Over de vrouw die vrede sloot met haar leven
Ze keek me aan, nieuwsgierig of ik geschrokken was van haar openhartigheid. En in haar ogen zag ik de hoop glinsteren dat ik dit samen met haar eens even op ging lossen. “En wat ga je er aan doen om het om te draaien?”, vroeg ik haar. Toen werd het stil, die vraag had ze klaarblijkelijk niet verwacht. “Ja, dat weet ik niet”, antwoordde ze lichtelijk geïrriteerd, “daarvoor ben ik hier.” Ik legde haar uit dat ik haar echt niet gelukkig kon maken en dat haar leven dat ook niet voor haar kon doen, hoe graag ze dat misschien ook zou willen. Ze zou het echt zelf moeten gaan doen door verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen geluk.
Die laatste opmerking maakte haar boos en de woede en frustratie kon ik van verre zien aankomen. Want dat was wel het laatste waar ze trek in had, verantwoordelijkheid nemen voor haar eigen leven. Dat leven dat haar zo vaak in de steek had gelaten. Het leven dat haar niet had gebracht waar ze op had gehoopt en waar ze zo teleurgesteld in was. Hoe kon zij nou verantwoordelijkheid nemen voor iets dat ze zo verafschuwde? Dat was naar haar idee een onmogelijke opgave.
Ik vroeg haar wat er allemaal gebeurd was dat ze zo’n hekel had gekregen aan haar eigen leven. Ze vertelde over een jeugd vol verdriet en onzekerheid. Tijdens het vertellen zag ik de boomlange vrouw steeds kleiner worden. Nadat ik toestemming had gekregen om haar aan te raken ging ik achter zitten, pakte haar schouders vast, en wiegde haar zachtjes heen en weer. Zo hebben we een hele tijd gezeten terwijl de vrede langzaam terugkeerde.
“Ik zie jou en ik zie jouw verdriet. Maar ik zie ook jouw prachtige leven. Een leven dat staat te trappelen om geleefd te mogen worden.” “Als je heel eerlijk bent”, vroeg ik haar, “wie of wat heeft je dan het meest teleurgesteld?” “Het leven, of zijn het bepaalde mensen of gebeurtenissen geweest? “ Na lang nadenken gaf ze schoorvoetend toe dat het laatste het geval was. Voordat ze vertrok vroeg ik haar om elke dag iets te schrijven aan haar leven. En ik gaf haar de opdracht om iets in haar huis neer te zetten wat symbool stond voor haar eigen leven.
Het schrijven ging haar makkelijk af. Eerst waren het woorden van woede en frustratie maar naarmate ze bleef schrijven veranderde de toon naar mededogen. Als symbool had ze zaadjes geplant en de pot naast haar bed gezet. Zo werd ze bij het opstaan en het naar bed gaan herinnerd aan het mooie leven dat op haar stond te wachten. Met de grootst mogelijke liefde verzorgde ze de zaadjes die net als zij langzaam veranderden in een stevige plant met kleurrijke bloemen.
Zo sloot ze vrede met haar leven en leerde ze verantwoordelijkheid te nemen voor haar eigen geluk. Een pen, een stuk papier en wat zaadjes deden de strijdbijl begraven en de liefde voor haar leven opbloeien.
