Bikini's en blij zijn

Het lijkt tegenwoordig onmogelijk: blij zijn in je bikini. Iedere vrouw kent de druk van het strak in een weinig verhullende outfit verschijnen. Maar die druk wordt extra opgevoerd met een eetstoornis en kan best gevaarlijk zijn?

 

Zo fluisterde anorexia mij in dat ik de beste moest zijn, wat betekende dat ik dunner zou moeten worden dan de rest. Want ja, dat kwabbetje kon echt niet. En had ik weleens naar die olifantenbenen gekeken? Daar moest wat aan gedaan worden en omdat ik het hele jaar door al obsessief sportte en bar weinig at, betekende dat niet veel goeds. Onder het mom ?ik heb niet zo?n trek door het warme weer? (iets dat ik veel in mijn omgeving hoorde) at ik nog minder. Iedereen slikte het en leek zich niet te beseffen waar ik mee bezig was. Ik moest en zou afvallen zodat ik straks zonder zorgen in mijn bikini kon. Wist ik veel dat juist dit meer stress gaf.

 

Nooit tevreden

Ik ben klaar met die fluisteringen van anorexia die alles vergallen. Zomers waren nog vervelender dan ?normale? dagen: minder eten betekende minder energie, maar niet minder zorgen. Sterker nog, ik bleef alleen maar meer en meer bezig met die zogenaamde kwabben van me. Als de bikinitijd dan eindelijk aangebroken was, liep ik echt niet geruster in mijn bikini rond dan meisjes die wel nog wat vet op hun lichaam hadden. Integendeel: anorexia was nooit tevreden, maar zou dat ook nooit zijn. Zelfs niet toen ik al vel over been was. Zag ik er mooier of meer ontspannen uit? Nee.

 

Vertrouwen

Het heeft lang geduurd, maar dit jaar realiseerde ik me iets: het doet er niet toe of ik nu wel of geen flubberbenen heb. En dat kussentje op mijn buik? Daar maak alleen ik mij zorgen over, want de rest van de wereld (lees: mijn vriend) ziet het niet. Natuurlijk paradeer ik het liefst over het strand met het lichaam van een Victoria?s Secret-model. Maar nog veel liever doe ik dat met iets anders: de zelfverzekerdheid van een Victoria?s Secret-model. Dat komt natuurlijk een beetje van hun prachtige lichamen, maar hé, het is hun werk om er zo uit te zien. Wij moeten nog een triljoen andere dingen doen in ons leven en kunnen dus niet fulltime sporten. Ik moet dus op een andere manier dat zelfvertrouwen zien te krijgen.

 

Vierkante benen

En wel zo: door me niet meer druk te maken over rollen, vetjes, noem het maar op. Als ik me daar zo over blijf opwinden is het niet gek dat iedereen ziet dat ik me ongemakkelijk voel. Reken maar dat ik er onzeker uitzie. Wat als ik nu mezelf accepteer? Mijn bovenbenen zijn stevig in verhouding met de rest van mijn lichaam. So what? Het is net als met de weegschaal: dat getal verandert niet wie ik ben. Nou, mijn benen dus ook niet. Al zouden ze vierkant zijn: ik ben nog steeds Jikke.

 

Stralen

Door te proberen te accepteren dat het gewoon zo is en blij te zijn met wie ik ben, ga ik stralen. Eindelijk valt er een last van mijn schouders en kan ik genieten van een dagje aan het strand of zwembad alsof ik het iedere dag doe. En dat is wat ik wil: iedere dag stralen, ongeacht mijn gewicht of welke flubbers dan ook. Want dat is mooi. Dat is gezond.

Lees ook de vorige columns van Jikke!
________________________________________________________________________________________