Welkom: Vroeger was alles beter?

Het voelt altijd goed om ‘thuis’op het eiland te zijn, ondanks het onstuimige weer. Vele ontmoetingen met verschillende mensen, nieuwe mensen, waar ik me meteen bij op mijn gemak voel. En anderen die ik al meer dan dertig jaar ken, maar al 'eeuwen' niet heb gezien. M is zo iemand die ik alleen ken van mijn jonge jaren. In die tijd trok ik op met verschillende ‘groepjes’ jongeren waarvan een vriend M. Hij was ouder (in die tijd ‘veel ouder’) en ik had altijd een soort respect voor hem; hij was in mijn ogen een grootse man, maar ook lieve man die de wereld ging veroveren.

Hij heeft het 'goed gedaan', financieel dan. En hij heeft nog steeds een warme persoonlijkheid. Maar er is wel veel veranderd. De jongen die zo groots leek in mijn ogen, was nu vele malen kleiner, geraakt door het leven, door wat hij heeft meegemaakt samen met zijn vrouw. Zij, een prachtig tenger poppetje om te zien, heeft al meerdere tumoren laten verwijderen uit haar hoofd. En hij, is niet zo lang geleden, s’ nachts een keer wakker geworden van de pijn. Toen hij naar de badkamer strompelde en in de spiegel keek zag hij enorme bulten op zijn wangen en puilden zijn ogen uit. Het bleek ‘niets’ te zijn. "Puur stress," zegt hij. "En waar zijn je mooie krullen gebleven?" (een vraag waar ik meteen spijt van had, want de arme man vraagt ook niet aan mij –dertig jaar na dato- waar mijn jeugdige blozende wangen zijn gebleven ). "Mijn haren vielen die zelfde avond van mijn hoofd, ik kon hele plukken oprapen van de grond." Was zijn antwoord. Wat raar om te zien. Een prachtige man met een beauty van een vrouw, beide met een doffe blik in de ogen, geraakt door het leven. Waar is de levenslust gebleven?

Soms lijkt het dat wel dat vroeger alles beter was als je wat ouder wordt. En dit, de tijd waar wij nu in leven, is de realiteit. Maar is dat de realiteit wel? Of is die realiteit toch een beetje maakbaar? En was het misschien niet zo dat, juist door ietsje minder realistisch te zijn, het leven vroeger mooier leek?

Ik hoop van harte dat deze lieve mensen hun levenslust weer terug krijgen, 'zonder zorgen', wilde ik opschrijven, maar niemand heeft een leven zonder zorgen, jij niet, ik niet en allemaal worden wij door het leven geraakt op een bepaald moment.

En gek genoeg sta ik meestal alleen stil bij het belang van het leven als er iets heftigs gebeurd. Dan realiseer je je dat jouw gezin en geliefden ook sterfelijk zijn. En zo zit vriendin A (ook van ‘mijn’ eiland) op dit moment vol verdriet met pijn in haar hart naast haar moeder, die beetje bij beetje afscheid aan het nemen is van het leven. Een moeder die zij met haar veertig jaar nooit echt heeft kunnen loslaten,. En zo weet de een niet hoe snel hij/zij het nest moet verlaten, zo kiest de ander ervoor om altijd bij het nest (of in de buurt) te blijven. En terwijl zij met man en macht haar (relatief jonge) moeder probeert vast te houden, ziet zij de vrouw aan wie zij haar leven te danken heeft, langzaam verdwijnen, alsof haar geest het lichaam al een beetje heeft verlaten.

Carpe Diem heb ik altijd gezegd. Alleen vergeet ik het zo vaak. En dat is jammer, want genieten van het moment en van de dag is misschien wel het allerbelangrijkste van het leven. En misschien wel het enige waar wij nog aan denken als wij ooit zelf afscheid nemen.