Hemelse gedachten...

Hoe dan ook, het blijft slechts een beeld. Want hoe zou dat voelen, nooit meer verdriet? Alleen maar veel moois en immer vrede? Dat lijkt niet te rijmen met de vergeetachtigheid van de mens. Hoe kun je blijven genieten van de zomer zonder winter immers? Of verandert ons vergeetachtig brein daar soms in een supermachine? En hoe 'vrij' zijn we in de hemel? Mogen we er weggaan als we dat willen? Even een bezoekje aan 'mindere' oorden om de geest scherp de houden - kan dat? En zijn we vanuit daar in staat om geliefden, die de hemel niet mochten betreden, op te zoeken en hen met onze liefde te 'redden'? Of hebben we net zo weinig over anderen te zeggen als hier op aarde? Moeten we het aan 'hogere machten' blijven overlaten, ook als we zelf hoog en droog in het groene grasveld de tijger strelen?

Aan vier mensen stelde ik de vraag: 'Hoe stel jij je de hemel voor?'
De antwoorden bleken verrassend verschillend:

Jori van Gool, 20 jaar: 'Een weerspiegeling van het leven dat je geleid hebt.'

"Ik zie de hemel voor me als de weerspiegeling van het leven dat je geleid hebt. Het laat je de mooie en minder mooie kanten van je leven zien. Ik geloof namelijk niet dat de hemel een of ander paradijs is boven in de wolken. Wel geloof ik dat je er vrede en rust zal vinden, en dat je bepaalde gebeurtenissen met een andere blik kunt bekijken. Ik geloof ook, dat er weer een nieuw soort leven ontstaat in de hemel. Met andere geliefden uit het vorige leven. En misschien dat de hemel ook maar weer een tussenstation is. Om je klaar te stomen voor het volgende leven dat je gaat leiden. Als nieuw mens of dier, boom of plant. Wie zal het zeggen?"

Lea Spohr, 57 jaar: 'Een lege hemel is wel zo rustig...'
''Ik ben opgevoed in een gezin van Jehovah's getuigen. In deze context was de hemel erg vol. Er was een god, zijn zoon, engelen... Aan de andere kant waren er een satan en zijn demonen. In 1914 werd satan volgens getuigen de hemel uitgegooid, richting aarde. Daardoor ontstond in de hemel plaats voor een andere groep. Deze bestaat volgens getuigen uit 144.000 mensen, die na hun dood een opstanding krijgen. Dan zullen ze samen met Jezus regeren over de mensen op aarde. Mensen die goed leven (Jehovah's getuigen dus...), gaan namelijk een eeuwig leven tegemoet. Niet in de hemel, maar in een paradijs op deze aarde. Wanneer dat paradijs er gaat komen? Tja, eerst in 1914, toen in 1975 en toen... *groot vraagteken*. Ik ben inmiddels 14 jaar geleden uit het geloof gestapt. Nu zie ik een hele lege hemel voor me, die ik zelf kan invullen. Ik kan denken: 'In de zevende hemel... Heerlijk!', of: 'Een hemelse aanblik...fantastisch!'. Ik geloof dat er meer is tussen hemel en aarde. Wat dat is mag een ieder gelukkig voor zichzelf invullen. Persoonlijk vind ik het wel even rustig... Een lege hemel.''

Denise van Hees, 28 jaar: 'In totale verbondenheid met God.'
"Wanneer ik aan de hemel denk, dan komen er verschillende woorden en beelden bij me op. En meer nog een verwachting en een gevoel. Ik stel me de hemel voor als een plek van vrede, rust, troost en blijdschap. Een plek waar alles goed is, waar ik dichtbij God en bij mijn dierbaren ben. Een plaats waar alle goedheid die je kunt bedenken altijd heerst. Dat God als vriend dichtbij is en dat Jezus op bezoek komt bij me. Dat er geen verdriet, ziekte of pijn meer is en dat ik in totale verbondenheid met God mijn dagen doorbreng. Tijd doet er niet meer toe en alles is mooi, schoon en schitterend. De bijbeltekst waar ik dan aan denk, is openbaring 21, vers 3 en 4: '...en ik hoorde een luide stem van de troon zeggen: Zie, de tent van God is bij de mensen en Hij zal bij hen wonen, en zij zullen zijn volken zijn en God zelf zal bij hen zijn, en Hij zal alle tranen van hun ogen afwissen, en de dood zal niet meer zijn, want de eerste dingen zijn voorbijgegaan'."

Patrick Bossink, 24 jaar: 'Op zijn minst is er dood na het leven.'

"Ik, als atheïst, evolutionist en aanhanger van exacte wetenschappen (maar vooral absurdist zijnde), acht het niet aannemelijk dat er een hiernamaals bestaat, waar eenieder na zijn/haar dood naar toe geleid wordt. Het concept van een hemel en een hel is ontstaan uit allerlei religies. Tot voor enkele eeuwen geleden piekerde niemand over de inhoud van de heilige geschriften, die globaal stellen dat wie goed doet, na de dood in het paradijs zal belanden en wie slecht doet, creperen zal. Vooral vroeger gehoorzaamden mensen. Dit voornamelijk uit angst. Anderzijds geeft het idee van een hemel en een hel een rechtvaardig gevoel. De gedachte dat goede mensen uiteindelijk altijd beloond worden en dat misdadigers bestraft worden, maakt dat mensen erin wìllen geloven. Bovendien is een mens sowieso geneigd om dingen te geloven die voor hem een gevoel van geluk, vreugde en gerechtigheid bewerkstelligt. Slechts weinigen willen de gedachte accepteren dat het leven van een individu volledig ophoudt na diens dood, omdat dat wel erg kil zou zijn. Ik houd zelf echter die optie volledig open. Stel jezelf maar eens de vraag of je er was tijdens een diepe slaap, waarin je bewustzijn op een zeer laag pitje staat.''

Religieus of niet - veel mensen willen dat er een 'mooie plek' op ons wacht. Blijf ik zelf met de vraag zitten wat enkel liefde voelen met ons doet, zoals in de hemel het geval zou zijn. Hoe dan ook is het dít leven, mét de pijn, waarvoor we in de wieg gelegd zijn. En volgens mij is de pijn net zo waardevol, omdat we de liefde daardoor bewust kunnen blijven voelen... Dus wie weet creeëren we onze eigen hemel wel... NU...?