Column Christine Pannebakker: Naakt!

Petra is een vriendin en geweldige fotografe; zo’n vrouw waar ik verbijsterd naar kan kijken; zelden heb ik iemand gezien met een lach die je hart zo laat opspringen van plezier, of je wilt of niet. Ze laat mensen stralen in haar Powershoots. En mijn zesjarige dochter Zonneke is hevig verliefd op haar, en dat maakt mij ook een beetje haar schoonmoeder. Dus zo bedacht ik deze zomer: bij wie kan ik beter terecht om foto’s vol vrouwenpower te laten maken?

‘Geweldig! Dat gaan we doen!’, riep ze direct toen ik haar vertelde over de plannen van mijn Ultieme Uitgever om naakt te poseren. ‘Het enige wat me tegenhoudt; ik moet de dag erna wel gewoon weer op het schoolplein staan’, zei ik haar. Ze snapte het dilemma. Kijk, tegen haar kan ik dat zeggen. Tegen echtgenoot Geert niet. Hij roept in dergelijke situaties meteen: 'denk je dat Madonna zich daar iets van aantrekt als ze een fotoshoot heeft?' Met hem valt gewoon niet te praten over dergelijke precaire kwesties. ‘Ik moet dan nog fanatieker gaan sporten’, wist ik. Want fotoshoppen en vrouwenpower leek ons echt niet samen te gaan.

Zelf maakt Petra een film over ware schoonheid, alwaar ze ook naakt voor de camera verschijnt. Ze vond het een bevrijdende ervaring. Geen wonder, want ze heeft het lijf van een achttienjarige. Net als Patricia Paay maar dan zonder die enorme bos haar. Op zich ben ik het wel gewend. Er gaat geen reis voorbij of Geert moedigt mij aan alles te laten vallen voor die ene foto. ‘Straks ben je me er dankbaar voor’, zegt hij altijd als ik uiteindelijk toegeef, razendsnel uit mijn jurk stap, bevallig tegen een boom leun en dan in de verte alweer een groep grijze hoofden ontwaar die toch altijd sneller lopen dan je zou vermoeden.

Ik nam me direct voor om mijn sportregime bij mijn personal trainer Matthieu op te voeren naar drie keer per week. Mocht je hem zien, dan zou je snappen dat het geen straf is om bij hem op een matje te liggen. Maar toch, een mens heeft nog iets meer te doen dan op een bal te balanceren terwijl er een man in een strak wit shirt streng tegen je zegt vooral je heupen stil te houden.

Vandaag was het dan zover. We waren er helemaal klaar voor. Mijn billen waren nog wat pijnlijk van mijn laatste trainingsessie; en ergens voelde dat ook wel goed. Ik keek naar het vuur van de open haard. En toen naar buiten… Waar de sneeuw lonkte als een ijsje naar een wesp. Ik verdween in de ogen van Petra en zij in die van mij…
En als vanzelf holden we vijf minuten later naar buiten. Alwaar ik sprong, door de sneeuw rolde en verliefd naar de vlokken boven me keek. In een trui en een winterjas; dat dan weer wel…

Christine Pannebakker is schrijfster van Vrouwenpower; de missing link tussen Eten, Bidden en Beminnen en Bridget Jones.
Hoe de foto’s zijn geworden? Kijk op http://christinepannebakker.hyves.nl/