De Nieuwe Vrouw: Iets klopte niet
Nieuwsafvallige
Vandaag las ik bij de kapper in tijdschrift Jan een artikel over vrouwen in de media. Hoe dat nou is zo’n baan die 24/7 doorgaat, omdat nieuws immers nooit stopt. En hoe je dat combineert met je privéleven. Sinds ik mij een ‘nieuwsafvallige’ noem, lees ik eigenlijk nooit meer de standaard kranten. Maar zelfs toen ik nog volop in het nieuwscircuit meedraaide, had ik er moeite mee om het nieuws op de voet te volgen. Toch gek, als journaliste. Drie vrouwen werden er in het artikel geïnterviewd en alleen het laatste stuk las ik omdat de kop mij triggerde: ‘Ik wil weten wat zich in de wereld afspeelt’. Die vrouw (sorry haar naam ben ik kwijt) verslond dagelijks drie kranten bij het ontbijt en kon er zelfs tijdens de vakantie maar geen genoeg van krijgen en groef zich dan onder in de buitenlandse media.
‘Slechte journaliste’
Die vrouw en ik, we hebben één ding gemeen: ik wil ook weten wat zich in de wereld afspeelt. Ik vond alleen het antwoord niet toen ik als redacteur/verslaggever voor een lokaal nieuwsblad dagelijks het nieuws op de voet moest volgen. Begin 20 was ik toen ik als journaliste voor een krant ging werken bij de lokale nieuwsbladengroep Weekmedia, een kweekvijver voor journalistiek talent dat vervolgens meestal doorstroomde naar de landelijke media. Maar na een aantal jaren begon ik te twijfelen of ik toch wel het goede vak had gekozen. Schrijven vond ik leuk, mensen interviewen ook maar hoe zat het nu met die haat/liefde verhouding met het nieuws? Ik dacht dat het aan mij lag, en ik bestempelde mezelf als een ‘slechte journaliste’. Nu zie ik dat héél anders….
Er klopte ‘iets’ niet
‘Goed nieuws is geen nieuws’, was het motto bij ons op de redactie. Daar voelde ik me al erg onprettig bij. Natuurlijk: je moet niet negeren wat er niet goed gaat in de wereld, maar is de balans niet wat teveel doorgeslagen naar de negatieve kant? Ook in de tijd van 9/11, de moord op Pim Fortuyn en filmmaker Theo van Gogh werkte ik bij de krant. Net als iedereen kreeg ik er een heel unheimisch gevoel bij: waar gaat dat toch allemaal heen in de wereld? En hoe media en politiek daar dan weer mee omgingen… ik kon daar gewoon niets mee. Ik dacht nog steeds dat het mijn desinteresse was. Nu zou ik mezelf een compliment willen geven: ik voelde gewoon intuïtief aan dat er ‘iets’ niet klopte. Het wereldbeeld dat mij werd voorgeschoteld via de standaardkanalen strookte niet met mijn gevoel.
Vieze woorden
Als ik dan zo’n interview lees bij de kapper, vraag ik me af: hoe is het mogelijk dat een vrouw – die zoveel nieuws leest en met nieuws bezig is – niet hetzelfde gevoel heeft? Maar ‘conspiracy’ of ‘complottheorieën’ dat zijn hele vieze woorden op een redactie. Je moet toch wel een tik van de molen hebben gehad wil je daar serieus onderzoek naar gaan doen. Bovendien stellen heel veel mensen nog grote vertrouwen in media en politiek. Daarbij: (ga je zelf maar na) na een dag hard werken ga je niet nog even zelf op zoek naar de waarheid, naar wat er nu werkelijk aan de hand is in de wereld. Je bent blij als de kinderen op bed liggen en je even tijd hebt voor jezelf of dat je nog net de sportschool hebt gehaald. Of misschien ben je al zo lamgeslagen van alle ellende in de wereld, dat je je machteloos voelt en je liever bezighoudt met je eigen leven. Hoe dan ook: ik snap het helemaal.
‘Groots en meeslepends’
Ikzelf heb van jongs af aan altijd een héél sterk gevoel gehad dat ik hier niet zomaar ben. Een enorme kracht in mij heeft me altijd voortgedreven om op zoek te gaan… naar wat? Geen idee. Naar iets waar mijn hart lag, het voelde als iets ‘groots en meeslepends’. Maar het werd me echter niet op een dienblaadje aangereikt. Als puber dacht ik dat het betekende dat er een grote carrière voor me in het verschiet lag als fotomodel. Haha had ik het even mis! Voor mijn gevoel heb ik geblinddoekt en met mijn handen vastgebonden op mijn rug, de juiste weg moeten vinden. Heel frustrerend en heel eenzaam bij tijd en wijle. Maar ik was blij dat ik mijn baan bij de krant nog had toen in 2002 mijn echtgenoot van de een op andere dag zei: ‘Ik twijfel aan alles in mijn leven, inclusief aan jou.”
Pas als je op een crisis terugblikt, kun je zeggen dat het een geschenk in vermomming is geweest. Dat geldt ook voor mijn ontslag bij de krant in 2005. Een nieuwe wereld is toen voor mij open gegaan en de puzzelstukjes over wie ik ben en wat ik hier kom doen, vielen langzaam maar zeker op hun plaats. Volgende week meer daarover!
Liefs Tessa
www.tessakoop.nl
