Sleurgezeur

Noah en ik zitten in de sleur. Ja, ik zeg het eerlijk. En we vinden het heerlijk! Gelukkig mag het, gezien we moeder en zoon zijn en we deze sleur onder de opvoedkundige kopjes Ritme en Regelmaat kunnen onderbrengen. 

 

Hetzelfde

Ontbijt. Hetzelfde broodje, belegd met hetzelfde beleg, gesneden in hetzelfde aantal stukjes, opgediend op hetzelfde bordje. En dat ook nog eens op dezelfde dag van de week op dezelfde tijd. Eentonig? Welnee! We weten precies wat er komen gaat en verheugen ons op de volgende stap op het dagprogramma. Dezelfde stap die we vorige week op dezelfde dag ook al gezet hebben en waar totaal geen vooruitgang in zit. En dat hoeft ook (nog) niet. 

 

Sleur in relaties

Als we in een andersoortige relatie zouden zitten dan moeder en zoon zou het een heel ander verhaal zijn. Dan zou er nu iets móeten gebeuren. Iets anders dan anders om zo snel mogelijk uit deze sleur te komen. Anders zou het misschien wel de ondergang van onze relatie kunnen betekenen. Ik denk dat het eraan ligt met wie je in de sleur zit of het negatief of positief is. En met name welke activiteiten je meesleurt in je sleurpatroon.    
 

Vrije uitloop woensdag

Onze 'moeder en zoon'-sleur is allesbehalve saai. Woensdag is onze doordeweekse topdag. Vast op het programma staat een uitgebreid ontbijtje met een broodje en een eitje waarbij elk deel van ons Jip en Janneke-servies benut wordt. Ook papa is dan vrij, dus van de partij. Daarna de variabelen van de dag, namelijk sport en spel activiteiten met als beloning een lekker cultureel hapje. Waar we sporten en spelen, wat de culturele daghap zal zijn en wie we meesleuren is het enige wat we niet van tevoren weten. Dit houdt het spannend en zorgt ervoor dat ons sleurpatroon geen zeurpatroon wordt.

 

Vast programma

Vervolgens door naar het vaste programma waarbij papa helaas afhaakt gezien zijn werkplicht roept. De eerste ?ik ben wel moe, maar wil niet slapen? discussieronde van de dag is dan ook voor mij weggelegd. En oh, wat ben ik daar altijd blij mee. NOT! Gelukkig (meestal) gevolgd door een slaapje van een uur of twee ('Ik dacht dat je niet moe was Noah?!'). 

Even wakker worden en dan op naar de grootste vaste last van de dag, namelijk een bezoek aan de supermarkt voor de dagelijkse kost. In- en uitladen, inpakken en wegwezen. Eenmaal thuis een stapel boekjes lezen, kokkerellen en verorberen, uitbuikend baby-tv kijken, dan de tweede discussieronde ?Ik ben wel moe, maar wil niet slapen? gevolgd door voorlezen van het vaste bedboekje. Uiteraard minstens twee keer. Eén keer is geen keer. Dan een kusje, nog een kusje, nog één kusje en dan eindelijk rust! Mama voldaan zappend en append op de bank wachtend tot manlief thuis komt en Noah in dromenland. 
 

 

Werkdag

Nou moet ik zeggen dat ik op zo?n ?vrije uitloop? woensdag wel het meest uitkijk naar de vrij in te vullen activiteiten. Dat is het hele eieren eten. Op een werkdag zijn deze activiteiten dan ook een groot gemis. Dan is de sleur minder aangenaam. Een werkdag lijkt wel een sportdag waarbij Noah het estafettestokje is en ik degene die alle overige geplande onderdelen na het afgeven van het stokje zo goed en zo snel mogelijk af moet leggen om op tijd te zijn om het stokje aan het eind weer aan te kunnen pakken. 

 

Sportdag

Na het (veels te vroege, valse-) startsein begint mijn sportdag met een sprint naar de trein. Daarna even rust. Aangekomen bij het werkonderdeel vervolgens samen met het team de bal hooghouden, kampen met vervelende hoogspringers en touwtrekkers en niet te vergeten het afvinken van de afgeronde onderdelen en het daarbij zorgvuldig bijhouden van de scores. Daarna de eindsprint naar huis. Hierbij is het altijd maar de vraag of ik kan vertrouwen op mijn medespeler Dhr. NS (helaas Niet Snel) en ik het estafette onderdeel als een ?winning team? af kan ronden of toch bij aankomst teleurgestelde teamgenoten aantref. 

 

Overwinning

En dat alles zonder beker of lintje. Mijn ding is het nooit geweest, maar het is een verplicht onderdeel. Het schijnt ?gezond? voor je te zijn. Gelukkig is de lach, de juich, de omhelzing en de kus van mijn altijd aanmoedigende en ondersteunende toeschouwers (familie) bij de overwinning het meer dan waard! 

 

Heb jij een vast dagprogramma? En zo ja, zie je dit als (negatieve) sleur?
________________________________________________________________________________________

Mil@, onze 26-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.
 
In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboekwesties en nog veel meer.