Mijn mening: Wie A zegt 'moet' B zeggen?

De keuzes die je maakt, bepalen niet alleen hoe je dag gaat verlopen. Ze bepalen ook hoe je je voelt, en hoe je de volgende dag weer in gaat. De kleinste keuzes kunnen een groot verschil maken voor de rest van je leven. Heeft niet iedereen wel eens meegemaakt dat een relatie misloopt omdat je er voor koos om niet je gedachten uit te spreken? Of misschien koos je ervoor om niet die ene baan aan te nemen, niet wetende dat je de maanden erna helemaal geen kans op werk zou krijgen?

Er werd mij altijd verteld dat welke keuze je ook maakt, je er altijd iets van kunt leren. Dat het, one way or the other, uiteindelijk altijd goed komt. Als je een keuze maakt, doe dat dan ook met heel je hart en ziel, en sta voor je keuze. Ik had hier weinig aan als één van mijn keuzes weer eens verkeerd uitpakte.

Ik ben opgegroeid met sterke principes en een sterk moreel besef: 'Als je A zegt, moet je ook B zeggen.' Ook al betekende het dat dit ten koste van jezelf zou gaan. Uiteindelijk moest je gewoon doen wat je behoorde te doen. Ik heb me mijn hele leven in alle mogelijke bochten gewrongen om maar te doen wat juist is. Ik zorgde ervoor dat ik mijn keuzes goed overwoog. Als ik mij ergens op had ingesteld, dan ging ik er ook echt honderd procent voor. Dit betekende altijd een serieuze commitment in mijn keuzes: voor werk, voor een relatie, voor paarden, enzovoorts.

Nu ik steeds meer merk, dat ik door de stugheid van mijn overtuigingen vastzit in mijn mijn zelfgecreëerde leefomgeving, ben ik met andere ogen gaan kijken naar het maken van keuzes. Ik ben anders gaan kijken naar het vasthouden aan je keuze en uit moreel besef blijven volharden in die keuze. Ook al weet je dat je de gevolgen niet meer kunt dragen. De vraag is: als een keuze die je hebt gemaakt verkeerd uitpakt, is er dan een weg terug? Of beter gezegd, een weg vooruit?

Ik heb jaren terug een aantal zeer serieuze keuzes gemaakt in mijn leven, waar ik trouw aan bleef vasthouden. Ik heb vaak gedacht: 'Nu stop ik ermee.' Dan voelde ik me ergens diep van binnen schuldig. Door mijn eigen principes en mijn verantwoordelijkheidsgevoel, bleef ik dus doorploeteren. Ik had A gezegd en moest nu B zeggen. Ik was vastberaden, ik wilde niemand teleurstellen of in de steek laten.

Tot ik van het weekend durfde toe te geven dat ik verantwoordelijk ben voor de keuzes die ik heb gemaakt, maar dat ik het niet meer aan kan. Iets zei mij dat er ook een optie C is. Door vast te houden aan mijn keuzes en de gevolgen te dragen, liet ik vooral mezelf in de steek.

Eén ding is me heel duidelijk geworden en dat is dat je 'jezelf' in je leven centraal moet stellen. Niet op een egoïstische manier, ten koste van anderen. Maar op een respectvolle manier in harmonie met je omgeving. Vrouwen stellen gemakkelijk het geluk van de ander centraal. Dat is hun zorgzame kant. Maar dit breekt de vrouw ook op. Mannen stellen zichzelf vaak veel gemakkelijker centraal.

Het gaat erom dat je op een heel bewuste manier jezelf centraal stelt. Het is namelijk jouw leven. Jij bent degene die voor jezelf moet zorgen, voor jezelf opkomt en voelt wat goed is voor jou. Dat heeft uiteindelijk ook een positief effect op je omgeving. Soms moet je realistisch naar je situatie kijken, en voelen wat goed is voor jezelf. Dan kun je ook beter inschatten wat goed is voor de ander en ben je in staat compromissen te sluiten. Misschien betekent dat dat je geen B zegt, maar C of misschien D. Een keuze is slechts een stap in je leven. Je bewandelt daarmee je eigen weg. Maar op die weg zullen zich diverse zijwegen voordoen, veel splitsingen, kruispunten of rotondes. Soms kies je direct de juiste weg, soms ga je met een omweg. Zolang je dat met respect voor je omgeving doet, kun je altijd terugkomen op je keuzes of een nieuwe keuze maken.

Principes en moreel besef zijn fantastisch. Zelfs heel goed voor je eigenwaarde en zelfrespect. Dat wil niet zeggen dat ze jouw leven moeten blokkeren door uit schuldgevoel iets te doen wat eigenlijk niet goed is voor je. Dan zijn het geen principes meer, maar vastgeroeste overtuigingen die ervoor zorgen dat je niet echt hoeft te leven. Het maakt dat je gevangen zit in je eigen gedachten en dus ook in je eigen leven. Door je te verschuilen achter je principes, is er geen ruimte om mee te bewegen met de stroom van het leven. Als je zo je leven leeft, dan gaat het ware leven aan je neus voorbij.

En misschien zul je je bij elke keuze af blijven vragen: what if? Uiteindelijk zul je er wellicht nooit achter komen of je de juiste beslissing hebt gemaakt. Je kan er alleen maar van leren en er het beste van maken. De enige manier om invloed uit te oefenen op je leven, is van keuze veranderen als blijkt dat je niet de juiste beslissing hebt genomen. Zo kun je pas echt meebewegen met het leven en zul je 'vrij' zijn!