Rooksignalen

Wie mij van tevoren gezegd zou hebben dat ik ooit zou gaan stoppen met roken, had ik hard uitgelachen. Ik? Gaat nooit lukken. Zo?n verstokte roker verander je niet zo één-twee-drie in een onruststoker. Want dat worden ex-rokers.

Die gaan op de zeepkist of op de kansel staan en prediken tegen ieder die het wil horen - ook tegen ieder die het niet wil horen, dat wakkert de bekeringsdrift nog meer aan - over de schadelijke effecten van hun genotszucht. Als voormalige partytijgers die een kind hebben gekregen en je voortdurend foto?s van hun spruit onder de neus duwen, terwijl ze er voorheen vooral zaken ín probeerden te duwen, trakteren voormalige rokers je op gruwelverhalen over longschade en terminale ziektes. Alleen dat al weerhield me ervan te stoppen. Ik wilde gewoon lekker mezélf blijven. Weetjewel.
 

Dat de zelf die ik zo graag wilde blijven steeds meer ademnood kreeg - want sinds ik thuiswerk was de consumptie gestegen naar een megabox à dertig stuks per dag, het paft zo lekker weg achter de computer - begon af en toe wel problematisch te worden. Ik sport graag en veel, maar na een stoeipartijtje op een Krav Maga-training zat ik ineens met een bloedneus en een bloemkooloor, omdat ik te traag was geworden om te blocken. Holy shit, wat vernederend.
 

 

Reden om te stoppen
En dus, omdat ik ben wie ik ben, en problemen altijd bij de wortel aanpak, ging ik gewoon niet meer naar de vechtlessen. Dat is logisch. Want het roken had ik nódig, zeker tijdens het schrijven, en anders had ik geen inspiratie of oversight-moment of wat dan ook. Maar ik begon de Krav Maga wel te missen. En mijn lucht ook. 

 

En BAM, daar had ik m?n reden te pakken. Want vanuit een vage overtuiging stop je niet, daar is meer voor nodig. Een dringende en zwaarwichtige reden, die je hersenen om elke lastige nicotineklif heenloodst. De vorige keren dat ik stopte, was vanwege zwangerschap en borstvoeding (dat vond ik dringend genoeg, als reden) en daarna begon ik vrolijk weer van voor af aan. Omdat die reden wegviel. Nu sloot het mooi aan bij de rest, ik bedoel, ik eet megagezond, ik krijg de superfoods niet aangesleept, ik sport me suf en dan past stoppen met roken best in het patroon. Apart, dat een klap op je oor je zo?n kapstok kan geven.

 

Belonen
Maar ik wilde geen antirookdominee worden, en in mijn hoofd werkt het met móeten alleen maar averechts. Dan gaat alles van binnen in het verzet. 'Ik wil', dat werkt wel. 'Ik wil stoppen', niet 'Ik moet stoppen'. Maar hoe moest ik dan schrijven, en werken? Die handelingen waren onlosmakelijk met elkaar verbonden. Want je mist nooit de nicotine, maar wel de gewoonte. En die moest ik zien te doorbreken. De sigaret na het eten, aan de telefoon, bij een glaasje wijn, die tienduizend achter de computer? poeh. Ik had nogal wat om te gooien.
 

 

Ik besloot mezelf niet te straffen met een hunkering, maar mezelf te belonen met meer kracht. Bij elke keer dat ik zin kreeg in een peuk, ging ik tien push-ups doen. Het was de hel. Ik heb nog nooit zo lang over stukken schrijven gedaan en na een paar dagen kon ik mijn huissleutel niet eens meer optillen. Op mijn telefoon heeft de autocorrectie de bizarste boodschappen verstuurd vanwege willoze, verkrampte vingers (wat moet mijn iPhone met het woord ?anus?? Dat gebruik ik nóóit. Nu veranderde elke ?aan? in een poepgat. Ik moet vreemd over zijn gekomen bij mensen). Maar ik miste de peuken niet, en voor het eerst vond ik het fijn om níét te roken. Om níét de onrust te hebben of er nog genoeg in huis was, en om wél met de dag meer lucht te krijgen en een betere huid.

 

Eén sigaartje per dag
Het voelt goed, het voelt fijn, en uit veiligheidsoverwegingen heb ik ingevoerd dat ik wel één sigaartje per dag mag. Dat mag, maar moet niet. En soms valt die zin daarin ook weg. Kijk aan. Wie had dat ooit gedacht. Ik niet, in elk geval. Ik kan het soms zelf nog nauwelijks geloven. 

 

Dus, voor iedereen die wil stoppen, zoek je reden. Ontkoppel je handelingen van het roken. Straf jezelf niet, maar beloon jezelf met iets anders. En als je niet wilt stoppen, ook goed. Prima. Je mag ook gewoon in m?n buurt of bij me thuis roken. Want hé, never zo?n antirookfundamentalist. Die afspraak hou ik ook met mezelf. 

 

Want iedereen, niet alleen ik, moet lekker zichzelf kunnen blijven. Weetjewel.