Welkom: Zee!

De bril zal je laten zien dat die dingen je niet zomaar overkomen en dat er altijd een oorzaak voor te vinden is. Rustig een situatie bekijken zorgt voor inzicht en je neemt op die manier je leven in eigen handen, zonder meteen naar een ander te wijzen.

Op dit moment bevind ik me in een warm land. En zo waande ik mij gisteren weer even in mijn ‘onderwaterwereld’ (een spelletje wat ik al zo lang ik mij kan heugen doe, gezien mijn ouders mij al als baby hebben leren zwemmen).

Onderwater is de wereld stil en vredig, maar zodra ik naar boven kom om te ademen (best handig) hoor ik weer het geroezemoes van vrolijke mensen. In mijn ‘onderwaterwereld’ hoor ik niets. Ik draai me om en kijk naar boven, naar ‘het dak van de zee’ recht naar de hemel. En wat lijkt ze (ja, ze, want de zee is een vrouw voor mij) toch op ons die gekke zee.

Soms verdrinken we werkelijk in de wereld om ons heen, zonder nog enige notie te hebben van wie wij zijn en wat er precies gebeurt op zo’n moment. Het enige waar we mee bezig zijn is het probleem, maar de oorzaak vergeten we. Wat voel ik? Wat gebeurt er nu op dit moment wat mij zo raakt? En waarom raakt het mij zo?

Bijna altijd is het omdat we (ik zeg voor het gemak ‘we’, omdat ik denk dat jij wellicht iets herkent, maar dit geldt uiteraard niet voor iedereen) ons niet begrepen voelen. Blijkbaar, hoe zelfverzekerd we ook mogen zijn, is het voor de meesten van ons toch belangrijk om begrepen te worden.

Niet makkelijk als je om je heen kijkt, want ieder mens leeft zijn eigen leven, zijn eigen droom en heeft een totaal andere (duik) bril op dan jij. Simpelweg een kwestie van blijven vragen, blijven informeren of jouw gevoel klopt, jouw gedachten gelijk zijn aan wat de ander denkt, want soms blijkt dat helemaal niet zo te zijn.

Het is een keuze om steeds maar in hetzelfde cirkeltje (draaikolk in dit geval) rond te blijven draaien. En ook een keuze om daar uit te stappen. En wellicht is de enige manier om daar uit te komen er ook eens flink doorheen te gaan. En daarna nieuwe wegen te verkennen. Want hoe dan ook, zal datgene op je pad komen wat je moet leren. Als we zelf niets doen, zal een gebeurtenis ons forceren om een andere weg in te slaan.

Het blijft een raadsel voor mij dat deze magie zo simpel en eenvoudig is toe te passen in het dagelijkse leven en tegelijkertijd zo ingewikkeld kan zijn. Boosheid, teleurstelling, jaloezie, verdriet, nare woorden. Ik ken het allemaal en weet hoe onbehaaglijk het kan voelen. Soms laat ik me meesleuren in de draaikolk, recht naar beneden. Eenmaal daar aangekomen, stoot ik vervolgens mijn hoofd hard en pijnlijk tegen de bodem. De klap is de wake up call en zorgt ervoor dat ik eindelijk naar mezelf durf te kijken...

“We lead our lives like water flowing down a hill, going more or less in one direction until we splash into something that forces us to find a new course.” Memoires af a Geisha.

Welkom