Column Christine Pannebakker: De nacht
Toen ik naar huis liep, scheen de maan tussen de takken van bomen. Mooi, trots, rond. Toen we deze zomer op Bali waren, kon ik ervaren hoe de maan in andere delen van de wereld wordt gevierd. Bij volle maan ben je vol leven, zo weten de Balinezen. Dan heb je plannen die je in de wereld wilt brengen. Tijdens de talloze Volle Maanfeesten op het eiland roep je die ideeën naar wie ze maar horen wil. Als de maan vol is, ben je immers zelf ook vol van leven.
Maar er komt een moment dat de maan zich terugtrekt, en, zo is de ervaring, als dat gebeurt, heb je dat zelf van nature ook. Dan wil je wat je in de wereld hebt gebracht even overdenken. En bij donkere maan zou je je het liefst willen opsluiten. Vrouwen die met de natuur leven, menstrueren bij donkere maan. Dat is de periode om je verdriet te laten gaan, stil te zijn.
Wie op die manier met de natuur leeft, leert dat alles een eigen tijd heeft. Je kunt niet elke dag feest vieren, soms heb je behoefte aan bezinning. En als je dat doet, voel je ook weer de oerkracht. Hier geven we een meisje dat onregelmatig menstrueert de pil; op Bali slapen vrouwen met de gordijnen open zodat de invloed van de maan weer voelbaar wordt. En volgens de artsen verdwijnen die klachten dan als vanzelf. Als de woeste zee gehoorzaamt aan de maan, wie zijn wij dan om te denken dat wij dat niet kunnen?
In het westen voelen we ons intelligent. Maar zijn we met al dat staren naar de computer niet afgekeerd van de ware wijsheid? Die van het leven zelf? We kijken niet meer uit het raam om te zien of we een paraplu nodig hebben, maar op de buienradar. En stiekem vinden we dat al heel normaal.
Toen ik thuiskwam, was het huis al in een weldadige rust. Het moment om te schrijven aan mijn nieuwe boek. Overdag word ik vaak opgeslokt door de chaos, maar de nacht is van mij. Buiten zwiepte de regen tegen de ramen. In het schijnsel van de maan zag ik hoe de eerste blaadjes op de grond kwamen. En terwijl ik een rode wijn inschonk bedacht ik: laat de donkere dagen maar komen. De maan heeft mij geleerd dat we niet altijd kunnen dansen in de zomerzon.
Petra van Vliet maakte de videoclip Met haar mee op muziek van Jasper Merle; een pleidooi om mee te bewegen op het ritme van de zon en de maan