Blik op nieuws: In gesprek met je eigen mini-Wilders
De afgelopen tijd stond het nieuws in het teken van de kabinetsformatie. Met als belangrijke ontwikkeling dat Wilders als serieuze kandidaat werd gezien om mee te beslissen met een minderheidskabinet. Is dat nou eigenlijk goed of slecht vroeg ik me ineens af....
Als je iets negeert, groeit het alleen maar
Weinig onderwerpen roepen zoveel emoties en tegenstrijdige reacties op als 'Geert Wilders'. Ook bij mij omdat ik vind dat hij af en toe racistische uitspraken doet, waarmee ik niet wil zeggen dat ik de waarheid in pacht heb. Voor mij is een uitspraak namelijk racistisch als er hatelijke emoties achter zitten. En het woord 'kopvoddentax' klinkt in mijn oren hatelijk. Misschien zie/ hoor jij dit anders en daar heb je alle recht en ruimte toe. Want waar ik vooral over wil schrijven is hoe het kan dat de gevestigde partijen Wilders zolang genegeerd hebben en deze partij alleen maar is gegroeid. Is dat niet typisch? Je negeert iets en het groeit alleen maar...
De racist in jezelf
Het is een akelige waarheid, maar ik denk dat we allemaal een racist in ons hebben. Een soort overlevingsinstinct uit de oertijd om soortgenoten te vermoorden die teveel afwijken van ons ('als wij het niet doen, doen zij het', dat idee). Voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog kwam dit oerinstinct naar boven met een onvergetelijk drama tot gevolg. De schaamte na de oorlog was enorm. "Dit mag nooit meer gebeuren," zeiden mensen en de beschuldigende vinger werd gewezen naar de Duitsers en de mensen die 'fout' waren geweest. En daarmee werd het probleem geëxternaliseerd. Door veel mensen werd de innerlijke racist geforceerd weggedrukt. Dat kan natuurlijk nooit lang goed gaan: iets wat je geforceerd wegdrukt, komt altijd weer naar boven. Dat is de wet van de natuur.
We hebben het racisme nooit echt losgelaten
Als mensen hebben we nog steeds geen goede oplossing gevonden hoe om te gaan met de racist in onszelf. En daarom is het niet verwonderlijk dat dit thema vandaag de dag weer op de kaart staat met Geert Wilders (bedoeld of onbedoeld). "Als we het racisme echt hadden losgelaten, zou het namelijk niet terugkomen," dacht ik ineens. Eigenlijk biedt Geert Wilders ons een unieke kans: nu racisme weer openlijk besproken wordt, hebben we als mensen de mogelijkheid om dit dilemma eens en voor altijd op te lossen.
Racisme is als een blinde darm
Tja, hoe los je zoiets eigenlijk op? Zelf ben ik van mening dat het net zo slecht is om de racist in jezelf geforceerd weg te drukken, als hem volledig de vrije loop te laten. Wat je wel kunt doen, is de racist in jezelf erkennen, onderzoeken en begrijpen om vervolgens een bewuste keuze te maken of je naar hem luistert of niet. Die keuze is geheel aan jou: wil je gebruik blijven maken van een oerinstinct? Of wil je evolueren naar een nieuw bewustzijnsniveau waar de racist in jezelf enkel blijft voortbestaan als een blinde darm die geen functie meer vervult? En net zoals er een racist in elk van ons bestaat, zal er ook in iedereen een mini-Wilders zitten, eentje die de potentie heeft om uit te groeien tot een racist. Tot mijn schrik kwam ik laatst mijn eigen mini-Wilders tegen.
In gesprek met mijn eigen mini-Wilders
Zo startte ik vorige week de auto met een zucht, want ik moest straatje keren om weg te komen uit een nauwe, doodlopende straat. Een vrouw met hoofddoekje klopte om mijn raam. "Hè bah," dacht ik even. Het was de mini-Geert-Wilders in mij. Toch besloot ik het raampje open te doen. De vrouw wenkte dat ik nog wel een stukje verder achteruit kon. Doordat zij buiten de auto stond, had zij weer een ander zicht op de straat dan ik. "Kom maar, kom maar" gebaarde ze met haar hand. Ik bedankte haar.
Blinde vlek
Mijn mini-Nelson-Mandela op de achterbank glunderde van trots: "Wat een vriendelijke vrouw. Ze heeft je geholpen om je blinde vlek te overwinnen!" Rechtsachter stond mijn mini-Geert-Wilders. Al die jaren was hij alleen maar gegroeid omdat ik hem negeerde, nu begon hij voor het eerst een beetje te krimpen. Ineens leek mijn mini-Geert-Wilders niet meer zo schadelijk en hield ik op met bang voor hem te zijn. Nelson voerde een Afrikaans vreugdedansje uit. Ik deed mijn haren goed in de achteruitkijkspiegel, knipoogde en zei: "Jongens, vandaag is het een dag vol met mooie beloftes!"
