Dagboek van een transvrouw: Vaderdag

“Ik stond vandaag met ons kind in de winkel iets uit te kiezen voor je Vaderdag”, zei mijn partner tegen mij. “Kijk, dat is leuk voor papa en ik wees iets vrouwelijks aan. Ik ga niet verklappen wat het is hoor, maar die mevrouw van de winkel zal wel gedacht hebben: wat is dat voor een raar stel?”

 

We hebben het er lang over gehad, mijn partner en ik. Hoe dat nou moest met Vaderdag enzo. Misschien moesten we Vaderdag maar schrappen en twee keer Moederdag doen. “Maar ja, ik ben zijn moeder niet”, zei ik. “Weet je nog, die keer in de supermarkt toen hij heel hard MAMAAA schreeuwde, toen hij bij mij zeurde om een blikje cherrycoke en hij het van mij niet mocht?” Ze wist het nog. “Nou, dat werkt dus niet. Ik ben gewoon zijn moeder niet. Dat ben jij. En ik blijf zijn vader. Hoe ik er ook uitzie en wat ik ook laat verbouwen aan mijn lijf.” 

 

Vader of moeder
Ik heb het er even moeilijk mee gehad om zijn vader te blijven. Als beginnende vrouw wilde ik vooral vrouwendingen doen en voelen die tot mijn nieuwe geslacht behoorden. Maar al snel kwam ik erachter dat die typische ‘vaderenergie’ zo heerlijk is voor een jongen. Een beetje stoeien, net wat ruiger, plagen, uitdagen en knokken. Ik zie hoe belangrijk het is voor zijn ontwikkeling en dus geef ik dat nu met alle liefde. Buiten noemt hij me Sandra en binnen kan hij soms hard op mijn schouder slaan om te kijken wat ik ga doen. Een mannen-onder-elkaar-uitnodiging tot stoeien. Hij kan schaterlachen om mijn vrouwelijke reacties en is tegelijkertijd respectvol naar mijn en ons veranderende leven. We blijven ook knuffelen en vinden dat heerlijk. We doen dat goed, zo met ons drieën. En daarom blijft Vaderdag zoals het is en krijg ik de cadeautjes die ik leuk vind en bij me passen. 
 

 

Nieuwe verjaardag
Afgelopen 7 februari  leefde ik precies een jaar als vrouw. Het was een bijzonder moment. “Dát wil ik vieren”, had ik gezegd. “Dat past toch veel beter bij me dan mijn oorspronkelijke verjaardag met al die herinneringen aan al die feestjes waar ik vrolijk deed maar eigenlijk diep ongelukkig was.” Mijn nieuwe eerste verjaardag werd gevierd compleet met felicitaties en heel veel cadeaus. We spraken af dat we voortaan op de 7e februari mijn verjaardag zouden vieren.

 

Altijd reden voor een feestje
Ik ben geboren op een Vaderdag. Ook dat nog. Niet verder vertellen hoor, maar ik geloof dat mijn partner en kind ook nog cadeautjes voor dié dag aan het kopen zijn. Dat zouden we toch niet meer doen? Maar ik zeg niets. Misschien zijn ze vergeten wat we in februari hebben afgesproken. Hé, die nare verjaardag van mij. Nou, laat toch maar komen. Dan vergeet ik die oude treurnis wel. Twee keer per jaar een feestje. En dan nog Vaderdag. Ik geloof dat ik het er ook nog maar eens over ga hebben dat Moederdag toch eigenlijk ook heel belangrijk voor me is. Nog een feestje in mei. Daar is niets mis mee, toch?