Vrouw van de Week: Roos Zantkuyl

Ik ben Roos Zantkuyl. Ik ben werkzaam als verpleegkundige in de psychiatrie. Sinds een half jaar ben ik ook consulente voor het Cambridge dieet. Ik heb zelf goede resultaten behaald met dit dieet en kan dankzij dit dieet mijn gewicht goed beheersen. Ik heb jarenlang te kampen gehad met fors overgewicht en dat maakt mij dus ervaringsdeskundige. Dit wordt door mijn klanten als heel prettig ervaren. Ondanks dat ik nu al een paar jaar als slanke den door het leven ga, herken ik hun problematiek. Ik zeg altijd: "Het blijft mijn tachtigjarige oorlog". Altijd in gevecht met mijn slurpende vetcellen. Voor mij is het een enorme kick om mensen naar een gezonde levensstijl te begeleiden. Mijn bijna 34 jaren ervaring als verpleegkundige komen me daarbij goed van pas.

Wat is je passie?

Als ik ergens voor ga, dan ga ik er voor 300% voor. Daar komt bij dat ik alles leuk vind en erg creatief ben. Ik heb in het verleden een cursus creatieve handvaardigheid en de bloemistenopleiding gedaan. Op creatief gebied kan ik alles, zo maak ik bijvoorbeeld op dit moment mozaïeksculpturen.

Tevens ben ik een dierenliefhebster. Ik heb altijd honden en katten om mij heen gehad en in een grijs verleden heb ik een tijdje paard gereden. Ook ben ik al van kinds af aan verliefd op de Leonbergers (honden). Uiteraard heb ik kynologie gestudeerd, dat kon niet uit blijven.

Talen hebben ook mijn interesse. Ik vind het leuk om in het buitenland met de plaatselijke bevolking te kunnen communiceren. Mijn Engels houd ik op peil door de wekelijkse communicatie met mijn buitenlandse vrienden, maar Frans en Spaans doe ik momenteel door middel van zelfstudie.

Het moge duidelijk zijn dat ik breed georiënteerd ben. Dat is erg fijn, maar het is tevens mijn "makke". Ik zou wat betreft mijn interesses ook graag de diepte in willen gaan. Ik heb bewondering voor mensen die van bepaalde onderwerpen alles weten en die bijvoorbeeld van hun hobby hun werk hebben weten te maken. Ondanks dat ik tot nu toe heel versnipperd bezig ben geweest, lijken de dingen nu toch op zijn plaats te vallen. Ik wil graag in de toekomst weekenden in het buitenland organiseren om mijn klanten op weg te helpen met hun dieet. Het is mijn bedoeling om tijdens zo'n weekend ook creatieve workshops aan te bieden.

Mijn doel is om een bloeiende Cambridge-praktijk op te bouwen. Iedereen weet dat we in onze welvaartsmaatschappij niet goed bezig zijn. Veel te veel fastfood en convenient food. Met als gevolg overgewicht, diabetes etc. . Daarbij weet ik als geen ander wat de psychische gevolgen van overgewicht zijn: hoe dikke mensen soms gekwetst worden vanwege hun overgewicht. Dat niet bevorderlijk is voor je zelfbeeld. Pas de laatste jaren heb ik het gevoel dat ik er mag zijn. Zodoende vind ik het geweldig als ik mensen kan helpen om gelukkiger en gezonder door het leven te gaan. Dat kan onder andere door mensen te helpen afslanken en hun gewicht te leren beheersen. Ik wil mensen helpen om een positieve mindswitch te maken.

Wat vind je belangrijk in het leven?

Ik vind het belangrijk dat we elkaar met respect bejegenen. Ieder mens is op haar of zijn eigen wijze uniek. Daar doen lichaamsomvang, ras, sexuele geaardheid etc. niets aan af. Je bent wie je bent. Gun ieder zijn pleziertje, met andere woorden: leven en laten leven. Daarbij vind ik het belangrijk om mijn eigen doelen na te streven. Ervoor gaan en pakt het niet uit zoals ik gewild had: jammer dan. Je krijgt altijd spijt van de dingen die je niet gedaan hebt en van je fouten kun je leren. Er zijn altijd redenen om iets niet te doen, maar alleen al die ene reden om iets wel te doen is genoeg. Ik probeer van mijn mogelijkheden uit te gaan in plaats van mijn onmogelijkheden en vertrouw daarbij op mijn gevoel. Mijn eigen gevoel is mijn beste raadgever. Ik weet dat ik me niet gek moet laten maken door anderen. Gewoon mijn eigen koers varen; dat is altijd het beste!

Ik heb een paar jaar in een emotionele rollercoaster gezeten. Ik had de ene gebeurtenis nog niet verwerkt of ik kreeg de volgende portie bagger al over me uitgestort. Het hield niet op en ik maar denken: 'houdt het nou nooit eens op? Waarom ik? Ik verdien deze ellende niet...' etc. Deze gedachten sloegen natuurlijk nergens op, maar geven wel aan hoe wanhopig ik mij voelde. Gelukkig heb ik toch de knop weer om kunnen zetten. Heel cliché: tel je zegeningen. Ik ben de positieve dingen (hoe klein in mijn ogen ook) op gaan schrijven en probeer van positief denken mijn levensstijl te maken. Niet dat ik de hele dag tsjakka loop te gillen, maar geniet van het leven en probeer er zo veel mogelijk uit te halen. Door mijn positievere levenshouding loop ik vaak te stralen en dat straalt op mij af: het tij is gekeerd! Mijn levensmotto? Niets is onmogelijk!