook pijn, maar de pijn duurt maar kort, op elke plek maar een paar seconden. Je hebt het gevoel alsof iemand heel snel een speldenkussen tegen je huid duwt,’ leg ik uit.
‘O,’ fluistert ze.
‘Het voordeel ervan is dat je je de rest van je leven niet meer druk hoeft te maken over scheermesjes, ontharingscrèmes en warme hars. En het gaat heel snel,’ probeer ik haar gerust te stellen. ‘Maar als je je hebt bedacht...’
‘Ik denk er nog even over na,’ zegt ze terwijl ze uit het raam blijft staren.
Drie weken geleden heb ik mijn eerste laserepilatie gehad. Een ingegroeide haar, midden op mijn venusheuvel, was ontstoken en was gemuteerd tot een lelijke, enorm grote pukkel. Ik walgde ervan, sliep niet meer naakt en er kwam een abrupt eind aan ons seksleven. Na twee weken dokteren had ik hem eindelijk onder controle en heb ik meteen een afspraak gemaakt bij een laserkliniek in Amsterdam. Vandaag ga ik voor een nabehandeling en Kira voor haar eerste behandeling. Toen ik haar dat voorstelde was ze dolenthousiast, want ze haat het om elke dag onder de douche bezig te zijn met overbodige haargroei.
‘Heb je er al over nagedacht welke vorm je wilt hebben? Want wat weg is, is weg en komt na ongeveer zeven behandelingen ook niet meer terug,’ zeg ik.
‘Zo vaak? En als ik er na de eerste behandeling genoeg van heb?’
‘Dan zijn er alleen een paar haartjes weg, maar dat valt beslist niet op.’
Ze zwijgt een tijdje.‘Ik heb erover nagedacht! Ik doe het en ik wil een klein driehoekje hebben,’ zegt ze vastbesloten en heel kalm. ‘En mag ik vanavond uitgaan? Julien wordt vandaag zeventien en heeft ons uitgenodigd voor een preparty.’
‘Hoezo preparty?’ Ik kijk haar vragend aan en moet het volgende moment accuut op mijn rem trappen. Het is weer eens een heksenketel op de A4. Op de ringweg rond Amsterdam begint de spits vanaf twee uur ’s middags en staat iedereen stil of rijdt stapvoets naar huis.
‘Verdorie!’ roep ik en ik zou het liefst mijn middelvinger opsteken naar een brutale chauffeur van een bestelauto. ‘Hoezo preparty? Ik dacht dat hij zaterdag een groot feest gaf.’
‘Ja, dat is ook zo, maar vanavond heeft hij zijn beste vrienden uitgenodigd. Het is bij hem thuis, we drinken en eten iets en ik ben zeker voor middernacht weer thuis.’
‘Ik ga na onze afspraak nog naar Hanna’s feest.’
Kira kijkt me vragend aan.
‘Haar lifestyle-magazine viert zijn eenjarige bestaan en eigenlijk was ik van plan om daar samen naartoe te gaan,’ leg ik uit terwijl ik langzaam de afrit oprijd.
‘Daarom heb je je zo opgedirkt,’ lacht Kira.
Ik kijk naar beneden. Opgedirkt is overdreven. Maar het zwarte Karen Millenjurkje dat ik een paar dagen geleden tijdens een spontane winkelaanval met Kira heb gekocht en de pumps horen duidelijk niet tot mijn dagelijkse outfit. Als ik mezelf in mijn kantoor opsluit en schrijf, ben ik uiterlijk ver verwijderd van hip en trendy, en loop ik bijna onopgemaakt in een trui en een spijkerbroek rond. Vandaag heb ik daarentegen mijn blauwe ogen sterk opgemaakt met bruine oogschaduw, zwarte eyeliner en veel mascara en bij wijze van uitzondering steekt in mijn bruine haren geen bril, maar vallen ze losjes op mijn schouders.
‘Nou ja, ik kan moeilijk in een spijkerbroek aankomen,’ verdedig ik me ten overvloede, want Kira is toch al van mening dat ik ook thuis niet altijd in een trui en spijkerbroek zou moeten rondlopen.
‘Nee, dat is zo en het staat je ook goed. Mag ik nou?’
‘Goed dan. Bel me dan maar als ik je moet ophalen.’
‘Dank je, mama,’ roept ze. Ze buigt zich naar me toe en geeft me een kus op mijn wang.
Ik lach fijntjes. Sinds haar zestiende verjaardag gaat Kira veel vaker uit en Dirk en ik spelen regelmatig midden in de nacht taxichauffeur, want ze mag alleen met de bus als er minstens één vriendin bij is.
Het duurt nog ruim een halfuur voordat ik me in stop-and-go-tempo door Amsterdam heb gewrongen en een parkeerplaats heb gevonden. Marieke wacht al op ons. Ze is een paar jaar ouder dan ik, volslank, heeft bruine haren en is ontzettend lief. Als we binnenkomen is ze de apparatuur aan het reinigen.
‘Wie wil er eerst?’ vraagt Marieke.
‘Ik,’ roept Kira spontaan en net iets te hard.
Marieke kijkt me even aan en ik knik zwijgend. Kira heeft bij het inparkeren verkondigd dat ze als eerste behandeld wil worden. Ze is bang dat ze anders niet meer durft.
‘Goed,’ antwoordt Marieke, ze loopt naar haar bureau en haalt een formulier tevoorschijn.‘Eerst heb ik nog een paar vragen. Waar wil je allemaal gelaserd worden?’
Kira vertelt het haar en beschrijft de vorm door hem te tekenen.
Marieke praat verder, legt uit, vraagt en noteert alles. Intussen gaat mijn mobiel. Het is de agente van een zangeres die ik pasgeleden heb geïnterviewd. Ze wil een paar veranderingen in de tekst doorgeven. Ik zoek in mijn tas naar papier en een balpen en noteer haar opmerkingen. Als ik weer in de behandelkamer kom, trekt Kira net haar shirt uit en gaat op de behandeltafel liggen.‘Kunnen we met mijn oksels beginnen?’ vraagt ze aarzelend.
‘Als je dat wilt.’
‘Ja, dat zou ik prettig vinden.’
Kira kijkt geïnteresseerd hoe Marieke de vergrotingsspiegel naar zich toe trekt, de rode balpen pakt en de plekken omcirkelt.
‘Mooi! Zeg het gewoon als je het gevoel hebt dat het te veel pijn doet. En kun je je rechterarm achter je hoofd leggen? Ik breng zo meteen een verkoelende gel aan en begin dan met de rechterkant.’
Ze staat op, haalt de gel en neemt twee donkergroene brillen mee. ‘Deze moeten jullie opzetten, want de stralen zijn niet goed voor je ogen.’
We hebben nauwelijks de beschermende brillen op onze neus, of ze begint. Stukje bij beetje lasert Marieke Kira’s oksels en jaagt met elke druk op de knop een lichtstraal in de huid waardoor de haren samen met de haarwortels smelten.
‘Wat een houding,’ mompelt Kira als haar bikinilijn aan de beurt is en ze haar benen moet spreiden.
‘Zo meteen wordt het onaangenaam,’ zeg ik zachtjes terwijl ik naast haar ga staan en haar hand pak. Ze vertrekt haar gezicht en haar andere hand klauwt onmiddellijk in de leuning tot de knokkels wit worden.
‘Probeer te ontspannen,’ raad ik haar aan.
‘Shit,’ kreunt ze.‘Wat doet dat pijn! Ik lijk wel een fakir.Au!’
‘Tja, wie mooi wil zijn...’
‘... moet pijn lijden,’ maakt Kira de zin af en ze roept meteen daarna: ‘Au!’
‘Nog één keer, dan is het achter de rug, beloofd.’ Marieke jaagt voor de laatste keer een lichtstraal in haar huid.
Kira houdt haar adem in.
‘Je mag loslaten.’ Marieke staat op, haalt doeken om de gel te verwijderen en een medicinale huidcrème.
‘Echt, ik weet niet of ik mezelf dat nog een keer aandoe, hoor.’ Kira heeft de leuning en mijn hand inmiddels uit haar knelgreep bevrijd en haalt weer normaal adem.
Dan ben ik aan de beurt. Kira haalt water voor ons tweeën en bekijkt de brochures voor allerlei andere verfraaiende behandelingen.
‘Moet ik jouw hand ook vasthouden?’ vraagt ze al bladerend.
‘Op dit moment gaat het nog,’ antwoord ik kalm.
Ik heb een behoorlijk hoge pijngrens.
Een halfuur later zitten we weer in de auto en rijden naar het Centraal Station, want Kira wil daarvandaan met de tram naar Julien gaan en voor mij is het dan nog maar een klein eindje naar Panama. Hanna heeft voor het feest het hele restaurant afgehuurd, er zijn hapjes en Manuela Kemp en Gordon zorgen voor het amusement. De parkeerplekken voor het restaurant zijn allemaal bezet en ik wil net zachtjes vloekend keren als iemand van Valet Parking Service naar me zwaait en mijn probleem oplost. Twee minuten later sta ik tussen meer onbekenden dan bekenden en zoek Hanna.
‘Wat leuk dat je er bent!’
Ik draai me om en kijk in twee groene ogen, die omrand zijn door zwarte wimpers en een verzameling tot volle wasdom gekomen lachrimpeltjes. In het bruine gezicht glanzen spierwitte tanden. Ergens komt hij me bekend voor.
‘Dank je. En ja, dat vind ik ook.’ Jezus, wie is dit een meter negentig lange prachtexemplaar, denk ik terwijl ik hem brutaal opneem. Voordat ik iets kan zeggen komt Lotta, Hanna’s collega die voor alle evenementen verantwoordelijk is, tussen ons in staan.
‘Tom, wat geweldig dat je er bent! Hanna zal het fantastisch vinden dat het je gelukt is.’ Ze kijkt hem stralend aan, streelt over zijn linkerarm en lijkt heel vertrouwd met hem.
‘Hallo, Eva!’ Lotta draait zich om en lacht naar me. ‘Hanna zal het heerlijk vinden dat jullie er zijn. Komen jullie meteen mee? Ze geeft boven interviews.’
Wat een geluk dat Hanna het ook héérlijk zal vinden dat ik er ben, denk ik en kijk chagrijnig naar de natuurlijke schoonheid met het meisjesachtige figuur.
‘Graag,’ antwoord ik gehoorzaam.
Ik loop achter Lotta aan, die zich doelbewust en in hoog tempo overal doorheen wringt. Na een paar meter ben ik haar kwijt.
‘Je hebt er volgens mij geen idee van wie ik ben.’ Tom duikt naast me op en praat precies zo hard dat ik hem horen kan.
Ik draai me om.‘Nee, maar het schiet me wel weer te binnen,’ zeg ik plagerig en ik verbaas me erover dat hij een gevoel van vertrouwdheid bij me opwekt.
‘Misschien geef ik je straks een paar kleine aanwijzingen.’ Hij draait zich om en loopt naar de bar.
‘Hallo schat,’ roept Vivianne. Ze heeft een glas wijn in haar rechterhand en een sigaret in de linker.
Ik staar verbaasd naar de sigaret, want twee jaar geleden hebben we deze verslaving met z’n drieën opgegeven en ik wuif de rook walgend met mijn hand weg.
‘Ik had het nodig. En stel je alsjeblieft niet zo aan vanwege dat beetje rook.’
‘Dat kan wel, maar het is al meer dan een jaar verboden in openbare ruimtes en...’ Verder kom ik niet, want iemand in een blauw kostuum met een komisch insigne op zijn revers duwt me opzij en vraagt Vivianne om haar sigaret uit te maken. Ik glimlach.
‘Ga je mee buiten roken?’ vraagt ze.
‘Wat is er met je? Ik heb Hanna nog niet begroet, kun je zo lang wachten?’
‘Jawel, maar buiten.’
Als ik naar de galerij omhoog kijk, zie ik Hanna. Ik wring me langs talloze onbekenden, passeer de afzetting en loop de veel te steile trap op. Het is er bloedheet en zoals altijd bij zulke temperaturen reageert mijn huid onmiddellijk en ontwikkelt een laagje vocht, waardoor mijn jurk aan me vastkleeft. Hanna lijkt daarentegen voor tropische temperaturen gemaakt te zijn, want ze ziet er stralend uit. Haar crèmekleurige broekpak valt losjes om haar heen, de lange, bijna zwarte haren worden met twee spelden losjes uit haar gezicht gehouden en haar ogen zijn discreet opgemaakt. En natuurlijk heeft ze geen sporen van transpiratie of rode warmtevlekken – niets. Als ik haar begroet en haar wangen kus, zijn ze koel. Ik ben altijd al jaloers geweest op haar ingebouwde airco.
‘Gefeliciteerd met de eerste verjaardag, het is een fantastisch feest,’ brul ik, want de muziek is net weer begonnen.
‘Ik hoop het,’ roept ze terug en ze trekt me naar de trap. We gaan naar beneden, maar voordat ik verder met haar kan praten, zijn er verschillende mensen tussen ons in gaan staan en heeft iemand alweer beslag op Hanna gelegd. Ze kijkt hulpeloos naar me, ik zwaai even naar haar en loop in de richting van de terrasdeur om Viv te zoeken. Als ik buiten kom zie ik dat ze alweer een sigaret opsteekt.
‘Ben je aan het kettingroken?’ vraag ik als de deur achter me dichtgaat. Ik veeg een haarlok uit mijn gezicht.
‘Ja, nee! Ach, ik weet het niet,’ mompelt ze, waarna ze diep inhaleert.
‘Wat is er aan de hand? Er is iets met je.’
‘Patrick wil scheiden,’ zegt ze zachtjes.
‘Wát? Wanneer heeft hij dat gezegd?’
‘Gisteravond. Hij kwam iets eerder van kantoor en toen we bijna klaar waren met eten zei hij ineens dat hij wil scheiden, dat hij niet meer van me houdt en dat hij zijn vrijheid terug wil. Gewoon zomaar... zonder waarschuwing.’
Ze neemt weer een trek.
‘Dat geloof ik niet! Heeft hij een ander?’ vraag ik verbouwereerd. Die twee leken altijd zo gelukkig. Ze hadden geen problemen, nooit ruzie, begrepen elkaar en waren voor de buitenwereld gewoon een droompaar. Hanna en ik waren altijd een beetje jaloers op haar. Ik kijk naar Vivianne; ze ziet er heel breekbaar uit met haar blonde, lange haren, het donkerblauwe pakje en de witte bloes. Wie laat zo’n vrouw in de steek? Áls het al zou gebeuren, had ik altijd verwacht dat Vivianne Patrick voor een jonger exemplaar zou inruilen. Want Patrick is inmiddels tweeënzestig en weliswaar nog altijd rijzig, maar zijn volle donkere haar is inmiddels erg grijs geworden en sinds de laatste knieoperatie is zijn vroeger altijd zo getrainde lichaam slapper geworden.
‘Nee, dat zegt hij in elk geval. Hij zegt ook dat het niet belangrijk zou zijn, want hij wil niet meer met mij samenleven.’
‘Dat kan ik me niet voorstellen. En dat geklets over vrijheid geloof ik helemaal niet. Als hij zijn vrijheid niet heeft, wie dan wel? Het is gewoon belachelijk, Viv! Ik wed dat er een ander achter zit,’ roep ik overtuigd.
‘Ach, dat maakt ook niet uit,’ antwoordt ze gedeprimeerd.
‘Laten we even naar binnen gaan. Kun je je een moment vermannen zodat we Hanna’s feest niet verpesten? Lukt dat?’
‘Ja, maar ik móét gewoon tussendoor roken...’
We zijn nauwelijks weer binnen, als Tom voor me staat. ‘Weet je inmiddels waarvan we elkaar kennen?’ Hij kijkt me met pretogen aan.
‘Nee! En ik heb ook niet echt veel tijd gehad om daarover na te denken,’ antwoord ik botter dan ik eigenlijk wil.
‘Dan help ik je even, anders wordt het vandaag niets meer,’ grijnst hij brutaal.
‘En zou dat zo erg zijn?’ vraag ik flirterig.
Hij loopt zwijgend weg. In mijn handtas gaat mijn mobiel. Het is Kira.
‘Mama, ben je nog in Panama?’
‘Ja, waarom?’
‘Dan neem ik nu een taxi en kom ik naar je toe.’ Ze klinkt chagrijnig.
‘Wat is er gebeurd? Je zou toch tot middernacht blijven?’ vraag ik.
‘Het is saai en Julien heeft een paar rare types uitgenodigd, die de hele tijd joints rond laten gaan en daar heb ik vandaag geen zin in.’
‘Nou, kom dan hiernaartoe. Ik wacht op je,’ antwoord ik en ik verbaas me pas als ik heb opgehangen over het woordje ‘vandaag’. Sinds wanneer rookt mijn dochter joints?
‘Als dit niet helpt om je geheugen weer op te frissen, weet ik het ook niet meer.’ Tom duwt een stapeltje foto’s in mijn hand.
Ik heb helemaal geen zin in raadspelletjes en kijk zoekend rond, maar ik zie Vivianne en Hanna nergens.
‘Wat is er, je kijkt zo ongerust?’ wil hij weten.
‘O, mijn dochter belde me net en zei iets vreemds.’
‘Kan ik je misschien helpen?’
‘Ik weet het niet.’ Ik aarzel. Waarom eigenlijk niet, denk ik: ‘Wat denk jij, roken alle tieners eigenlijk joints?’
‘Nee,’ zegt hij glimlachend. ‘Natuurlijk wel veel, maar allemaal... nee, dat beslist niet. Waarom wil je dat weten?’
Ik vertel hem in het kort over mijn gesprek met Kira.
‘Rookt je dochter?’
‘Nee, ze vindt roken smerig.’
‘En is ze een dromerig type? Is ze soms graag in een andere wereld? Of staart ze af en toe tijden voor zich uit?
‘Nee, helemaal niet, eerder het tegendeel. Maar wat heeft dat ermee te maken? Ze sport veel, drinkt soms een glas wijn, maar dat is ook alles.’
‘Ik geloof dat je je geen zorgen hoeft te maken, bovendien zou ze de joints dan helemaal niet genoemd hebben.’
‘Hmm...’
‘Kijk je nu even naar de foto’s? Dan kom je er misschien toch nog achter wie de onbekende is met wie je zo open over je bezorgdheid praat.’
‘Natuurlijk,’ zeg ik en ik werp een blik op de foto’s die ik de hele tijd al in mijn hand heb. Ik zie een schip, een paar beeldschone modellen in avondjurk en op de derde foto kijk ik stralend met een mojito in mijn hand naar de camera. Dat was toch...
‘Ik heb het!’ roep ik opgelucht.‘Jij bent... ben jij niet die fotograaf met wie ik toen in de Caribische Zee op dat cruiseschip heb gevaren?’ Nu snap ik ook waarom ik meteen zo’n vertrouwd gevoel had. We hebben destijds een heerlijke tijd gehad. We konden heel goed met elkaar opschieten, hebben veel gelachen en zaten duidelijk op één lijn. En dat ik hem niet meteen herkend heb... Tja, hij heeft zijn haren in een ander model laten knippen en draagt geen baseballpet en zonnebril.
‘Hè hè, eindelijk is het kwartje gevallen.’ Tom zucht.
‘Het spijt me dat het zo lang heeft geduurd,’ antwoord ik terwijl ik zie dat Vivianne weer een glas witte wijn pakt. ‘En sorry dat ik je meteen weer alleen laat, maar ik moet naar mijn vriendin toe. Ze heeft vandaag een slechte dag en ik wil haar niet alleen laten.’
‘Geen probleem!’
‘Ik heb al vriendschap met de ober gesloten.’ Vivianne’s ogen staan glazig en ze lalt een beetje. ‘Ik denk dat ik nu maar naar huis ga om mijn kussen nat te huilen,’ stamelt ze.
‘Nee, je kunt zo absoluut niet rijden en alleen zijn is ook niet zo’n goed idee.’ Ik kijk zoekend om me heen. Waar is Hanna?
‘Mama, ik ben er!’ Kira staat ineens naast me en kijkt behoorlijk kwaad.
‘Wat is er aan de hand?’
‘Ik ben boos,’ antwoordt ze kortaf. ‘En trouwens, ik wil eindelijk onafhankelijk zijn en een scooter hebben!’
‘Een scooter? Waarom? En wie heeft je op die gedachte gebracht?’
‘Papa! Hij vindt ook dat we er een moeten kopen.’
Ook dat nog, denk ik geïrriteerd.
‘Scooters zijn vet en als je haren in de wind wapperen heb je het gevoel dat je heel jong bent,’ mengt Vivianne zich in het gesprek. Bij de laatste woorden begint ze te huilen. ‘Heb je een zakdoek voor me?’
‘Wat heeft Vivianne?’ Kira staart naar Viv, want zo emotioneel heeft ze haar nog nooit gezien.
‘Het is een hele toestand, maar dat vertel ik later wel. We moeten haar eerst naar huis brengen.’
‘Ja, nu zou zo’n scooter dus echt handig zijn...’
Ik werp Kira een waarschuwende blik toe.
‘Ik heb toch gelijk, of niet soms?’
‘Nee, dat heb je niet, want ik zou je niet in je eentje van Amsterdam naar Noordwijk laten rijden. Hou eindelijk eens op met die onzin. We gaan zo meteen samen weg en we doen wat ik heb besloten,’ bepaal ik streng.
‘Ik zou niet weten hoe we met z’n drieën in je tweezitter passen, maar je lijkt geen tegenspraak te dulden, dus laten we dan maar gaan.’
‘Oeps. Nee, dat gaat natuurlijk niet,’ antwoord ik.
‘Of jullie het geloven of niet, het feest is binnen. En Viv, waarom is je mascara uitgelopen?’ Hanna staat voor ons en kijkt met een gefronst voorhoofd van de een naar de ander.
‘Mama wil dat we met z’n drieën in haar Boxter vertrekken,Vivianne heeft een crisis en ik wil eigenlijk een scooter,’ vat Kira de situatie kort samen.
‘Luister eens, kunnen jullie alsjeblieft allemaal naar binnen komen? Dit feest is heel belangrijk voor me en ik wil jullie er graag bij hebben. Praat binnen maar verder.’Hanna kijkt afwachtend.‘Zo, en nu wil ik niets meer horen over crises, scooters of wat voor onzin dan ook – is dat duidelijk? Kom mee naar binnen.’
‘Mama, hoe komt Vivianne nu huis?’ We zitten vrolijk maar moe in mijn auto en rijden door de Piet Heintunnel over de A10. Hanna’s feest was een enorm succes. Toen de meeste gasten vertrokken waren en de harde kern overbleef, werd het echt gezellig en konden we in alle rust over van alles en nog wat praten.
‘Ze slaapt bij Hanna.’
Hanna en ik waren het daar snel over eens en Vivianne was te dronken om tegenstand te kunnen bieden, en bovendien leek ze het heel prettig te vinden om vannacht niet alleen te zijn. Ze heeft haar hart bij Tom uitgestort, die haar heel lief heeft aangehoord en haar probeerde te troosten.
‘Wie is die Tom eigenlijk?’
‘Een fotograaf met wie ik een paar keer heb gewerkt. Hij is aardig.’
‘Ja, die indruk had ik ook. Hij vindt je trouwens leuk,’ glimlacht Kira.
‘Hoe kom je daar nu bij? We kunnen alleen goed met elkaar opschieten. Ik geloof dat hij eerder in Vivianne geïnteresseerd is, tenslotte heeft hij de hele tijd liefdevol voor haar gezorgd.’
‘Ja, maar tegelijkertijd kon hij zijn ogen niet van jou afhouden.’
‘Ik weet het niet,’ zeg ik aarzelend. ‘Ik wil liever met je over de scooter praten, want ik ben helemaal niet enthousiast over dat idee. Ik vind het prima als je overdag op zo’n ding rijdt, maar ’s nachts helemaal alleen... Nee, Kira, daarvoor vind ik je nog te jong.’
‘Maar heel veel vrienden van school hebben een Vespa, of een Beast, zoals Kim.’
‘Een wat?’
‘Dat is zo’n autootje dat maximaal 45 kilometer per uur rijdt. Je mag er niet mee op de snelweg, maar verder is hij helemaal het einde. Ik ben al een paar keer met Kim meegereden en het is echt te gek.’
‘Hmm... En zo’n ding heet een Beast?’
‘Nee, natuurlijk niet. Kim heeft die van haar zo genoemd. Het is een microcar. Maar papa heeft gezegd dat hij in elk geval in Spanje een scooter wil kopen,’ gaat ze in één moeite door.
‘Dat geloof ik meteen! Je vader is te paaien voor alles wat twee wielen en een motor heeft. Ik zal er met hem over praten. Kun je wat informatie over die kleine auto voor me opzoeken?’ Ik heb veel liever voertuigen met vier wielen.
‘Natuurlijk, dat doe ik!’ roept Kira enthousiast.
De rest van de rit laat ik mijn gedachten de vrije loop. Ik denk na over wat ik nog moet inpakken, want morgenavond vliegen we met z’n drieën naar ons vakantiehuis in Spanje. Kira kijkt intussen uit het raam of sms’t.
Zes jaar geleden hebben we onze droom van een wit huis aan zee waargemaakt en een stuk grond aan de Costa Blanca gekocht. De hele onderneming was bijzonder tijdrovend en vooral zenuwslopend, want van het oorspronkelijke ontwerp bleef na de anderhalf jaar durende procedure om een vergunning te krijgen niet veel over. Het huis is uiteindelijk toch gebouwd en sinds vier jaar genieten we van ons paradijsje. Ik ben er vooral graag in de zomermaanden, als het in Noordwijk wemelt van de toeristen en ik soms het gevoel heb dat ze elk moment met hun strandmatjes in mijn tuin kunnen binnenvallen. Ons Spaanse huis staat op een berg, boven de kust, met een sprookjesachtig uitzicht over het klein stadje en de Middellandse Zee. Daar kan ik me ontspannen en tot rust komen.
Binnenkort volgt deel 4 van de voorpublicatie!
