Mijn mening: de laatstewilpil

De maatschappelijke discussie rondom euthanasie is in Italië volop opgelaaid. De kranten stonden er vol van en iedereen had een mening over deze zaak. De paus verzette zich er fel tegen en ook de rechtse regering schudde nadrukkelijk nee, onder druk van diezelfde paus. Het katholieke geloof speelt in deze discussie natuurlijk een grote rol. Het leven is immers een geschenk van God en je mag een gegeven paard nou eenmaal niet in de bek kijken, dus je doet het er maar mee. Ook al komt er weinig fraais op je levenspad. Ook al moet je jarenlang leven als een kasplantje. Ook al word je oud en seniel, gaat iedereen om je heen dood en kwijn je eenzaam weg in een verzorgingshuis. Het is nou eenmaal je lot en dat heb je maar te dragen. Want God heeft daar vast een bedoeling mee gehad. Túúrlijk...

Nu is het zo, dat wij niet zelf kiezen voor het leven. Die keuze wordt voor ons gemaakt door onze ouders. En wanneer we dan eenmaal op deze aardkloot rondlopen, dan maken we er meestal ook maar het beste van. Eén zekerheid hebben we in dit leven: we gaan ook weer een keer dood. Maar hóe we doodgaan en hoe de weg daar naartoe zal gaan is nog onduidelijk. Onduidelijk, maar in mijn ogen zeker niet onbelangrijk. Ik moet er namelijk niet aan dénken dat ik langdurig in coma raak en afhankelijk wordt van mijn omgeving en de willekeur van de mensen om mij heen. Het is mijn grootste nachtmerrie dat ik niet meer in staat zal zijn om te communiceren of een actieve bijdrage kan leveren aan mijn eigen bestaan. Ik kan dus nu al met zekerheid zeggen dat in zo'n situatie, mijn kwaliteit van leven ver beneden een niveau ligt dat ik wenselijk en draaglijk acht voor mijzelf. Met mijn naasten heb ik dan ook dezelfde afspraak gemaakt als Eluana dat met haar vader deed, in de hoop dat ik in zo'n geval geen zeventien jaar op mijn verlossing hoef te wachten...

Gelukkig leef ik in een land waar euthanasie en hulp bij zelfdoding goed geregeld is. Is iemand terminaal, dan kan hij ervoor kiezen om het leven en het lijden dat daarmee gepaard gaat, actief te laten beëindigen. Ook bij geestelijk lijden is het in bepaalde gevallen mogelijk om hulp te krijgen. Onnodig lijden lijkt in ons land voldoende afgedekt te zijn, maar toch is er nog een grote groep mensen die misgrijpt op de Nederlandse voorzieningen. Mensen die niet doodziek zijn, maar toch klaar zijn met het leven. Omdat ze al zolang leven. Omdat ze eenzaam zijn. Omdat ze teveel beperkingen ervaren waardoor de kwaliteit van leven niet meer voldoende is. Voor deze 'gezonde' mensen is er niets geregeld. Zij lijken een vergeten groep te zijn, zij vallen overal buiten. Hulp bij zelfdoding is in Nederland namelijk strafbaar wanneer iemand niet ziek is.

De pil van Drion, oftewel de laatstewilpil, zou voor deze categorie uitkomst kunnen brengen. Het idee dat een waardige dood binnen je bereik is, wanneer het leven je niets meer te bieden heeft, lijkt me een prettig idee wanneer je hoogbejaard bent. Natuurlijk moet bij het gebruik van deze pil aan bepaalde voorwaarden voldaan worden en ook moet de veiligheid gewaarborgd zijn. De pil - hoewel het eerder een drankje lijkt te gaan worden - moet niet zomaar in ieders handen terecht kunnen komen. Ik ben vóór deze zogenaamde laatstewilpil. En dat ik niet de enige ben die er zo over denkt, blijkt uit een onderzoek dat vorig jaar heeft plaatsgevonden onder de Nederlandse bevolking. Maar liefst 74% is het met mij eens! Het huidige kabinet heeft echter in haar regeringsprogramma opgenomen dat er geen experiment met de laatstewilpil zal worden toegestaan. En dat is nou jammer. Misschien moeten we de discussie hierover maar weer eens 'nieuw leven' inblazen... wat jij?