Column Daniëlle Kloeth: De Varkensblues.
Alle mensen die ik in het weekend had ontmoet en die indruk op me hebben gemaakt passeerden mijn gedachten, terwijl de kilometers asfalt onder mij door zoefden. Met de geleende navigator kon ik zowaar moeiteloos de weg terug naar huis vinden. En zo kon ik me dus heerlijk laten gaan en wegdromen in de kleurrijke wereld van de liedjesteksten terwijl ik reed. Volgens de wetenschap van het enneagram ben ik een echte 4, een meester in drama en romantiek. Vroeger, voordat ik me bewust was van mijn patronen omtrent drama, liet ik me zo meeslepen dat de tranen nog weleens stroomden bij bepaalde nummers. Getroffen in de kern van mijn emoties was ik dan dankbaar dat er mensen bestonden die zich precies zo voelden als ik. Ik werd eindelijk begrepen.
Na een flinke tijd te hebben gereden en gezongen passeerde ik de grens van België met Nederland. Tientallen vrachtwagens reden als een treintje achter elkaar op de rechter rijstrook en eigenlijk beviel het mij ook wel om lekker een beetje rechts te blijven hangen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik tufte met 90 km per uur relaxed langs de weilanden en was ondertussen overgestapt op Alicia Keys.
Ineens besefte ik dat ik achter een vrachtwagen reed die anders was dan alle andere. Aan weerszijden van de wagen, door kleine openingen, staken kwetsbare roze behaarde snuitjes zich uit om wat laatste zuurstof te happen. En baf! Het overviel me. Ineens stroomden de tranen weer over mijn wangen. De sluizen gingen open. Ik was niet meer te houden. Ik zag die lieve varkentjes op elkaar gepropt op weg naar hun laatste rustplaats. Ze wisten het vast zelf niet. Dachten misschien dat ze eindelijk naar een mooi weiland gingen, waar ze urenlang konden rondrennen tot ze moe en uitgeput in het schijnsel van de volle maan tevreden in slaap vielen. Dromend over modderbaden en nog groener gras.
Ik eet geen vlees, althans niet van dieren met poten. Ik eet wel vis, ik geef het toe, dat is ook niet altijd mooi. Maar even helemaal zonder oordeel over mensen die wel varkensvlees eten of de chauffeur die zijn geld verdient met dieren naar het abattoir te rijden, het maakte me gewoon zo verdrietig. Natuurlijk, ik draag ook leren schoenen en al doe ik mijn best om zo milieu-, dier- en mensvriendelijk mogelijk te leven, ik zal het niet altijd goed doen. Maar deze lieve varkentjes zo maar wegbrengen? Zonder de prachtige kern van elk varkentje persoonlijk te waarderen. Ze gewoon te zien als vlees, consumptie materiaal. Ze op elkaar te stouwen zonder ze te vertellen waar ze werkelijk heen gaan en waarom we dat helaas met ze moeten doen. Omdat de mens nu eenmaal om karbonaadjes vraagt. Ik huilde zo vreselijk hard, ik kreeg amper lucht. Ik had er geen controle meer over. En ineens dacht ik bij mezelf: mijn god Daan, je rijdt op de snelweg, get a grip!
Waarom ik op dat moment zo vreselijk verdrietig werd weet ik niet precies. Het kan zijn dat ik nog zo compleet open stond van het mooie weekend, dat alles door me heen brandde wat op weg was naar vrijheid. Maar hoe dan ook, daar op dat moment heb ik mijn excuses aangeboden aan elk lief varkentje dat in de vrachtwagen voor mij totaal onschuldig op weg was naar de slachtbank. Hebben varkens gevoel? Ik weet het niet. Weten ze wat er gaat gebeuren en zijn ze daarvoor misschien ook wel een beetje bang? Geen idee. Maar het leek mij dat ik verplicht was om namens de hele mensheid hen, voordat ze hun laatste adem uitbliezen, te vragen om vergiffenis. Omdat wij mensen zijn en niet weten hoe we precies met dieren om moeten gaan. En daar op de snelweg, met inmiddels 120 km per uur, zoefde ik snel langs de vrachtwagen met de snuitjes. Ik haalde ze in. Met rode ogen zond ik ze nog een laatste groet. Ik kon er niet langer meer achter blijven rijden. Het werd me gewoon te veel. Ik hoop maar dat ze me dat ook kunnen vergeven...
Danielle Kloeth
