Inevitable

Dat dacht ik, en ik was er van overtuigd dat ik dat zou blijven denken, tótdat ik de langverwachte commercial zag voor Chanel nr. 5. Verschrikkelijk. Het lijkt wel alsof de slapeloze nachten met al dat jonge grut Brad behoorlijk aan het opbreken zijn. Nu staat Chanel al niet bepaald bekend om de zinnige teksten in haar reclames, maar kom op zeg, dit is pure karaktermoord: Brad is zo wazig als de uitspraken van Char. Hij heeft het nog net niet over letters die hij ziet verschijnen.

Wat ziet hij wel? Geen idee, zelf lijkt hij ook zoekende. Vooral naar waar hij moet kijken, of tegen wie hij het heeft want hij kijkt naar links, naar rechts, naar boven, naar beneden, eigenlijk overal naartoe, maar vinden wat hij wil lijkt niet zo te lukken. (?Waar is iedereen? Daar? Nee, ook al niet. Fuck.?) Maar ineens heeft-ie het te pakken - ?There you are?- en begint hij over ?My luckK, my faithT?, met de uiteinden beklemtoond voor extra intensiteit. (Of doemden toch plotsklaps die letters op? ?Ah, een K!  Een T!?)

My fortune
Aansluitend: ?My fortune?. Dat snap ik dan weer wel, hij kreeg er zeven (!) miljoen voor. Maar waar gaat het in godsnaam over? Hij heeft het over een wereld die maar doordraait (gelukkig wel, ja), dat wij meedraaien (is-ie stoned?) en dat het geen reis is omdat reizen eindigen. Vervolgens begint hij nog over plannen die verdwijnen, waardoor hij, buiten wazig, tevens heel mistroostig en gedesillusioneerd overkomt. Arme Brad. Geslagen door het leven. Op dat moment kijkt hij zelf ook enigszins bedenkelijk, vermoedelijk omdat hij beseft dat hij onzin aan het uitkramen is. Pas bij 'fortune' dus, trekt-ie weer een beetje bij. Hier ziet hij natuurlijk de mogelijkheden, want zoveel kinderen zijn niet goedkoop. Met al dat vrijwilligerswerk wat Angelina voor de Verenigde Naties doet is hij waarschijnlijk hoofdkostwinner, dus die extra Chanel-centen zijn dan mooi meegenomen.

Van enige verhaallijn kun je zo niet spreken, al zit er wel iets van een enge uitsmijter in; na al dat warrige gebrabbel verschijnt het flesje in beeld waarna Brad - met, zoals gezegd, opgeklaarde blik - een soort banvloek over de kijker uitspreekt: ?Chanel nr. 5? Inevitable.? Wat wil dat nu weer zeggen? Dat je de straat niet meer op kunt zonder in een wolk Chanel terecht te komen? Omdat Brad nu kijkt alsof hij een binnenpretje heeft lijkt het een grapje, maar Chanel wordt kennelijk zo alomtegenwoordig dat het met geen mogelijkheid meer te vermijden valt. Daar blijf je als kijker dan maar mooi mee in je maag zitten, met dat toekomstbeeld: Chanel die voor werelddominantie gaat.  

Daar word ik opstandig van. Ik ben namelijk niet goed met dominantie. Vandaar dat ik jullie, lieve leZeressen, graag achterlaat met een ander beeld: Brad met tietjes en een buikje. Want ook dat is, zelfs voor idolen, op den duur onvermijdelijk. There you are.

(Bekijk hieronder de supergrappige parodie!)

Daniëlle de Mol Moncourt (1969) geniet ervan met een knipoog naar dagelijkse dingen te kijken.

Ze is moeder van twee hevig puberende zonen - waarbij ze die knipoog meer dan hard nodig heeft -, schrijfster en journalist. Buiten dat houdt ze van sporten, heeft ze een hardnekkige chocoladeverslaving en wijst ze een lekker wijntje ook niet af.

In haar columns observeert ze mensen, de dingen die ze doen en waarom ze dat doen. Wat drijft ze? Een enorm gebied wat haar verbeelding steeds weer opnieuw prikkelt.

Over haar sportavonturen schrijft ze op haar blog serendipityddmm.blogspot.com.