Pedofilie

Wat zou jij doen als het jouw kind betrof? Zou je wraak nemen? Of zou je het aan de wet overlaten? Een vraag die bijna iedereen zichzelf weleens gesteld zou kunnen hebben sinds met name Robert M. en foute priesters het nieuws overspoelen met hun gruwelen.

 

In boeken en films nemen familieleden van de slachtoffertjes bijna altijd het recht in eigen hand. Natuurlijk, denk ik als ik zo?n film zit te kijken, gelijk heb je. Want iedereen die met zijn poten aan een kind zit verdient het om aan de hoogste paal te worden opgehangen. Ik wil niet weten waartoe ik in staat zou zijn als iemand mijn kinderen op zo?n manier zou beschadigen. Die lijfjes heb ik in mij gedragen, gevoed, gekoesterd en op elk andere denkbare manier verzorgd. De gedachte dat iemand er zonder respect aan denkt te kunnen zitten roept pure moordlust in me op. Ik ontdek op zo?n moment zelfs dat ik enorm creatief ben in het bedenken van martelingen.
 

 

Marc Dutroux
Oké, en nu ik op een andere manier.

Toen mijn oudste zoon geboren werd - in die tijd woonde ik in België - werden Julie en Melissa vermist. Het was nog niet bekend dat ze door Marc Dutroux waren ontvoerd, wel waren er aanwijzingen dat ze in handen waren gevallen van een pedofielennetwerk. Van dat laatste was ik niet op de hoogte toen ik aangifte ging doen van mijn grote roze wolk op het gemeentehuis. Maar ik kwam er wel snel achter: de aangifte werd niet geaccepteerd. Mijn Nederlandse verloskundige werd door de Belgische wet niet erkend als aanwezige bij de bevalling. ?Ik was er zelf bij hoor?, grapte ik nog. ?Ik zag het mezelf doen, echt waar.? Die humor werd niet gedeeld. Mijn zoon had ook gestolen kunnen zijn, met kwade bedoelingen. Geen wettelijk gerechtigd persoon kon bewijzen dat mijn zoon echt uit mij was geboren. Al met al heeft het twee jaar geduurd voordat mijn wolk officieel bestond. Pas toen ik er kranten en televisie bij ging halen kwam het geval behoorlijk in de belangstelling, en de zaak op de rol te staan. Maar al die tijd stond ik kennelijk ergens genoteerd als verdachte, als onderdeel van een pedofielennetwerk.

 

Nu denk ik even door. Terwijl ik hier over schrijf, zoek ik ondertussen van alles op over pedofilie en kinderporno. Gewoon, via Google. Daar is van alles over te vinden. Over hoe ziekmakend dat is, ga ik het nu niet hebben. Wel over het feit dat ik lees dat Google bijhoudt wie wat en waar opzoekt. In theorie zou het dus kunnen dat ik voor de tweede keer te boek sta als liefhebber van een genre waarmee ik van ze langzalzeleven mijn seksuele horizon niet wil verbreden.

 

 

Spastisch paranoïde
Dat maakt de discussie toch een stuk ingewikkelder. Want wat dan? Zou jij willen dat ik naast je schattige gezinnetje kwam wonen, als je alleen maar dat van me wist? Hoe zou je dan tegen mijn gezin aankijken? En, vervolgens, om je eigen kinderen te beschermen, zou je me uit je straat en je leven willen weren? Zou je, wellicht na een paar glaasjes teveel, mijn huis bekladden, of erger? Want waar rook is, is vuur, tenslotte? Ik weet zelf niet eens hoe ik zou reageren als er iemand in mijn straat kwam te wonen waarvan ik via via had gehoord dat hij - of zij - het begrip 'wederzijdse instemming' nogal flexibel toepast.

 

Tegenwoordig is elke crècheleider of badmeester al verdacht, want wat moeten die mannen bij kinderen? Leraren laten het wel uit hun hoofd een leerling nog een gebaar van troost aan te bieden. Zelfs gewone vaders denken wel drie keer na voor ze dochtertjes van vrienden op schoot trekken. Er zal maar iemand denken dat hij het lékker vindt.

 

Eigenlijk is het grote probleem rond pedofielen dat ze de hele rest van de samenleving zo spastisch paranoïde maken. En dat maakt de vraag 'wat zou je doen?' eigenlijk één groot hellend vlak. Voor iedereen.

Lees ook de vorige columns van Daniëlle!