Karin Smits - Eigenaresse van restaurant 'de Luytervelde'

Lifestyle 16 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Hoe ben je eigenlijk in de horeca terecht gekomen?

Mijn ouders zijn echte horecamensen en zij zijn uiteindelijk in 1988 de Luytervelde begonnen. Het pand is oorspronkelijk mijn ouderlijke huis. Als kind moest ik vaak verplicht meehelpen, waardoor ik zeker wist dat ik de horeca niet in wilde. Altijd hard werken en ook nog eens als anderen vrij zijn, mij niet gezien! Ik ben uiteindelijk Schoevers gaan doen en ben als receptioniste in een hotel gaan werken, iets wat ik erg leuk vond. In de tussentijd hadden twee heren het restaurant overgenomen van mijn vader, maar zij stevenden rechtstreeks op een faillissement af. Mijn vader - van wie het pand nog steeds was - belde me toen op met de vraag of ik interesse had om de boel over te nemen. Ik was toen 25 jaar en ik kreeg precies een week bedenktijd.

Dus eigenlijk was het een sprong in het diepe voor je?

Ja, toen ik eenmaal besloten had de sprong te wagen, moest ik natuurlijk geld los zien te krijgen bij de bank. Ik weet nog dat ik daar zat en dat ze naar mijn ondernemingsplan vroegen. Ondernemingsplan? Dat had ik helemaal geen. "Maar hoe ga je dat dan doen,"vroegen zij. "Nou ja, gewoon..." antwoordde ik. Tot mijn grote verbazing kreeg ik toch groen licht en ik moet eerlijk zeggen dat ik vanaf dag één, nooit verlies heb gedraaid. Terwijl er een recessie was in de tijd dat ik het overnam, dus soms draaide ik dagen waarop maar twee of drie tafeltjes bezet waren. Ook stapte in een paar maanden tijd de hele staf op, vanwege de veranderingen die ik doorvoerde. Maar het ging al vrij snel goed eigenlijk. Mijn leidraad was - en is nog steeds - dat ik naga wat ik zelf prettig zou vinden in een restaurant. Eigenlijk moet je voor je gasten denken, en niet afwachten totdat zij om iets moeten vragen.

Als alleenstaande moeder van drie kinderen moet het een hele klus geweest zijn om alle bordjes in de lucht te houden. Hoe kreeg je dat voor elkaar?

Het is inderdaad een hele klus, maar daar moet ik gewoon niet teveel over nadenken. Ik heb veel steun gehad van mijn moeder, zij hielp me met het restaurant. Toen zij in 2001 overleed en ik in datzelfde jaar ook nog een scheiding doormaakte, heb ik het echt heel zwaar gehad. Tot ik op een dag mezelf van de bank afschopte en besloot dat de tijd van tranen vergieten afgelopen moest zijn!

Vroeger, toen de kinderen kleiner waren, had ik natuurlijk ook een oppas die veel praktische zaken van me overnam. Ik zorgde er altijd wel voor om thuis te zijn als de kinderen om drie uur uit school kwamen. Tussen de middag deed ik een powernap en 's avonds ging ik dan weer terug naar het restaurant. Er zijn heus wel momenten geweest dat ik verteerd werd door schuldgevoel naar mijn kinderen toe, omdat ik vaak moest werken en dus verstek moest laten gaan bij bv. een hockeywedstrijd of andere dingen. Tot op een goede dag mevrouw Maij-Weggen - die me door had - tegen me zei:"Ik ben ook altijd een carrièrevrouw geweest. Je kent mijn dochters toch, die zijn ook allemaal goed terecht gekomen."Dat was nét het steuntje in de rug dat ik nodig had, op dat moment.

Nu mijn kinderen de puberleeftijd bereikt hebben, vragen ze heel andere dingen van me als moeder. Ik werk sinds kort dus ook niet meer op zaterdag. Het weekend is nu voor de kinderen en mij. Ik krijg weer een sociaal leven, ik kan weer eens op uitnodigingen ingaan in het weekend. Hard werken is oké, maar er is meer dan werken alleen.

Waar haal jij je inspiratie vandaan?

Als je zelf een restaurant hebt moet je er regelmatig op uit, om te zien wat je collega's te bieden hebben. Ik wil ervoor waken dingen op de automatische piloot te doen. Ik moet een drive blijven houden, enthousiast blijven. Ik ben net terug van een vakantie in het Verre Oosten en daar heb ik weer zoveel inspiratie opgedaan! Met die opgedane ideeën moet ik een vertaalslag zien te maken naar de Luytervelde. Ik was met name onder de indruk van het feit dat ze in Hongkong iedere wens van een klant proberen waar te maken. Niks geen gemaar. Kom daar in Nederland maar eens om...

Wat zijn je ambities?

Pfff, even denken hoor... Ik zou graag nog eens een half open keuken maken hier. Wat ik ook heel graag wil, is een loungehoek creëren in de tuin. Een plek waar mensen lekker kunnen borrelen voordat ze aan tafel gaan. Maar steeds komt er weer iets tussen. Verder zou ik graag eens een nieuw servies, glazen en bestek aanschaffen. Maar dat zijn maar kleine details, eigenlijk ben ik tevreden zoals het nu gaat. Ik blijf steeds opnieuw uitdagingen vinden in mijn werk en het restaurant draait goed, mede vanwege een vaste harde kern aan personeel. Wel neem ik me voor op mijn vijftigste te stoppen. Maar ik zeg er wel bij... het is een vóórnemen, haha.