Mijn mening: Zelfacceptatie.
Toen ik 2,5 jaar geleden wakker werd met een aangezichtsverlamming schaamde ik me enorm. Wat voelde ik me lelijk. Op straat keek ik het liefst naar beneden en als ik zag dat iemand me aankeek, kon ik wel door de grond zakken. Ik dacht dat mensen niet míj zagen, maar alleen mijn scheve gezicht. Achteraf gezien vind ik het logisch dat mensen naar mij keken - niet vanwege mijn gezicht - maar wel door mijn in elkaar gedoken houding. Ik denk dat dat in eerste instantie veel meer opviel dan mijn gezicht dat niet meer recht was. Na verloop van tijd trok het wel iets bij, maar het bleek toch langer te duren dan verwacht en ik moest er toch een weg in zien te vinden. Ik kon niet altijd sociale gelegenheden blijven ontwijken!
Stukje bij beetje leerde ik er mee omgaan. Totdat er een moment kwam dat ik er niet meer bij nadacht. Dat ik naar iemand lachte zonder dat ik dacht; "Oh, nu kan je heel goed zien hoe scheef het nog staat." Vanaf dat moment kreeg ik er ook geen reacties meer op. Niet van mensen waarvan ik dacht dat ze daarom naar me keken, maar ook niet van mensen die er spontaan naar vroegen.
Toen realiseerde ik me; zoals wij ons zelf zien, hoeft een ander ons niet te zien. De manier waarop wij naar onszelf kijken en over onszelf voelen, beïnvloedt sterk hoe een ander op ons reageert. Of hoe we denken dat een ander op ons reageert.
Wanneer je tevreden bent met jezelf maakt het niet uit hoe je eruit ziet, straal je dat uit en trek je positiviteit naar je toe. Ben je onzeker, dan heb je het gevoel dat andere mensen jou afkeuren op dat deeltje in of aan jezelf waar je zelf niet tevreden over bent. Maar eigenlijk ben jij degene die dat afkeurt en de ander reageert daar vaak onbewust op. Wanneer je jezelf te dik vindt en daar mee zit, heb je het gevoel dat iedereen ziet hoe erg het met je gesteld is en dat ze niet jou maar alleen je figuur zien. Als iemand naar je glimlacht, associeer je het met uitlachen. Kijken ze je met een normaal gezicht aan, dan denk je dat die mensen niet begrijpen hoe het zo ver heeft kunnen komen.
Maar als je heel realistisch en eerlijk kijkt, dan zie je dat dat eigenlijk overtuigingen in jezelf zijn waarvan jij denkt dat een ander die ook heeft als die jou ziet. Je kunt je niet voorstellen dat dat anders is. En toch hoeft een ander niet zo te denken en jou niet zo te zien als jij jezelf ziet. Ga maar eens bij jezelf na als je op straat loopt en je ziet iemand lopen die een onzekere houding heeft, dan valt degene je veel meer op dan wanneer er iemand loopt die zich zeker voelt en lekker in haar vel zit, die straalt. Het uiterlijk maakt dan niet meer. Hoe je over jezelf denkt, bepaalt je uitstraling en hoe anderen daarop reageren. Wanneer je zelf dingen accepteert die volgens het modebeeld anders hadden moeten zijn, accepteren mensen om je heen dat ook veel makkelijker. Krijg je toch nog een opmerking, zie het meer als een probleem of onvrede van die persoon zelf. Maak het niet tot jouw probleem.
Nog steeds is mijn gezicht niet zoals het was. Toch denk ik daar nog maar zelden aan. En krijg ik ook nog maar zelden opmerkingen. Als er opmerkingen komen, is het niet vanwege mijn 'lelijkheid', maar denk ik dat degene het zelf heel moeilijk zou vinden om dat te hebben en daarom zo reageert.
Een paar weken geleden kwam ik voor het eerst iemand tegen die dezelfde aandoening heeft. Het is dat zij daar uiting aangaf, want het was me helemaal niet opgevallen door haar zelfverzekerdheid. Toen ik goed ging kijken, zag ik inderdaad dat haar linker gezichtshelft wat hing en zelfs erger dan bij mij.
Op de beurs zat er een tijdje geleden een vrouw bij me aan tafel en die voelde zich erg onzeker over haar lichaam. Ze ontweek het liefst sociale gelegenheden, omdat ze dacht dat iedereen haar uitlachte om haar figuur. Ik zat er een beetje flabbergasted bij. Uitlachen? Hoezo? Te dik? Neeeeeeeeeeee…. Dacht ik…. Toch bleek ze twintig kilo te zwaar te zijn. Ook dat was mij helemaal ontgaan. Het enige wat mij opviel, was dat ze zich onzeker voelde en er niet lekker rondliep. Pas toen ik erop lette zag ik dat ze inderdaad wat voller van postuur was.
Dat het me in eerste instantie niet was opgevallen, komt door mijn instelling: het maakt niet uit dat je qua uiterlijk anders bent. Zonder vooroordelen. Het gaat om je uitstraling en persoonlijkheid. Als je van jezelf houdt, straal je dat uit en nemen mensen je ook om wie je bent. Doen ze dat niet, dan is het een issue in hun zelf, een confrontatie met zichzelf en heeft dat niks met jou als persoon te maken. Je maakt alleen even iets in hun wakker waar ze zelf moeite mee (zouden) hebben. Zie het als een beetje water over een schaafwond doen: dat steekt, geeft een reactie. Dat is dus ook wat er op zo’n moment gebeurt: een pijnlijk stukje wordt even aangeraakt.
Dus… Voldoe jij net als ik en vele andere mensen niet aan het zogenaamde ideaalbeeld? Richt je dan niet te zeer op wat anderen van je vinden, maar op wat je van jezelf vindt. Want accepteer jij jezelf zoals je bent, zul je zien dat een ander dat ook veel makkelijker zal doen.
Heb je ook een Eigenwijze mening die jij op Vrouw.nl wil delen. Mail je artikel/column dan naar 'info@vrouw.nl' onder vermelding van "Eigenwijs" inclusief je naam, adres en gebruikersnaam op Vrouw.nl. Zonder geregistreerde gebruikersnaam kan je helaas niet meedoen!
