Column Christine Pannebakker: De wereld is mooi

Lifestyle 14 jaar geleden door Redactie Ze.nl

Maar aangezien ik niet op een eiland leef, stel ik mezelf net als iedere ouder de vraag: vertel ik mijn kind dat de wereld kleurrijk is, vol mensen die het meestal goed met je menen? Of kijk ik naar het Journaal en zeg ik haar dat we leven op een planeet vol kinderverkrachters, dieven en moordenaars? Ik balanceer ergens in het midden, op een eng dun touw, omdat dat nog het meest veilig klinkt. Dus hoor ik mezelf geregeld tegen Zonneke zeggen dat ze nooit zomaar met andere mensen mee mag gaan, maar dat altijd (echt, ALTIJD) eerst moet vragen. Hoe goed ze die persoon ook kent. En als iemand dat niet accepteert, moet ze niet twijfelen maar heel hard (echt, HEEL HARD) om haar mama en papa roepen.

Daarover sprak ik dit weekend met vriendin Babette die bij mij op bezoek was met haar achtjarige dochtertje. ‘Ik ga uit van het principe dat niemand te vertrouwen is tot het tegendeel bewezen is’, zei ze stellig. En opeens vertelde ze dat haar dochtertje vorige week thuis kwam met ‘vreemd spul’ van haar zestienjarige overbuurjongen op haar kleding. Hij was met het verstoppetje spelen bij haar in de kast gekropen en had zich enthousiast tegen haar aangeschuurd. Terwijl zijn zusje op zoek was naar het vriendinnetje met wie ze aan het spelen was. Het achtjarige dochtertje van Babette holde naar huis en vertelde het, gelukkig, direct.

Na dit verhaal holden we bijna naar het pleintje achter ons huis waar onze dochters speelden in de voorjaarszon. Ze vertelden dat in de vijf minuten dat wij binnen waren, er een man langs was gekomen. ‘Eerst zei hij nog dat we even met hem mee mochten lopen.’ Maar dat hadden ze toch maar niet gedaan. En toen kwam die mijnheer even later terug met die krijtjes. ‘Dat is aardig he mama?!’

Was het de vriendelijke man uit de Sire-reclame. Of? Babette en ik keken elkaar aan. Beelden van een politieagent met een kat drongen zich onbewust aan ons op. En ook van die buurjongen in de kast. ‘Zie je wel’, zei de vriendin bijna zelfvoldaan, ‘de wereld is verdorven.’

Natuurlijk weet ik dat er perverse mensen rondlopen met gruwelijke fantasieen. Natuurlijk weet ik dat ik mijn dochter daarom zo in de gaten hou, ook als zij het niet ziet. Maar toch…

Misschien is het beter om het zo te zeggen: de wereld is mooi, alleen lopen er overal mensen rond die ons van het tegendeel willen overtuigen. Maar juist dan kunnen we twee dingen doen: ons erbij neerleggen dat de wereld donker is en verloren. Of er zelf kleur aan geven. Misschien niet met de krijtjes van een vreemde mijnheer. Maar door wie we zelf zijn.