Deel 2 voorpublicatie 'Countdown'

‘Nou, ik ben ook sprakeloos,’ mompel ik zachtjes tegen Dirk terwijl ik mijn handen in de zakken van mijn flinterdunne leren jack stop. ‘En kun je nu misschien eindelijk meekomen!?’ Dirk is behoorlijk dronken, want hij viert met zijn team al urenlang de eerste gewonnen rugbywedstrijd in maanden. Ze vechten sinds ruim een halfjaar hard tegen hun degradatie en als het dan een keer zo ver is dat ze een wedstrijd winnen, eindigt het in een vrolijke zuippartij. Naast hem zit een vrouwelijk wezen, model bmi 45, met een bloempotkapsel en een smachtende blik. Ze luistert naar Dirk en fluistert net ‘ik ben sprakeloos’ tegen hem als ik binnenkom. Dirk kijkt naar me. ‘Mensj, wabenjesnel,’ roept hij stralend. ‘Wijje ook een biejtje? We hewwe gewonnen! Isj dat niet fantastisj?!’ lalt Dirk.

‘O, en dit is trouwensj mijn vjouw,’ stelt hij me aan bmi 45 voor.
‘Nee, dank je. Ik wil graag weg,’ zeg ik vastbesloten, terwijl ik glimlachend de hand van bmi 45 op zijn dijbeen negeer.
‘Natuurlijk, liefste,’antwoordt hij min of meer verstaanbaar.‘Mon géneral!’
Ik pak de achtergelaten sporttas en loop achter hem aan. Hij laat zich als een zak zand in de auto vallen en wil absoluut zijn gordel niet om. Ik buig me resoluut over hem heen, adem onvrijwillig een paar promille in en probeer de gordel dicht te klikken. Klaar!
‘Dat zou een heel lekker standje zijn...’ grijnst hij.

Zodra we thuis zijn duikt hij in de koelkast, pakt het bord met runderfilet, uien, paprika en courgettes dat ik eerder op de avond voor hem heb klaargezet en schuift het in de magnetron.
‘Hé,’ zegt Dirk even later met een volle mond.‘Je maakt helemaal geen scène!’
‘Waarom zou ik?’
‘Je bent helemaal niet jaloers... Normaal ga je altijd meteen door het lint.’

Gelukkig lalt Dirk niet meer. Zijn hoofd lijkt helderder te zijn. Als hij klaar is met eten drinkt hij zijn glas water in één teug leeg en kijkt me verwachtingsvol aan.
‘Op wie of wat moet ik volgens jou jaloers zijn?’ vraag ik.
‘Nou ja, op... hoe heet ze ook alweer?’ denkt Dirk hardop.
‘O, je bedoelt bmi 45? Nee, absoluut niet!’ Ik draai me om en loop weg.
‘Waar ga je naartoe?’
‘Waar lijkt het op?’ vraag ik geïrriteerd.
‘Geen idee,’ mompelt Dirk onduidelijk.
‘Wat?’
‘Ik kom zo... Afgesproken?’ roept hij.
Afgesproken?

Dan hoor ik hem luidruchtig opruimen. Afwasmachine open, bord en glas erin, gekletter en gevloek. Ik lach, zet de douche aan en geniet van de hete waterstraal op mijn schouders. Die zijn weer zo gespannen alsof ze uit beton zijn gegoten. Dat komt natuurlijk omdat ik te lang achter de computer heb gezeten, maar het artikel is bijna klaar.
‘Ik vind dat we dat onmiddellijk moeten bespreken,’ roept Dirk terwijl hij de trap op stampt.
‘Mama, zeg eens tegen papa dat hij zachtjes moet doen. Ik moet morgen naar school en ik wil nu echt slapen!’ Kira heeft haar domein op de bovenste verdieping. Ze is woedend en ik kan haar geen ongelijk geven, want het is ver na middernacht en Dirk maakt een enorm lawaai.
‘Ja, schatje van me. Papa heeft gewonnen, maar hij zal nu heel, heel zachtjes doen, erewoord,’ zegt Dirk en hij roept meteen daarna hard: ‘Au.’ De deur tussen onze slaapkamer en de badkamer is van glas en Dirk is er voluit tegenaan gelopen.
‘Is het erg? Krijg je een buil?’
‘Hmm...’ bromt hij terwijl hij aan zijn voorhoofd voelt.
‘Doe alsjeblieft de deur dicht. Kira moet nu echt slapen,’ zeg ik zachtjes maar beslist.

Even later komt Dirk weer binnen en begint zich uit te kleden. Hij laat zijn spijkerbroek zakken, stapt met één voet op de andere pijp en houdt zich daarbij aan de badrand vast. Ik droog me af en kijk naar hem. Het verbaast me altijd weer dat hij niet gewoon een keer omvalt.
‘Wat kijk je?’ mompelt hij en daarna harder: ‘Ik weet bijna zeker dat je een verhouding hebt.’
‘Wat? Hoe kom je daar nou bij?’
‘Nou, door je reactie! Het kan je helemaal niets schelen als een aantrekkelijke vrouw me probeert te versieren.’ Dirk heeft zijn broek uit en staat wijdbeens voor me. Hij probeert de knopen van zijn hemd open te maken maar besluit het dan over zijn hoofd uit te trekken. ‘Zo,’ snuift hij. Hij smijt het hemd in de wasmand en kijkt me aan.‘Ik weet het gewoon. Je hebt een verhouding!’Voordat ik antwoord kan geven, draait hij zich om, pakt de elektrische tandenborstel en steekt die in zijn mond. Terwijl ik me met crème insmeer en wacht tot het gebrom voorbij is, kijk ik naar hem.
‘Over welke aantrekkelijke vrouw heb je het eigenlijk en wanneer moet ik volgens jou die verhouding hebben?’
‘Geen idee,’ bromt hij terwijl hij de tandpasta met een handdoek van zijn kin veegt. Als ik iets haat is het tandpasta op de handdoek!
‘Ik weet het zeker, je hebt iemand. En wat bedoel je eigenlijk met bmi 45?’
‘bmi betekent body mass index en 45betekent, dat je een heleboel kilo’s te veel op je lichaam hebt.
‘O.’ Dirk wast zijn gezicht. ‘Toch blijf ik erbij. Je bent niet jaloers, dus heb je een ander.’
Mannenlogica.

‘Tja, als je dat toch al gelooft, kan ik maar het best een minnaar nemen. Als Kira naar de universiteit gaat, heb ik meer tijd en dan kan ik op zoek gaan,’ probeer ik hem te provoceren. Ik doe het licht uit en verbaas me erover dat ik helemaal geen reactie krijg. In de slaapkamer zijn alle lampen aan, maar Dirk ligt met een gelukzalige glimlach op zijn lippen op zijn kussen. Hij snurkt, hikt en snuift. Jammer dat hij mijn laatste zin niet heeft gehoord, dat zou nog eens een heerlijke en volkomen nutteloze discussie zijn geworden. En die voer ik dolgraag met hem, want nutteloze discussies eindigen meestal in een of andere weddenschap. Een paar maanden geleden discussieerden we net zo hardnekkig over de omstreden kwestie wanneer hij voor het laatst had gedoken. Ik heb gewonnen en Dirk moest zijn haren rood laten verven. Terwijl ik de kleur aanbracht, filmde Kira alles, gaf commentaar en zette het daarna op YouTube. Dirk ging helemaal door het lint toen hij erachter kwam, maar had zoals altijd niets in te brengen tegen zijn twee vrouwen. Hij heeft twee weken als Roodkapje rondgelopen.

Ik sta voor het bed en denk erover na hoe ik het best een punt van het dekbed te pakken kan krijgen, dat Dirk liefdevol heeft omarmd. Ik trek, vloek, duw hem weg en dan lukt het me eindelijk. Dirk gromt, kijkt me met een lege blik aan en begint meteen weer te snurken.
‘Wat doe je vandaag?’ roept Hanna vanuit de verte door haar telefoon.
Ze heeft de gewoonte om de telefoon op de speaker te zetten en ondertussen in haar kantoor heen en weer te rennen. Voordat ik antwoord kan geven, praat ze al verder. ‘Ik heb namelijk zin om te gaan lunchen. Bovendien heb ik een nieuwe opdracht voor je en die wil ik rustig met je bespreken – kun je om, laten we zeggen, halfeen?’
‘Nee, dat gaat niet. Ik moet vandaag met mijn schoonmoeder naar het kerkhof. Je weet dat Dirk dat op de sterfdag en verjaardag van zijn vader nooit doet.’
‘Waarom eigenlijk niet?’ vraagt ze afwezig. Ik wil net antwoord geven als ze me voor is. ‘O ja, dat is waar. Dirk weigert pertinent op twee bepaalde dagen met zijn moeder mee te gaan naar de begraafplaats. Arme jij. Bel me als je terug bent, dan gaan we gewoon wat later eten of nog beter: iets drinken.’ Hanna lacht en hangt op.

Twee keer per jaar breng ik mijn schoonmoeder Berta inderdaad naar het graf van mijn schoonvader Peter. Hij is tien jaar geleden gestorven, op negenenzeventigjarige leeftijd. Berta was pas 62 en ik had het idee dat ze een vrolijke weduwe zou worden. Bij het openbaar maken van het testament werd een aantal verrassende ‘aanwijzingen’ voor de weduwe bekendgemaakt. Het destijds vijfentwintig jaar oude testament hadden mijn schoonouders duidelijk onder invloed van alcohol en met veel gelach opgesteld. Als Berta Peter overleefde, moest ze namelijk minstens twee keer per jaar, op zijn verjaardag en op zijn sterfdag, met stiletto’s en gekleed in kousen met jarretels en een tot de knie reikende jas het graf verzorgen. Deze activiteit zou minstens een halfuur duren.

Tijdens het onkruid wieden moest ze haar seksuele fantasieën de vrije loop laten en deze op fluistertoon aan de grafsteen vertellen. Dirk keek sprakeloos naar zijn moeder en schudde zijn hoofd, Berta glimlachte zonder rood te worden of een spier te vertrekken. Kira was er gelukkig niet bij en ik moest mijn lachen inhouden. Alleen het gezicht van de arme notaris kreeg de kleur van zijn purperrode gordijnen. Sindsdien rijd ik Berta twee keer per jaar naar het kerkhof. Daar staat mijn bejaarde schoonmoeder dan in haar mooiste lingerie bij het graf en fluistert ‘vieze’ dingen. Zodra ik haar daar heb afgeleverd, vertrek ik en ik kom bijna een uur later terug. Berta is meestal helemaal verkleumd, maar straalt als ik haar weer ophaal. Bij haar thuis drinken we een glas jenever op Peter, de liefde en het leven en dan laat ik haar achter. Ik vermoed dat ze een groot deel van de fles achteroverslaat, naar bed gaat en over Peter droomt. De volgende dag is ze voor twaalf uur niet aanspreekbaar.

Maar vandaag is alles anders. Als in aanbel, verschijnt Berta bijna onmiddellijk. Ze draagt een lichtgrijs broekpak met een witte bloes en heeft een zwarte mantel over haar arm hangen. Ze heeft highlights in haar grijze haren laten aanbrengen en is een beetje opgemaakt.

‘Ik ben het gewoon zat!’ zegt ze voordat ik ook maar iets kan vragen. Ze kijkt me uitdagend aan en loopt voor me uit in de richting van de auto.
‘En dat ga ik hem zeggen ook. Ik heb geen zin meer om me naar de wensen van die oude viezerik te schikken! En nu rijden, alsjeblieft,’ beveelt ze.
Ik start de motor zonder commentaar te geven en rijd met piepende banden weg. Tijdens de hele rit zegt mijn schoonmoeder geen woord, maar ik zie vanuit mijn ooghoeken dat haar lippen bewegen. Ik heb de auto nauwelijks stilgezet of ze doet de deur al open.

‘Kun je hier alsjeblieft wachten? Het duurt niet lang.’ Vastbesloten komt ze uit de kuipstoel overeind, slaat haar mantel over haar schouders en beent weg. Ik denk even na, verwerp de gedachte om achter haar aan te sluipen en doe het een paar minuten later toch. Ik verstop me achter een boom. Berta staat bij het graf en negeert het onkruid, maar haar stem klinkt vastbesloten en helemaal niet liefkozend.

Jammer genoeg ben ik te ver weg om er een woord van te kunnen verstaan. Als de kerkhoftuinier dan ook nog met zijn tractor langsrijdt, geef ik het op. Ik moet me verschrikkelijk haasten, want Berta begint op hetzelfde moment terug te lopen. Tot overmaat van ramp struikel ik ook nog en beland bijna op een vers graf. Ik ben nog net op tijd bij mijn auto.

‘Kindje, wat zie je eruit,’ zegt ze verbaasd.
‘Hoezo?’
‘Je hebt krassen op je gezicht, een takje in je haren en smerige vingernagels!’ zegt ze, ze trekt het takje eruit en houdt het demonstratief voor mijn neus.‘Was je me soms aan het bespieden?’
Ik geef geen antwoord, maar start de motor.
‘Kun je me naar het Grand Café brengen?’
‘Ja, natuurlijk.’
‘Ik heb een afspraak. En om ervoor te zorgen dat je niet opnieuw als een nieuwsgierige kat door de struiken moet sluipen, vertel ik je met wie.’ Ze kijkt me even aan, glimlacht en gaat verder: ‘Hij heet Will, is 62 jaar, heel charmant en meer wil ik er op dit moment niet over zeggen.’
Ik ben sprakeloos – Berta heeft een tien jaar jongere vriend.
‘O ja, en vanaf volgende week slaap ik een tijdje in hotel Oranje,’ voegt ze eraan toe.
‘Waarom dat?’ vraag ik.
‘Kijk niet zo verbaasd. Ik wil het huis opknappen en heb een aannemer ingehuurd. De laatste keer dat het is gerenoveerd, was kort voor Peters dood. Het wordt gewoon weer eens tijd.’
‘Waarom kom je in die tijd niet bij ons logeren?’
‘Kindje, dat is me veel te krap, en stel je het gezicht van je man eens voor als Will ’s nachts wil blijven slapen.’
Ik begin te lachen en verslik me meteen. We zijn bij het Grand Café aangekomen en Berta stapt uit.
‘Tot ziens!’ roept ze, ze smijt zwierig de autodeur in het slot en loopt dan doelbewust over straat.

Ik kijk haar nog even na. Kira zal verbaasd zijn, want die gaat regelmatig bij haar omama langs, stort haar hart bij haar uit en krijgt het meestal voor elkaar dat Berta haar bondgenoot is. Sinds ze vijf is heeft ze een eigen kamer in het huis van mijn schoonmoeder. Toen ik met Dirk mee was op een zakenreis naar China, heeft Kira tien dagen lang bij haar gelogeerd. Berta en Kira bakten koekjes, voerden brood aan de eendjes, maakten ellenlange wandelingen en sleepten tonnen schelpen van het strand. Nog steeds heb ik een plantenperk met een schelpenbodem, die mijn twee katten bij voorkeur als kattenbak gebruiken.

Achter me toetert iemand ongeduldig en ik rijd weg. Ik sla na hotel Huis ter Duin rechtsaf en vlak daarna linksaf en zoek intussen in mijn tas naar de afstandsbediening van het hek. Een blik op de klok vertelt me dat ik me moet haasten. Wiebke, die sinds tien jaar verantwoordelijk is voor de netheid en orde in ons huis, komt me tegemoet lopen.‘Ik ben klaar!’ roept ze en ze fietst weg.

Garfield en Pinky komen uit de struiken naast de voordeur rennen, beginnen meteen te spinnen en wringen zich tussen mijn benen door naar binnen.
‘Kira?’ roep ik, maar ik krijg geen antwoord. Eigenlijk zou ze er moeten zijn, want mijn Guccibuidel, die ze weer eens als schooltas gebruikt, ligt op de eettafel. In een van de ligstoelen op het terras geniet mijn dochter van de meizon, met iPodoordopjes in haar oren terwijl haar voeten op de maat van de muziek bewegen.

‘Kira!’
‘Mama! Je laat me schrikken!’ schreeuwt ze tegen me.
‘Haal die dingen uit je oren en brul niet zo tegen me,’ antwoord ik kortaf. Wat een brutaal nest!
‘Hoe was je dag?’ vraag ik.
‘Goed,’ antwoordt ze zoals altijd op deze vraag.
Ik haat deze eenlettergrepige antwoorden. Ze kijkt naar me op, haalt de oordopjes uit haar oren en staat op.‘Ik heb honger, jij ook? Zal ik een salade voor ons maken?’
‘Ja, dat is een goed idee,’ antwoord ik enthousiast. Kira’s salades zijn heel lekker en elke keer anders. Tot mijn verbazing verkondigde ze vorig jaar op een bepaald moment dat ze ook wilde koken en omdat ze dolgraag allerlei salades eet, heeft ze zich daarop gestort.

Terwijl ik snel naar mijn kantoor ren en daarna de tafel dek, bakt zij kipreepjes knapperig, snijdt tomaten en paprika klein, snippert komkommer en avocado, strooit er wat pompoenpitten overheen, brengt de dressing op smaak en zet dan ook nog de gebruikte messen en snijplank in de afwasmachine.

‘Je weet toch nog dat we morgen een afspraak in Amsterdam hebben om ons te laten laseren? Maak dus geen andere afspraken, maar kom meteen naar huis!’ Daarna vertel ik haar over Berta.

‘Ik ben blij voor haar. Het is vast niet fijn om altijd maar alleen te wonen,’ zegt ze heel volwassen. ‘Ik vind dat omama al veel te lang heeft gerouwd en te weinig aan zichzelf heeft gedacht.’
‘Hmm ja... Maar ze is ook eeuwen met Peter getrouwd geweest en het is nu eenmaal niet gemakkelijk om een nieuwe partner te vinden,’ ben ik het met haar eens.
In gedachten verzonken eet ze van haar salade.
‘Waar denk je aan?’
‘Denk je dat omama nog een keer trouwt?’
‘Geen idee? Vraag het haar gewoon als je dat wil weten.’
‘Doe ik.’

--> Binnenkort deel 3 van de voorpublicatie.
--> Lees hier deel 1 van de voorpublicatie.

Lees hier deel 3 van de voorpublicatie!

Countdown
Kasper, X.