Moeders voor moeders
Et voila, mijn eerste krat vol geelgouden goedjes is gevuld. Ik heb heel wat gezeikt en gezeken over ovulatie- en zwangerschapstestjes. Pissen in een potje voor het goede doel is voor mij inmiddels een koud kunstje.
Goed doel, goed gevoel
Iets doen voor een goed doel geeft mij altijd een goed gevoel. Ik geloof heilig (en alleen) in karma en ben opgevoed met de uitspraak ?Wie goed doet, goed ontmoet?.
Daarom besloot ik me bij mijn tweede zwangerschap direct in te schrijven bij Moeders voor Moeders. Een organisatie die urine inzamelt van zwangere vrouwen voor vrouwen die graag zwanger willen worden. En nee, deze vrouwen krijgen het niet in kannen en kruiken aangeleverd. Uit deze kostbare urine wordt door farmaceutische bedrijven het HCG-hormoon gewonnen, dat vervolgens wordt gebruikt voor het vervaardigen van geneesmiddelen voor vruchtbaarheidsbehandelingen.
Zwanger worden
Iemand anders blij maken met mijn lauwe pis, een makkelijker goed doel kan ik niet bedenken. Hoe mooi is het dat ik iemand met vruchtbaarheidsproblemen kan helpen bij het vervullen van een kinderwens. Zwanger kunnen worden is helemaal niet zo vanzelfsprekend. Zelfs 6% van de stellen ondervindt hier moeilijkheden bij is uit onderzoek gebleken. Dus ik zeg: niet zinloos zeiken. Als je het doet, doe het dan goed!
Hoe werkt het
Je kunt als aanstaande ?moeke? meedoen vanaf de 6e tot en met de 16e week van je zwangerschap. In deze periode bevat je urine het meeste HCG-hormoon. Aanmelden kan tot en met de 11e week van je zwangerschap. Om mee te kunnen doen moet je een afspraak maken met een informatrice van Moeders voor Moeders. Ze komt bij je langs en test of het HCG-gehalte in je urine hoog genoeg is. Verder stelt ze vragen betreffende je gezondheid om te kijken of je geschikt bent om mee te doen. Tijdens dit gesprek hoor je ook of je urine thuis opgehaald wordt of dat je het bij een verzamelpunt langs moet brengen.
Afleveren
Over het laatste punt maakte ik me vooraf wel een beetje ongerust. Ik zag mezelf al fietsen, rinkelend met een krat vol flessen pis achterop. Awkward! Of nog erger: ?s ochtends vroeg mijn gele goedjes voor de deur zetten zodat de ?urineboer? ze op kan komen halen. Oldkool zoals de melkboer dat vroeger deed. Mijn nieuwsgierige buurvrouw zou er vast en zeker lucht van krijgen (ochtendurine heeft namelijk een nare geur) en haar neus steken in zaken waar zij niet thuis hoort. Nee, dat leek me geen goed plan. Ik zou in mijn broek plassen van de zenuwen of van het lachen en dat zou natuurlijk zonde zijn.
Grote opluchting toen de informatrice met twee plastic blauwe kratten met blauwe flessen erin binnenkwam. Niemand kan gelukkig zien wat erin zit. Het urinetransport kan dus geheel undercover verlopen.
Grote plasjes, kleine plasjes
Noah, inmiddels net 3 jaar, vindt het maar raar. Hij is bezig met zindelijk worden en plast sinds kort op de ?grote wc?. Hij begrijpt niet waarom mama in godsnaam in een opvangkan plast. En deze kan dan vervolgens leegt in een fles. Nee, dat vindt hij maar niks. Hij zegt dan ook streng dat ik gewoon met mijn grote billen op de grote bril moet gaan zitten. Hij gaat toch ook netjes met zijn kleine brillen op de kleine kinderbril? Zo hoort het, en niet anders! En gelijk heeft hij! Nog een paar weken en dan doen we het gewoon weer normaal. In ieder geval tot na mijn bevalling. Ik vrees daarna toch weer aan de gang te moeten gaan met kannen en flesjes. Voor mezelf, en voor niemand anders. Blij word ik er niet van.
Hoeveel heb jij over voor het steunen van een goed doel?
Mil@, onze 27-jarige columniste en jonge moeder van Noah, droomt
ervan om schrijfster te worden. Ze woont samen met haar twee mannen in Hoorn, maar vlucht minimaal 28 uur per week naar de stad van haar hart: Amsterdam.In haar columns worden de meest uiteenlopende mama-onderwerpen besproken. Van het kolven in een hippe club tot het met een krijsende peuter in de supermarkt staan. Graag neemt ze je mee in de wereld van zwangerschap, peuters, moeders, vaders, de bijbehorende taboekwesties en nog veel meer.