Column Johannet van Hasz: Kinderen van deze tijd
De kinderen van nu zijn voor mij een grote bron van inspiratie. De jongste generatie is beduidend sensitiever en veel kinderen blijken paranormaal begaafd. Veel jonge kinderen beschikken over een wijsheid waar wij als volwassenen veel van kunnen leren. Meer dan de helft van mijn clientèle bestaat uit kinderen onder de 16 jaar, en dat aantal blijft gestaag groeien. Veel kinderen lopen helaas vast in de reguliere gezondheidszorg maar ook in het onderwijs. Veelal gaat het dan om kinderen met gedragsstoornissen als ADHD en vormen van autisme, depressies, eetstoornissen of allergische aandoeningen. Naar mijn mening komt dit vastlopen door dat veel reguliere hulpverleners nog steeds te weinig open staan voor het feit dat de mens door veel meer wordt omringd dan alleen maar een fysiek lichaam. Energievelden die ons beïnvloeden maar ook paranormale waarnemingen worden nog steeds te vaak afgedaan als fantasieverhalen.
Ondanks de aandacht die de media besteedt aan dit onderwerp, constateer ik in de praktijk helaas dat het grootste percentage hulpverleners als psychologen en pedagogen star blijven vasthouden aan de mening dat hooggevoeligheid en paranormale begaafdheid gewoonweg niet bestaan. Terwijl in landen als bijvoorbeeld de VS het de normaalste zaak is te onderzoeken of iemand hooggevoelig of paranormaal begaafd kan zijn, wordt er hier in Nederland in de reguliere geneeskunde veelal lacherig over gedaan of zelfs het bestaan ervan ontkent. Vreemd eigenlijk want aan de andere kant is de belangstelling en bewustwording van zaken als hooggevoeligheid en paranormale begaafdheid onder de Nederlandse bevolking juist aan het toenemen. Men zal ook wel moeten, met de gevoelige kinderen van nu.
De reguliere geneeskunde komt daarin tot dusver niet tegemoet. De vraag is of het afwijzen van hooggevoeligheid en paranormale begaafdheid en het daarentegen star vasthouden aan sterk verouderde wetenschappelijke bevindingen, nog wel het belang dient voor de gezondheid van onze kinderen en hun ouders, maar ook het in het algemeen voor onze samenleving.
Onlangs benaderde ik een vooraanstaand psycholoog die ik op vriendelijke en nuchtere wijze mijn hulp en samenwerking aanbood omdat ik na jaren constateerde dat wij beide af en toe dezelfde kinderen onder behandeling hadden. Ik wilde hem graag iets vertellen over mijn manier van werken en inzichten en de resultaten die ik behaal met kinderen, zodat ook hij hier in de toekomst kinderen mee zou kunnen helpen. Zo bezocht onlangs een 10-jarige jongen mijn praktijk. Deze jongen kreeg medicatie voor ADHD, maar dit hielp niet. In mijn ogen had de jongen geen ADHD maar bleek hij hoogsensitief en kon hij zich moeilijk afschermen voor alle prikkels uit zijn omgeving en had daardoor concentratieproblemen. Deze jongen had op zijn 10e jaar al een jarenlang circuit achter de rug van pedagogen tot psychiatrie en medicatie, helaas met geen resultaat. Gelukkig heb ik hem kunnen helpen met zijn hooggevoeligheid door energetische middelen en hem een aantal oefeningen mee te geven waardoor hij zich beter kan afschermen. Hierdoor kon hij zich beter concentreren op school en in andere situaties.
Voorzichtig probeerde ik zijn psycholoog dus iets te vertellen over hooggevoeligheid bij kinderen, waarbij ik hem wees op feitelijke onderzoeken in de VS waaruit blijkt dat 1 op de 5 mensen hooggevoelig is. Maar hoe ik ook praatte, er was geen opening mogelijk en ik werd min of meer uitgelachen en niet serieus genomen. Het geheel vat ik niet persoonlijk op, maar wel als bewijs voor het feit dat een steeds groter groeiende groep kinderen niet serieus wordt genomen en dan creëer je volgens mij een maatschappelijk probleem. Terwijl je als hulpverlener toch tot doel zou moeten hebben die problemen te voorkomen of verhelpen.
Men mag dan afgeven op de alternatieve geneeskunde, maar wat heeft men in de reguliere geneeskunde bereikt met hooggevoelige en paranormaal begaafde kinderen? En waarom voelt men zich bedreigd als er een alternatieve manier is die wel goede resultaten tot gevolg heeft? Daarnaast zou men in mijn ogen de kundigheid van mediums en paragnosten op het gebied van paranormale begaafdheid juist in de psychiatrie, maar ook in het onderwijs kunnen gebruiken om paranormaal begaafden te helpen.
In de sessies met kinderen en hun ouders en andere begeleiders als bijvoorbeeld pedagogen valt het mij ook regelmatig op dat het probleem veelal niet ligt bij het kind zelf maar bij de ouders of begeleiders. De kinderen fungeren vaak als spiegels en confronteren de ouders of begeleiders met hun oude conditioneringen, vastgeroeste patronen die allang niet meer werken en angsten voor de levenslessen die ze aan dienen te gaan. Daarnaast confronteren ze ons met het rommeltje dat wij en onze voorouders ervan gemaakt hebben op deze planeet. Natuurlijk willen wij liever niet horen en zien hoe wij onze verantwoordelijkheden hebben ontlopen. Natuurlijk willen wij niet geconfronteerd worden met het feit dat oude systemen niet meer werken en omver moeten. Ook weten wij misschien niet hoe het anders kan. De kinderen van nu hebben de antwoorden, maar wij luisteren niet naar ze, dat vinden we veel te eng, want dan moeten we veranderen. Het wordt de hoogste tijd eens werkelijk te kijken en luisteren naar wat de kinderen ons voorspiegelen en te zeggen hebben. Maar vooral ook te bieden hebben waardoor wij ze niet als probleemkinderen hoeven te zien, maar als helpers in ons groeiproces naar een gezonde en harmonieuze samenleving.
