Het roer om: Esther gaat in de uitvaartverzorging

?In mijn achterhoofd wist ik van jongs af aan al dat ik op een dag het lef zou tonen om voor dit vak te kiezen. Het is alleen niet echt iets wat je als tiener hardop uitspreekt, dus ik ging na het VWO Geschiedenis studeren in Groningen. Op dat moment was het een goede keuze. Na mijn studie rolde ik in een salesfunctie bij een online communicatiebureau. Dat was leuk, leerzaam en financieel gezien veilig, maar niet mijn passie. Ik voelde dat ik niet op mijn plek zat ? het was niet wat ik moest doen. Klinkt hoogdravend, maar eigenlijk is het vrij simpel. Dit paste mij niet.?

?Twee jaar geleden kwam ik Strikt Persoonlijk Uitvaart tegen, een kleine uitvaartonderneming in Utrecht. Het raakte een verborgen snaar: wat zij deden wilde ik ook! Ik belde de eigenaresse, Saskia, met de vraag of we een keer koffie konden drinken. Ze stemde toe en na dit eerste gesprek groeide mijn gevoel dat dit hét beroep voor mij was. Toch zag ik vooral praktische bezwaren. Als uitvaartondernemer kun je op de meest onmogelijke tijdstippen gebeld worden. Mijn twee zoons waren nog klein, hoe ging ik dat doen? Ik besloot het plan weer op de plank te leggen, het was iets voor over tien jaar.?

De knoop doorgehakt
?Alleen een jaar later belde Saskia me alweer op, of ik kon assisteren bij een uitvaart van een jonge man. Er kwamen veel genodigden en ze had hulp nodig. Het was een prachtige uitvaart: heftig, maar ook mooi. Langzaam ging de knop om. In plaats van in bezwaren, dacht ik nu in oplossingen. Afgelopen zomer heb ik definitief de knoop doorgehakt. Ik heb mijn gevoel gevolgd, heb onderzocht of dit vak iets voor me is en of het echt is wat ik wilde: het antwoord is een volmondig ?ja?. Momenteel ben ik nog in de leerfase, maar binnenkort is Strikt Persoonlijk Uitvaart ook mijn bedrijf.?

?Ik zie de toekomst positief in. Het wordt vooral communicatie met thuis. Voor Emile en mijn kinderen zal het veel aanpassingsvermogen vergen. Ik ben gewend vier dagen te werken en ik vind het helemaal niet erg uren te maken of ?s avonds, of een andere keer wanneer dat even nodig is, te werken. Maar dit werk vraagt veel meer van me, vraagt veel meer flexibiliteit en heeft een andere, emotionelere lading. Als we ?s nachts gebeld worden omdat er iemand overleden is, dan gaan wij naar de familie toe. Dit betekent praktisch gezien dat Emile de kinderen naar school of naar de opvang moet brengen óf dat we iets anders moeten organiseren voor die dag. Dat kan, omdat de mensen om ons heen heel flexibel zijn, maar het vraagt wel veel van de kinderen. Emile werkt zelf vier dagen, dus de kids zullen wel twee dagen naar de buitenschoolse opvang gaan. De de rest vangen we zelf op met een oppas. Daarnaast moeten ze wennen aan de dood als gespreksonderwerp aan de keukentafel.?

?Toch denk ik dat het te doen is en heb ik er vertrouwen in. Mijn gevoel zit goed, dit geeft rust. Samenwerken met Saskia geeft ook vertrouwen. Ik ben straks eigen baas, maar wel samen met haar. We kunnen elkaar aflossen en ondersteunen, en dat is een geruststellende gedachte. Uiteraard zitten er wel risico?s verbonden aan deze stap, als ondernemer neem je altijd risico. Ik heb bovendien een vaste baan met een regelmatig salaris opzij gezet."

"Misschien een beetje cliché, maar ik praat liever in uitdagingen dan in risico. Voelen dat ik op mijn plek zit en dat het vak bij mij past, neemt veel risico en stress weg. Praten met de mensen van wie je houdt is bij het maken van een dergelijke keuze onontbeerlijk. Zij maken deze stap immers gedeeltelijk mogelijk. Daarnaast vind ik het mooi om mensen te kunnen helpen. Een mooie en eigen uitvaart is zo belangrijk voor mensen die verdriet hebben en in de rouw zijn. Ik kan hierin mijn kwaliteiten kwijt en daarom heb ik er zeker vertrouwen in.?

Zou jij het roer om durven gooien?