Interview: Schrijfster Santa Montefiore.
De hoofdpersoon in De schaduw van het palazzo is Luca Chancellor, die op een dag beseft dat zijn leven leeg is: zijn huwelijk is voorbij, hij ziet zijn twee dochtertjes nauwelijks en zijn veeleisende baan is niet echt bevredigend. In de hoop meer betekenis aan zijn leven te kunnen geven, vertrekt hij naar Italië, naar het liefdevol gerenoveerde palazzo van zijn ouders. Maar het leven aan de zonovergoten kust van Almafi is niet zo vredig als Luca had verwacht. Het palazzo is gevuld met de excentrieke vrienden van zijn moeder en met geesten uit een duister verleden. Hij ontmoet een mysterieuze vrouw en een klein jongetje dat een ongelofelijk geheim met zich meedraagt. Als Luca een gewelddadig mysterie begint te ontrafelen, wordt hij gedwongen om zijn grootste angst onder ogen te zien.
Incantellaria
Het verhaal speelt zich af in Incantellaria, een fictief dorpje in de Baai van Napels. Santa's vijfde boek - Valentina's laatste reis - speelt zich ook af in dit mystieke dorpje. Zo lees je als het ware verder, waar het verhaal toen geëindigd is. "In eerste instantie was ik op zoek naar een nieuwe plek, maar waar moest dat zijn? Ik wilde deze plek weer tot leven brengen en besloot de magie van Incantellaria te gebruiken voor dit boek. Het eerste gedeelte van de naam, Incanto, staat voor charme. Pantellaria is een bestaand Italiaans eiland tussen Sicilië en Tunesië. Beide woorden heb ik samengevoegd, omdat ik wilde dat het plaatje een charmante en betoverende sfeer uitstraalt. Het is twintig jaar geleden dat het verhaal van Valentina zich daar afspeelt, ik haal daarom personages terug en laat het verhaal over het mysterie van het palazzo verder gaan.
Drijfsfeer
Santa ziet haar hele leven al geesten. Dit is de reden waarom ze zo graag dit boek wilde schrijven. "Ik geloof niet dat mensen echt dood gaan, maar zich ergens in een andere dimensie bevinden, nog steeds om ons heen. Ik vind het fijn om andere mensen te kunnen helpen, door ze te vertellen over mijn ervaringen. Op deze manier kan ik mensen die een dierbare verloren hebben, een stukje hoop geven. Het is een boek speciaal voor ouders die hun kind verloren hebben. In Engeland houd ik me bezig met een organisatie die zich inzet voor kinderen met kanker. Zo ontmoet ik veel ouders die hun kinderen verloren aan kanker of leukemie. Ik denk dat wanneer je een kind verliest, je wilt weten dat dit niet het einde is."
De kleine jongen
"Het boek is opgedragen aan een kleine jongen, hij was het zoontje van zeer goede vrienden van mij. Toen hij vijf jaar was, werd er bij hem hersenstamkanker geconstateerd, iets wat niet te opereren is. Mijn goede vriendin Sue is medium en hielp hem bij het overlijdensproces. Ze had alleen een foto, maar kon hem daardoor wel de rust geven die hij nodig had. Genezen was onmogelijk, maar op deze manier kon ze hem toch een beetje helpen. Ondertussen schreef ik mijn boek, brandde een kaars en bad voor hem. Toen ik in Portugal was voor een boekpresentatie, liet de vader weten dat de kleine Louis overleden was. Even later kreeg ik de vraag van Sue: of Louis de strijd had opgegeven. Hij verscheen die ochtend voor haar tijdens het mediteren. Toen heb ik Sue en de ouders van Louis met elkaar in contact gebracht. Ze gaf boodschappen door van de kleine jongen. Ik kan ze als vriendin moeilijk helpen, ik kan ze niet beter laten voelen, ik kan de pijn niet wegnemen. Hoe graag ik dat ook zou willen. Ik wilde ze iets geven en droeg het boek op aan Louis. Als je iemand hebt verloren, wil je graag dat mensen het niet vergeten. Ze willen nog over deze persoon praten, ze willen zich die persoon blijven herinneren. En ik vond dit een mooie manier om dat te doen."
Als ik niet in zo'n luxe fauteuil had gezeten, was ik zeker van mijn stoel gevallen. Ik probeer mijn kaken stevig op elkaar te houden, bang dat mijn onderkaak anders op de grond klettert. Mijn neefje is afgelopen najaar overleden. Ook hij had hersenstamkanker. Ook hij was (nog maar) vijf jaar. Ook hij vocht tegen een ziekte die hij niet kon (over)winnen. De rillingen lopen over mijn rug. Ik krijg de bevestiging dat mijn neefje nog ergens om ons heen is - ergens op ons wacht - maar vooral heel veel liefde geeft.
Thuis
"Als je overlijdt, staan de mensen van wie je houdt klaar om je vast te houden en mee naar 'huis' te nemen. Dat is de reden waarom mensen op hun sterfbed plotseling zo gelukzalig kunnen kijken. Als een man bijvoorbeeld zijn vrouw weer ziet, is hij gelukkig. Zelfs als je niemand hebt verloren op aarde die je hebt gekend, zoals een grootvader, vindt je na je dood toch herkenning bij iemand de je komt halen. Het leven is een leerschool en als je klaar bent, is de tijd daar om huiswaarts te keren."
Huis-, tuin- en keukengeesten
Dan vertelt Santa over haar eigen ervaringen. "Natuurlijk zie ik de geesten niet zoals in het boek, bij daglicht en levensecht. Ik heb het overdreven, maar dit moedigde me wel aan het boek te schrijven. Ik zie geesten 's nachts, word midden in de nacht wakker, kijk de kamer rond en zie dan iets bewegen. In mijn kindertijd zag ik alleen schaduwen, ik zie ze nu veel scherper. Ik zie al geesten zolang ik me kan herinneren, daardoor was er voor mij niets vreemds aan. Ik vond het als kind eng, maar het was tegelijkertijd mijn realiteit. Daarom sprak ik er nooit met iemand over, zelfs niet met mijn ouders. Het was gewoon iets was mij overkwam. Toen ik als tiener eens in gesprek raakte over geesten met mijn vader, heb ik het hem verteld."
Grootmoeder
"Ik heb mijn overleden grootmoeder een aantal keer gezien, maar weet niet hoe ik met haar kan communiceren. Ik zou mijn gave daarom graag nog verder willen ontwikkelen, zodat ik er daadwerkelijk iets mee kan doen. Mijn oma glimlacht naar mij en ik voel de liefde, ik wil haar dan zo graag vasthouden. Andere geesten vallen me niet lastig, ze lopen rond in de kamer, alsof ik er niet ben. Ik heb geen idee wat ze daar doen," zegt ze lachend. "Misschien zijn ze gehecht aan die plek, woonden ze daar of vinden ze het er gewoon fijn."
Werkwijze
"In sommige boeken weet ik precies welke kant ik op ga. In dit geval had ik alleen een paar beelden voor me. Ik wist hoe het verhaal zou aflopen. Ik wist dat - op een bepaald moment in het boek - mijn held Luca de kleine jongen ziet, maar ervan uitgaat dat zijn moeder weduwe is en rouwt om het verlies van haar man. Daarnaast had ik het fragment waarin de moeder zichzelf verdrinkt en de jongen om hulp roept, zonder dat de mensen hem horen al duidelijk in mijn hoofd zitten. Ik begon met schrijven en gaf het verhaal steeds meer vorm. Als mensen vragen waar het boek over gaat, is het moeilijk om daar antwoord op te geven. Het gaat over geesten, maar in welk opzicht? Maar als je dit vertelt, verklap je het geheim."
Spiritualiteit
Voordat Santa ging trouwen, heeft ze zich bekeerd tot het Jodendom. "Ik wilde mijn kinderen opvoeden met één religie, niet meeslepend van kerk naar synagoge. Geloof is voor mij erg belangrijk en dit probeer ik over te dragen aan mijn kinderen. Ik geloof in God, maar heb nog veel onbeantwoorde vragen. Als mijn kinderen ouder zijn, mogen ze natuurlijk zelf weten waar ze in willen geloven, ondertussen vieren wij Chanoeka in plaats van Kerstmis. Het maakt in onze familie verder niet uit of je nu christen bent of joods, je streeft naar hetzelfde doel." Daarbij deed ze een uitspraak die in onze maatschappij veel vaker gehoord moet worden: "Of je nu een roos bent of een tulp, het maakt niet uit welke bloem je bent, ze kijken uiteindelijk allemaal naar dezelfde zon."
Stichting Semmy
Na afloop prent ze me nog eens in dat mijn neefje nog steeds om ons heen is. Over ons waakt, ons liefde geeft. En dat vind ik een mooie gedachte om het gesprek mee af te sluiten. De Nederlandse stichting die zich inzet tegen hersenstamkanker is Stichting Semmy. Door te stemmen op de website van het 3M Fonds, maakt de stichting kans op een bedrag van ¤50.000. Een geldbedrag dat niet alleen heel erg welkom is, maar ook erg hard nodig.
